Ορισμένες φορές αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που κάνει κάποιους ανθρώπους να προλαμβάνουν ατυχήματα. Όταν η κόρη μου ήταν μικρή, δεν ήταν 5-6 ετών, μπήκε στο υπνοδωμάτιό μου και με κοίταζε στα μάτια. Την ρώτησα αν ήθελε κάτι και εκείνη συνέχισε να με κοιτάει καρφωμένη στα μάτια μου. Άρχισα να ανησυχώ. Σηκώθηκα από το κρεβάτι, την αγκάλιασα και την ξαναρώτησα. Εκείνη με μία φωνή δυνατή και επιτακτική μου είπε : «Αύριο δεν θα πας στη δουλειά». «Γιατί κοριτσάκι μου;», τη ρώτησα. «Άκουσες τι σου είπα; Αύριο δεν θα πας στη δουλειά». Ίσως κάποιοι να με φανταστούν κοπανατζού, αλλά εγώ πείστηκα τόσο από τη δύναμη της φωνής της και τη θέλησή της και δεν πήγα. Και σώθηκα, γιατί την επόμενη μέρα έγινε ο σεισμός του ʼ99, που έριξε το εργασιακό μου κτίριο.