… Κατόπιν πήγε και έμεινε (σημ. Aragorn : Ο γέροντας Γεώργιος Καρσλίδης) στην οικία του Θεόδωρου και Συμέλας Σπυριδοπούλου, που η ευσέβειά τους το θεώρησε μεγάλη ευλογία. Στην διετία που έμεινε περίπου μαζί τους, του έδειξαν όλη την αγάπη τους. Με βότανα και πρακτικές θεραπείες κατάφεραν να θεραπεύσουν κάπως τα πόδια του, που είχαν πριν αρχίσει να μην κινούνται. Παρά την ασθένειά του ο Γέροντας δεν έπαυε την άσκηση. Στο δωμάτιό του είχε στήσει δύο καδρόνια για να στηρίζεται, όταν ήθελε να ψάλλει την Παράκληση της Παναγίας ή άλλες ακολουθίες. Στις ακολουθίες αυτές συχνά υπήρχε και ένα ευσεβές εκκλησίασμα. Η Σ. Σπυριδοπούλου, όταν έψαλλαν, κοίταζε τα πόδια του Γέροντα, γιατί έβλεπε να μην πατούν στο έδαφος, όπως έλεγε. … Ευλαβείς πιστοί την ώρα της Θ. Λειτουργίας τον έβλεπαν να μην πατά στη γη, εξαϋλωμένο και αφοσιωμένο πλήρως στο μέγα μυστήριο της αναίμακτης ιερουργίας. Οι μαρτυρίες είναι πολλές και βεβαιώνουν του λόγου το αληθές. Φαινόμενο και αυτό άγιων ψυχών και πολλών ενάρετων σύγχρονων μορφών, όπως διηγούνται για τους μακαριστούς ιερείς Νικόλαο Πλανά, Ιερώνυμο Σιμωνοπετρίτη, Φιλόθεο Ζερβάκο και άλλους. Σε μια νυκτερινή λειτουργία, την ώρα της αναγνώσεως του ιερού Ευαγγελίου, εθεάθη ο Γέροντας να μην πατά στη γη. Τούτο συνέβη σε όλη τη διάρκεια της αναγνώσεως του Ευαγγελίου. Σε άλλη νυχτερινή λειτουργία, είδε το ίδιο πρόσωπο, τον Γέροντα κατά τη μεγάλη είσοδο να βαδίζει με τα τίμια δώρα δίχως να πατά στη γη, να σταματά στο κέντρο του ναού υπερυψωμένος ως μία σπιθαμή από το πάτωμα και εισερχόμενος στο άγιο βήμα να κατέρχεται από το ύψος και πάλι να πατά στη γη. Έκπληκτος ένας επισκέπτης όταν κάποτε πρωτοπήγε στο μοναστήρι και είδε τον Γέροντα κάποια στιγμή της Θ. Λειτουργίας να μην πατά στη γη, το διηγήτο στο εκκλησίασμα. Όταν το έμαθε ο Γέροντας τον κάλεσε, τον ράπισε και του είπε αυστηρά : «Ότι βλέπεις, δεν θα το λες σε άλλον». Εκείνος ζήτησε συγχώρεση και την έλαβε γιατί δεν γνώριζε.