Γεννήθηκα στην Αίγυπτο, σ' ένα μικρό χωριό που το λένε Μίνια από γονείς αγαπημένους και πολύτεκνους. Ήμουν το έβδομο παιδί της οικογένειας που όμως γεννήθηκα πεθαμένο. Έγινε εμβρυουλκία και το βρέφος βγήκε νερό. Ο ιατρός που ξεγέννησε την μητέρα μου πίστευε στο Χριστό και ο Κύριος έβαλε στην καρδιά του να βοηθήσει το μωράκι. Σε παρακαλώ ανέστησε στο παιδάκι αυτό, και ο Ιησούς τον άκουσε και ο Κύριος της ζωής χάρισε τη Πνοή Του σε μένα και ανέζησα. ..... Το 1970 ήρθα στην Αθήνα. Μου άρεσε πάρα πολύ η πατρίδα μου, γιατί κατάλαβα πώς εδώ ανήκω, μιας και είμαι Ελληνίδα. Δεν πρόβαλα όμως να χαρώ. Ένα πρωινό ξεκινήσαμε μ' έναν αδελφό μου και με την αδελφή της νύφης μου, να πάμε να δούμε την Ακρόπολη. Δεν γνωρίζαμε ότι υπάρχει δρόμος για να ανεβούμε και σκαρφαλώναμε τα τραχιά βράχια από το πίσω μέρος. Η κοπέλα κάποια στιγμή στραμπούληξε το πόδι της, έτσι αναγκαστήκανε να σταματήσουν, εγώ όμως προχώρησα. Ανεβαίνοντας κουράστηκα και σκέφτηκα, εδώ θα σταματήσω να περιμένω και τους άλλους, και αφού ανέβηκα σ� ένα βράχο, δεν πρόλαβα να δω ότι ήταν απότομος από τη μια πλευρά του. Έχασα την ισορροπία μου και το σώμα μου άρχισε να κατηφορίζει προς το γκρεμό με μεγάλη ταχύτητα. Με αγωνία στην ψυχή μου σήκωσα τα χέρια και τα μάτια μου στον ουρανό ζητώντας βοήθεια και στρέφοντας το βλέμμα μου μπροστά, ένιωθα μέσα μου πώς όλα τέλειωσαν πια. Ήρθε η ώρα του θανάτου. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα και δεν ξέρω πώς, βρέθηκε μπροστά μου κάτι σαν δέντρο στο οποίο χτύπησα δυνατά και τα χέρια μου το αγκαλιάσανε σφιχτά. Τρέμοντας φοβόμουν νa ανοίξω τα μάτια μήπως είχα πάει σe έναν τόπο όπου πια από εκεί δε θα μπορούσα ποτέ να γυρίσω πίσω. Ανοίγοντάς τα, με έκπληξή μου είδα ότι γλίτωσα στο χείλος του γκρεμού. Σύρθηκα με την κοιλιά με μεγάλη προσοχή προς τα πάνω, και έκατσα να συνέλθω. Όταν τρομαγμένος με βρήκε ο αδελφός μου, θέλησα να του δείξω το δέντρο που με κράτησε και δεν υπήρχε. .....Κύριε των Δυνάμεων! Τουρίστες σε επικίνδυνες αποστολές!!