Ανάμεσα στους πιο πολιτισμένους Έλληνες και Ρωμαίους – και το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για τα μεγαλύτερα έθνη της αρχαιότητας – ήταν αδιαμφισβήτητη πίστη ότι υπήρχαν αναρίθμητοι θεοί, τοποθετημένοι σε ιεραρχίες, οι οποίοι δημιουργούσαν μία αδιάσπαστη πνευματική αλυσίδα που στο χαμηλότερο άκρο της βρισκόταν ο άνθρωπος και στο ψηλότερο μία ακατανόητη Ανώτερη Θεότητα. Όλοι αυτοί οι θεοί, οι οποίοι είχαν τις κατοικίες τους στο σύμπαν, δρούσαν σαν μεσάζοντες αυτού του Άγνωστου Θεού, κατευθύνοντας όλες τις δράσεις των κοσμικών Του νόμων και έδιναν κίνηση σε κάθε άστρο και πλανήτη. Κατώτεροι αυτών των θεών όπως και των ανθρώπων επίσης, οι αρχαίοι πίστευαν πως ήταν ένα αναρίθμητο πλήθος από αόρατα όντα τα οποία αποκαλούσαν δαίμονες, τα οποία δρώντας σαν υπηρέτες των θεών, έλεγχαν και έτσι κατʼ επέκταση δημιουργούσαν όλα τα φαινόμενα της φύσης όπως, θύελλες, ατμοσφαιρικές διαταραχές, καταστροφή ή αφθονία της σοδιάς, ασθένειες και θεραπείες, καλά και κακά πάθη των ανθρώπων, πολέμους και περιόδους ειρήνης και γενικά όλα τα καλά και κακά πράγματα που μπορούν να επηρεάσουν την ανθρώπινη ζωή.