«Σχετικά με το ποιο βίωμα προέρχεται από τον Θεό, και ποιο από ξένες προς αυτόν οντότητες -από κάποιον ''απατεώνα'' όπως λες-, θα σου αναφέρω ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα που, νομίζω, τα λέει όλα. Θυμάσαι τον μεγάλο σεισμό στο Αίγιο τον Ιούνιο του 1995 και τη συγκλονιστική διάσωση τού τότε 10χρονου Ανδρέα Μπόγδανου; Το μικρό αγόρι είχε παραμείνει 48 ώρες θαμμένο κάτω από τα συντρίμμια κι αν δεν με απατά η μνήμη μου, μίλησε αργότερα για κάποιαν «άγνωστη γυναίκα» που ήταν δίπλα του και τον κρατούσε ζωντανό! Όλοι φυσικά σκεφτήκαμε το ίδιο: η Παναγία! Έλα όμως που την ίδια, αν δεν απατώμαι, χρονιά, ένα παρόμοιο και πολύ εντυπωσιακότερο περιστατικό συνέβη και με ένα άλλο αγόρι από μιαν εντελώς διαφορετική θρησκεία αυτή τη φορά! Δυστυχώς δεν είμαι σε θέση να σε παραπέμψω σε κάποια πηγή και ως εκ τούτου μεταφέρω το γεγονός από μνήμης, όπως το συγκράτησα από τότε που η είδηση έκανε τον γύρο των καναλιών και των εφημερίδων. Το αγόρι, λοιπόν, είχε παραμείνει όχι μία, όχι δύο, αλλά 11 ολόκληρες μέρες θαμμένο κάτω από τα συντρίμμια του σπιτιού του! Και βγήκε ζωντανό! Πώς; Όπως αργότερα δήλωσε, ένας μοναχός (βουδιστής ή ινδουιστής, δεν θυμάμαι) ερχόταν καθημερινά και τον τάιζε! Το γεγονός αυτό, θυμάμαι, με συγκλόνισε διπλά γιατί πέρα από την ανθρώπινη του διάσταση επιβεβαίωνε απόλυτα τις γενικότερες πεποιθήσεις μου περί Θεού και τής δύναμης τής πίστης: το ότι η πίστη μπορεί να κάνει θαύματα δεν είναι δυνατόν να αμφισβητηθείֹ όμως ΔΕΝ αποδεικνύει απαραίτητα και ότι το αντικείμενο αυτής είναι αληθινό! Στην προκειμένη περίπτωση εάν το βίωμα με τον μοναχό είχε θεϊκή προέλευση, τότε εναρμονίζεται μʼ αυτό που πιθανολογώ εγώ, ότι δηλαδή όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη. Ή ακόμα και με τη σκεπτικιστική θέση ότι απλώς η πίστη δίνει υπόσταση στον Θεό και ο Θεός στην πίστη!»