Ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη για το "άσχετο" της αναφοράς. Δεν έχει να κάνει με μεταφυσικό, ανεξήγητα φαινόμενα ή συνομοσιολογία. Είναι κάποιες σκέψεις και μόνο. Σε περίπτωση που δημοσιευθεί, ευχαριστώ τον Aragorn που τη διμοσίευσε. Σε αντίθετη περίπτωση δεν υπάρχει πρόβλημα Aragorn, καταλαβαίνω. Τουλάχιστον τη διάβασες εσύ. Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι δεν πρόκειται να διαβάσω κανένα σχόλιο για διάφορους λόγους: 1. Δε γράφω για να ξεκινήσω κάποια συζήτηση αλλά για να εξωτερικεύσω την ανάγκη μου να εκφράσω τον ψυχικό πόνο που νιώθω γι ατη χώρα που έτυχε να ζω. 2. Είτε θα συμφωνείτε μαζί μου οπότε το μόνο όφελος θα είναι να τονιστεί ακόμη περισσότερο η μιζέρια μας είτε θα διαφωνήσετε δηλώνοντας ότι δεν έχετε επίγνωση της πραγματικότητας. Οι απόψεις μου είναι παγιωμένες και δε μπορούν να αλλάξουν. 3. Έχω το δικαίωμα να μη θέλω να διαβάσω τα σχόλιά σας, όπως κι εσείς έχετε το δικαίωμα να μη θέλετε να διαβάσετε την αναφορά μου. Ο τίτλος λοιπόν τα λέει όλα νομίζω. Ζούμε σε μια χώρα που πεθαίνει ή που είναι ήδη νεκρή. Μια χώρα που αναλώνεται σε ανούσιες νυχτερινές διασκεδάσεις απίστευτα χαμηλής υποστάθμης, σε βλακώδεις ποδοσφαιρικούς φανατισμούς, σε κουτσομπολίστικη προσέγγιση πολιτικών και κοινωνικών ζητημάτων. Μια χώρα που καταστρέφει τον εαυτό της, που αδιαφορεί για τον εαυτό της και όταν λέω "εαυτό της" συμπεριλαβάνω όχι μόνο τις κυβερνήσεις αλλά εξίσου και τον κάθε κάτοικο αυτής. Κανείς δεν είναι αθώος. Το έγκλημα το διαπράττουμε κάθε μέρα όλοι μαζί. Όλοι αναπτύσουμε τη διαφθορά και μετά χειροκροτάμε ή επικρίνουμε αυτούς που βγαίνουν ως αδιάφθοροι τιμωροί, με τα δικά τους ιδιοτελή κίνητρα. Τους χειροκροτούμε ή τους επικρίνουμε ανάλογα με τη σύμπνοια των δικών τους ιδιοτελών κινήτρων με τα δικά μας και βοθλιάζουμε στο βούρκο... Μια χώρα που αφανίζει την ομορφιά της και δεν καλωπίζεται. Μια χώρα που καίει τα δάση της, που απαλωτριώνει το έδαφός της, που οικοδομεί άναρχα και χωρίς την παραμικρή καλαισθησία. Μια χώρα που νοιάζεται μόνο για το εφήμερο συμφέρον και σ' αυτό αναλώνεται. Δείτε τις ξένες πόλεις... Δείτε τα πάρκα τις Ευρώπης, της Βρεττανίας και δείτε και τα δικά μας. Όταν ο Εθνικός κήπος μέσα στην παρακμή του θεωρείται το πιο πλήρες πάρκο της Αθήνας, τί να πει κανείς. Όταν ο πάρκο Αντώνη Τρίτση, που θα μπορούσε να είναι ένας παράδεισος, κοντεύει να ξεραθεί εντελώς, όταν σε κάθε δέντρο είναι σπαρμένα χαρτιά που μαρτυρούν την πραγματική χρήση του ως δημόσια τουαλέτα, όταν τα σπάνια έργα συντήρησης αφήνουν απομεινάρια από πλαστικούς σωλήνες, περιτυλίγματα οικοδομικών υλικών και κομμάτια από πορτοκαλί προστατευτικά και η λίμνη έχει γίνει βάλτος πώς να μην οργιστεί κάποιος; Όταν το πεδίο του Άρεως προβάλεται ως πάρκο (για τ΄'ονομα του θεού) "με ποικίλα δέντρα και λίμνες" λέει ένα site του δήμου Αθηναίων.. Ντροπή! Πηγαίντε να δείτε τί σημαίνει "λίμνες και ποικίλα δέντρα" σε οποιαδήποτε άλλη Ευρωπαϊκή χώρα... Μια χώρα που ξεχνάει την ιστορία της. Μια χώρα που η ιστορία είναι τα διάσπαρτα αρχαία ερείπια, χωρίς καμμιά οργάνωση, χωρίς καμμιά ενημέρωση με το απαράδεκτο ωράριο επισκεψιμότητας που σχεδόν ταυτίζεται με το ωράριο εργασίας του Έλληνα (τουλάχιστον στους περισσότερους χώρους) άντε και σε μερικές ώρες το Σάββατο. Μια χώρα που λογοκρίνει την ιστορία της για να μας πείσει ότι είμαστε κι εγώ δεν ξέρω τι... Δείτε τις εςυρωπαϊκές χώρες. Έχουν αγκαλιάσει την ιστορία τους, και τη λαμπρή και τη σκοτεινή και την προβάλουν. Εμείς θέλουμε να λέμε ότι δεν έχουμε σκοτεινή ιστορία και γινόμαστε γελοίοι γιατί κανείς δεν μπορεί να μην έχει σκοτεινή ιστορία. Η λογοκρισία της ιστορίας είναι ο βιασμός της. Δείτε πόσο ζωντανή είναι η ιστορία στην πόλη του Λονδίνου, όπου σε κάθε ιστορικό κτίριο, υπάρχει και μια τόση δα μικρή πινακίδα που εξηγεί τί έιναι και τί ήταν αυτό το κτίριο αλλά και τί έγινε εκεί, είτε καλό είτε κακό. Εμείς παρατάμε την ιστορία μας απλά να βρίσκεται κι όποιος την ξέρει καλώς, για τους άλλους τίποτα... κι έτσι η ιστορία ξεχνιέται... Δείτε πόσο πολυμορφική, πόσο πληθωρική είναι η κοινωνία σε πόλεις όπως (και πάλι) το Λονδίνο, το Βερολίνο, η Φρανκφούρτη, το Παρίσι, η Ρώμη, το Εδιμβούργο και δείτε εκεί αυτά τα τόσο ετερόκλητα ρεύματα να συναντώνται και να δημιουργούν κουλτούρες που αλλάζουν και προάγουν μια κοινωνία ανοιχτή στην πρόοδο και τη διαφορετικότητα. Δείτε κι εμάς πόσο κλειστοί είμαστε. Πόσο στάσιμοι. Ένα έλος, μια υδάτινη επιφάνεια με στάσιμο νερό όπου τίποτα δε μπορεί να γεννηθεί και να ζήσει. Ένας νεκρός βάλτος χωρίς χωή, μια νεκρή χώρα χωρίς υπολογίσιμη κουλτούρα, χωρίς μέλλον παρά μόνο παρελθόν. Δείτε μας κι όσοι καταλαβαίνετε κλάψτε...