Καθώς ο Απολλώνιος ο Τυανεύς συζητούσε το θέμα των σπονδών στην Αθήνα έτυχε να είναι παρών στο ακροατήριό του ένας νεαρός δανδής ο οποίος είχε τόσο μεγάλη φήμη ακόλαστου τύπου που η συμπεριφορά του είχε γίνει αντικείμενο χοντροκομμένων τραγουδιών. Ο Απολλώνιος μιλούσε για τις σπονδές όταν ο νεαρός ξέσπασε σε δυνατά γέλια ενώ συγχρόνως προσπαθούσε να καταπνίξει τη φωνή του. Τότε ο Απολλώνιος τον κοίταξε και του είπε : «Δεν είσαι εσύ που διαπράττεις αυτή την προσβολή αλλά ο Δαίμων που σε κατέχει χωρίς να το γνωρίζεις». Και πράγματι ο νεαρός, χωρίς να το ξέρει κατεχόταν από ένα Δαίμονα, γιατί γελούσε για πράγματα που κανένας άλλος δεν γελούσε και στη συνέχεια έπεφτε κάτω και έκλαιγε χωρίς κανένα απολύτως λόγο και κάποιες φορές μιλούσε και τραγουδούσε μόνος του. Οι περισσότεροι πίστευαν πως ήταν το άσχημο χιούμορ του νεαρού που τον οδηγούσε σε τέτοιες υπερβολές, αλλά στην πραγματικότητα ήταν το φερέφωνο του Δαίμονα παρόλο που έμοιαζε με μεθυσμένο που του έκανε τα χατίρια. Όταν ο Απολλώνιος τον κοίταξε το είδωλο (φάντασμα) μέσα του άρχισε να κλαίει από φόβο και οργή, όπως ακούσει κανείς ανθρώπους που πρόκειται να σημαδευτούν. Και το είδωλο (φάντασμα) ορκιζόταν ότι θα άφηνε τον νεαρό άντρα ήσυχο και δεν θα κατείχε ποτέ κανέναν άλλον. Όμως ο Απολλώνιος του απευθύνθηκε με οργή όπως ένας άρχοντας προς ένα πανούργο, ανέντιμο και προκλητικό σκλάβο και διέταξε να αφήσει τον νεαρό άντρα ενώ συγχρόνως να δείξει ένα σημάδι ότι το είχε κάνει. «θα ρίξω εκείνο το άγαλμα», είπε ο Δαίμονας και έδειξε ένα άγαλμα στο προστέγασμα του Βασιλιά, γιατί εκεί έλαβε χώρα το περιστατικό. Αλλά μόλις το άγαλμα άρχισε να κινείται και στη συνέχεια να πέφτει κάτω μία απερίγραπτη οχλοβοή σηκώθηκε από το πλήθος λόγω των χειροκροτημάτων και των κραυγών θαυμασμού. Ο νεαρός άντρας έτριψε τα μάτια του σαν να είχε μόλις ξυπνήσει και κοίταξε προς τον ήλιο και κέρδισε το βλέμμα όλων που τώρα είχαν στρέψει τη προσοχή του σε αυτόν καθώς τώρα δεν έμοιαζε ακόλαστος ούτε και κοίταζε με αγριεμένα μάτια, αλλά είχε επιστρέψει στον εαυτό του ολοκληρωτικά, σαν να είχε θεραπευτεί με φάρμακα. Και έδωσε τα πλούσια ρούχα του και τα καλοκαιρινά του ενδύματα και παράτησε την αβροδίαιτη ζωή του και αγάπησε την αυστηρότητα των φιλοσόφων και φόρεσε τον μανδύα τους και απέβαλλε τον παλιό τρόπο ζωής του έχοντας σαν υπόδειγμα αυτή του Απολλώνιου (Φιλόστρατος, Η ζωή του Απολλώνιου 4,20)