Είμαι η Ελένη από τον Βόλο, 24 ετών και μου συνέβη κάτι ανεξήγητο περίπου στην ηλικία 16 με 17 στο σπίτι μου. Θα περιγράψω λίγο το σπίτι. Είναι μία μονοκατοικία παλιά με αυλή στο πίσω μέρος. Από την αυλή πίσω μπαίνεις στο σπίτι από ένα διάδρομο που οδηγεί στη κουζίνα και στη συνέχεια στο σαλόνι και στη τραπεζαρία. Ήμουν στη κουζίνα και έπλενα πιάτα περίπου 11 με 12 το πρωί. Ακούω βήματα στο διάδρομο τα οποία συνεχίζονται και στη κουζίνα, κοντά μου. Καθώς φτάνει κοντά μου αυτό ο κάποιος, νιώθω ένα άγγιγμα στ μέση μου με τρόπο ενοχλητικό, ώστε να το καταλάβω, ένα πέρασμα από δεξιά μέχρι αριστερά από κάποιο χέρι. Γυρίζω αμέσως με σκοπό να βρίσω τον αδερφό μου, γιατί πίστεψα πως ήταν εκείνος και με πείραζε και βλέπω έναν τελείως άγνωστό μου άντρα. Ήταν ψηλός, περίπου 1,80, γεροδεμένος με ξανθά κοντά μαλλιά. Το πρόσωπό του δεν το είδα γιατί πήγαινε προς το σαλόνι. Φορούσε ένα άσπρο μπλουζάκι. Έμεινα!!! Έμεινα να κοιτάζω δεν ξέρω πόση ώρα, κόλλησε το μυαλό μου. Τρέχω από πίσω να δω ποιος ήταν αυτός που μπήκε στο σπίτι μας και φτάνοντας στο σαλόνι βλέπω τον πατέρα μου και τον αδερφό μου ατάραχους να βλέπουν τηλεόραση. Τους ρώτησα αν είδαν κάποιον και με κοιτούσαν περίεργα. Έψαξα και το υπόλοιπο σπίτι αλλά δεν βρήκα κάτι. Πιστεύω πως δεν θα μάθω ποτέ ποιος ήταν και τι ήθελε. Αν τον έβλεπα πάλι μπροστά μου θα τον αναγνώριζα αμέσως, δεν φεύγει από τη μνήμη μου η εικόνα του έστω και με πλάτη. Αναφορικά, στο σπίτι αυτό μένουμε εμείς από τότε που κτίστηκε περίπου το 1955. Δεν είχαμε κανένα ξανθό στην οικογένεια ούτε υπάρχει περίπτωση να έζησε αυτό ο άνδρας εκεί. Πρόσφατα μου έτυχαν και άλλα περίεργα στο σπίτι. Πριν από ένα χρόνο στο σπίτι όπου μένω τώρα (είναι της γιαγιάς μου η οποία πέθανε το 1999 και βρίσκεται στο ισόγειο της μονοκατοικίας των γωνιών μου), μια παράξενη κατάσταση κράτησε για ένα μήνα. Εντελώς ξαφνικά άρχισαν να σπάνε τα ποτήρια στη κουζίνα. Όλα ανεξάρτητα από το σχέδιο και το χρώμα. Έσπαγε το ποτήρι στο πάτο και κοβόταν σαν φέτα. Τέλειο κόψιμο. Είτε το έπιανα εγώ είτε μόνο του, ξαφνικά και χωρίς να πέσει. Όλα κόβονταν στο ίδιο σημείο, ένα εκατοστό από το πάτο, τέλεια κομμένα, όχι θρύψαλα, απλά σε δύο κομμάτια. Και επιπλέον, κάθε βράδυ που κλείνω το φως για να κοιμηθώ με συνοδεύουν διάφοροι θόρυβοι μέχρι να κοιμηθώ. Πλέον έχω συνηθίσει και αγοράζω τακτικά νέα ποτήρια.