Όπως αναφέρει η Δ. Μ. Δαμιανού στο έργο της Λαϊκές Διηγήσεις : «τα αβάπτιστα παιδιά παρέμεναν σε μία μετέωρη κατάσταση, μεταξύ χριστιανού και μη χριστιανού, ζωντανού και νεκρού, όπως όσοι πέθαναν στο διάστημα διαβατηρίων χρονικών στιγμών» . Κάπως έτσι, με το κληροδοτημένο κακό μέσα τους φώναζαν, ούρλιαζαν, καταριόνταν, έκλαιγαν, παρακαλούσαν και στοίχειωναν ρεματιές ή λαγκάδια, ερημιές και απόμερα εκκλησάκια που είχαν ταφεί, ενώ «γίνονταν δαίμονες, μικροί σατανάδες ή βρικόλακες» . «Εκεί, στη θέση Καλντιρίμι, είδε ένα μικρό παιδί, κόκκινο σαν τη φωτιά, με μάτια κατσούλας, το οποίο άρχισε να τον κυνηγάει.» , αναφέρει μία μαρτυρία από τη Μαντινεία.