Πριν 10 περίπου χρόνια ένας θείος μου, πολιτικός μηχανικός, σκοτώθηκε από ατύχημα στην οικοδομή στη Θεσσαλονίκη... Εκείνη την ημέρα τρέξαμε αμέσως στο χωριό, που θα τον έφερναν για την κηδεία. Την άλλη μέρα έγινε η κηδεία. Μετά μαζευτήκαμε στο σπίτι του εκλιπόντος θείου όλοι... Ήταν πολύς κόσμος, άρχισαν να κάθονται στο τραπέζι, εγώ έμεινα στην άκρη για να κάτσουν όλοι. Η θεία με έβαλε να κάτσω σ' ένα μέρος μαζί με άλλους. Σε λίγο ένιωσα σαν κάτι ζεστό να μου χαϊδεύει την πλάτη. "Μπα, - λέω μέσα μου,- λόγω συγκινήσεων, δύσκολης μέρας, έχω παραισθήσεις..." Το ζεστό χάδι συνεχιζόταν... Το σαλόνι γεμάτο κόσμο, εγώ πίσω μου είχα τον τοίχο, δεν μπορούσε κανείς να με χαϊδέψει... Και όμως κάτι με χάιδευε την πλάτη. Τελείως ασυναίσθητα γύρισα το κεφάλι να δω πίσω μου και πάγωσα! Στον τοίχο ήταν κρεμασμένη η φωτογραφία του θείου μου, που δεν την είχα προσέξει!!! Θείε Γιώργο, - είπα μέσα μου,- εσύ είσαι? Και το αόρατο χάδι στην πλάτη μου έγινε εντονότερο. Όταν τον αποχαιρετούσαν όλοι πριν τον θάψουν, τον χαιρέτησα και εγώ και του είπα: - Εκεί που θα πας, θείε μου, δώσε χαιρετισμούς στην γιαγιά και στο παππού, να είσαι καλά εκεί, που θα πας... Θυμήθηκα αυτά τα πράγματα, που είπα πριν μια ώρα μετά την κηδεία και έβαλα τα κλάματα... στην κηδεία κρατιόμουν, εδώ ξέσπασα... Κανείς δεν μου είπε τίποτε... Όταν γύρισα Αθήνα, ήμουν στην δουλειά (πέρασε ήδη μια βδομάδα) - έκανα δοκιμασία κόπωσης σε έναν ασθενή. Μπροστά μου το μόνιτορ με συνεχές καρδιογράφημα, ο άρρωστος τρέχει στον τάπητα... και κάποια στιγμή η εικόνα του καρδιογραφήματος από την οθόνη χάνεται και βλέπω πεντακάθαρα ένα ορεινό χωριό, παλιό σπίτι, ξύλινο μπαλκόνι, γεμάτο κόσμο, ανάμεσά τους βλέπω τον νεκρό πια θείο μου με ένα πουλόβερ χειμωνιάτικο να μου κουνάει το χέρι και να χαμογελάει... Τα έχασα... Κοίταξα δεξιά μου τον ασθενή, που συνέχιζε να τρέχει στον τάπητα, μπας είδε κάτι- αυτός δεν κατάλαβε απολύτως τίποτε. Από τότε δεν είχα τέτοια σήματα.