Βρισκόμουν στην Αθήνα το 1922 όταν τα νέα έφτασαν και έλεγαν πως οι Τούρκοι στην Μικρά Ασία είχαν καταφέρει στους Έλληνες την χειρότερη ήττα που είχαν υποστεί σε όλη τη σύγχρονη ιστορία. Βρισκόμουν στην Βρετανική Πρεσβεία όταν ο Έλληνας υπουργός εξωτερικών με μυστικότητα μετέφερε τα νέα – είχαν αποκρυφτεί από τον λαό για τέσσερις μέρες – και ο γραμματέας, ο οποίος ήταν φίλος μου, μου είπε πως ο υπουργός τον διαβεβαίωσε πως με Γαλλική βοήθεια οι Τούρκοι είχαν ξεκινήσει την ξαφνική και συντριπτική τους επίθεση. Όταν αυτό το επανέλαβα στην Αγγλία οι «ειδικοί» δημοσιογράφοι με λοξοκοίταζαν και λίγα χρόνια αργότερα ένας καθηγητής του Χάρβαρντ με τον οποίο συναντήθηκα με διαβεβαίωσε ότι αν και ο ίδιος είχε την ίδια σκέψη, την άποψη αυτή δεν την συμμερίζονταν στην Αμερική. Αλλά όπως γίνεται συνήθως η αλήθεια βγήκε στο φως και μπορεί κανείς να την διαβάσει μερικώς ακόμα και στο Catholic Teeling. Το Βατικανό δεν ήθελε οι Έλληνες να πάρουν την Κωνσταντινούπολη, την οποία μπορούσαν να την πάρουν εύκολα. – Πριν λίγες βρισκόμουν με μια μεγάλη Ελληνική στρατιά μια μέρα δρόμο έξω από την Κωνσταντινούπολη στην οποία δεν υπήρχαν Τουρκικά στρατεύματα – γιατί αυτό θα αύξανε τεράστια την δύναμη της Ελληνικής Εκκλησίας στην ανατολή. Αυτό είναι ένα μόνο παράδειγμα από τα εκατοντάδες της «κυβέρνησης των Εβραίων και Μασόνων» όπως η Ρώμη αποκαλούσε την Γαλλική κυβέρνηση για σαράντα χρόνια, συνεργαζόμενη με πλήρη σεβασμό προς το Βατικανό.