Όταν ήμουν έφηβος, γύρω στα 15 έβγαλα κάποια στιγμή στο σβέρκο μια κρεατοελιά αρκετά μεγάλη. Ξέρω πως πολλοί λένε πως η κρεατοελιές είναι καρκινώματα άλλοτε καλοήθη άλλοτε κακοήθη αλλά αφού δεν με δημιουργούσε κανένα πρόβλημα δεν την πείραζα. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι μερικές φορές όταν πήγαινα να κουρευτώ ο κουρέας από λάθος την έκοβε ελαφριά με αποτέλεσμα να ματώνει και μάλιστα το αίμα να τρέχει για πολύ ώρα (μην φανταστείτε μεγάλη ποσότητα). Αλλά με τα κοψίματα της κρεατοελιάς, αυτή πήρε ένα πολύ παράξενο σχήμα, σαν άνθος! Κάπου εδώ αρχίζει η ιστορία μου. Ήταν 20 Μαρτίου του 1993 στις Σέρρες, μια μέρα πριν απολυθώ από το στρατό. Όπως ξέρουν αυτοί που υπηρέτησαν, πριν απολυθείς κάνεις κάποιες ιατρικές εξετάσεις για να δουν αν είσαι καλά. Έτσι και εγώ αφού έβγαλα ακτινογραφίες στο Νοσοκομείο των Σερρών πήγα στην μονάδα του Υγειονομικού για να τις δείξω και να με εξετάσουν και εκεί. Εκεί με εξέτασε ένας ανθυπολοχαγός νομίζω του Υγειονομικού και με βρήκε εντάξει και αφού μου είπε τα «καλός πολίτης» κτλ κάνω να φύγω. Δεν κάνω τρία βήματα και ακούω τον αξιωματικό να λέει «Στρατιώτη αλτ!». Γυρίζω ξαφνιασμένος και τον βλέπω να σηκώνεται ανήσυχος. Είχε δει την κρεατοελιά! Φωνάζει κάποια ονόματα και σε λίγο είχαν μαζευτεί αρκετά άτομα και ασχολούνταν με την κρεατοελιά. Μου έκαναν ερωτήσεις αν αιμορραγεί, αν αλλάζει σε μέγεθος, αν με φαγουρίζει ή αν αλλάζει χρώμα. Φυσικά η ελιά δεν έκανε τίποτα τέτοια όλα αυτά, δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας και τους το είπα. Εκεί κάπως ο κόσμος ηρέμησε. Παρ’ όλο που τους εξήγησα ότι το παράξενο σχήμα της οφειλόταν στην απροσεξία του κουρέα, ο ανθυπολοχαγός μου είπε «Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πράγμα. Μερικές φορές οι κρεατοελιές είναι καρκινώματα. Εγώ κανονικά πρέπει να σε παραπέμψω για εξετάσεις αλλά τότε θα απολυθείς μόλις τελειώσουν και βγει το αποτέλεσμα. Επειδή σίγουρα δεν το θέλεις θα μου δώσεις το λόγο σου αύριο που θα πας στη Δράμα να δεις ένα δερματολόγο». Έδωσα το λόγο μου (τι να έκανα) και έφυγα. Την άλλη μέρα με το απολυτήριο στο χέρι γυρίζω στη Δράμα και λέω τα γεγονότα στη μητέρα μου. Αυτή ατάραχη μου λέει «Θα βάλω λίγο λαδάκι του Αγ. Ραφαήλ πάνω στην ελιά και θα δούμε». Είχαμε στο σπίτι λίγο λαδάκι που μας είχε φέρει κάποια γνωστή από το γνωστό μοναστήρι στη Μυτιλήνη. Με το που μου έβαλε το λάδι με βαμβάκι, ένιωσα κάτι να γίνεται μέσα στην ελιά. Σαν να υπήρχε ένα μικρό σβουράκι κάτω από την πέτσα της το οποίο κινούνταν κυκλικά πολύ γρήγορα, σαν κάτι να την έτρωγε από μέσα. Αυτή η αίσθηση κράτησε μέχρι το βράδυ την ώρα που πήγα για ύπνο. ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ Η ΕΛΙΑ ΕΙΧΕ ΞΕΡΑΘΕΙ! Είχε μικρύνει, είχε γίνει μια σταλιά, είχε μαυρίσει και είχε σουρώσει. Φανταστείτε μια μαύρη σταφίδα αλλά πολύ μικρή και σκληρή . Μετά από δύο μέρες το πρωί στο κρεβάτι, όπως την έπιασα για να δω την κατάστασή της κόπηκε και μου έμεινε στο χέρι. Ελιά που την είχα χρόνια έπεσε σε τρεις μέρες, στην ουσία βέβαια σε μία αφού κρατιόταν σε μια μικρή πέτσα Πριν αρχίσουμε να μιλάμε για θαύματα θα ήθελα να ξέρω αν είναι δυνατόν κοινό λάδι πάνω σε μια κρεατοελιά να έχει τέτοια επίδραση. Παρακαλώ άτομα που έχουν δερματολογικές ή ιατρικές γνώσεις να σχολιάσουν το γεγονός.