Είναι ευνόητο ότι ένα πλοίο δεν μπορεί να ξεκινάει από τις Άλπεις ούτε να πετάει πάνω από τη Λιβύη, αλλά ούτε, όπως αναφέρεται στο παρακάτω απόσπασμα, να βρίσκεται σε μια κλειστή λίμνη όπως η Τριτωνίδα. Σχετικά με αυτό το θέμα γράφει ο Ηρόδοτος: «Ενώ η Αργώ περιέπλεε τον Μαλέα, παρασύρθηκε, όπως λένε, από βόρειο άνεμο και ρίχθηκε μακριά, στη Λιβύη. Πριν όμως αντιληφθεί την ξηρά, ρίχθηκε στα βράχια της λίμνης Τριτωνίδας». Επίσης, ο Ι. Ρισπέν στο έργο του Ελληνική Μυθολογία αναφέρει ότι: «Μετά την αναχώρηση τους από το νησί των Φαιάκων, οι Αργοναύτες έφτασαν κοντά στην Πελοπόννησο. Σφοδρή όμως τρικυμία τους απομάκρυνε από αυτήν και τους έριξε στις ακτές της Λιβύης. Αφού αποβιβάσθηκαν στις αμμώδεις προσχώσεις της Μεγάλης Σύρτεως, βάδισαν επί δώδεκα μέρες και δώδεκα νύχτες, μεταφέροντας την Αργώ στους ώμους τους και έφθασαν στην Τριτωνίδα, από την οποία βγήκαν χάρη στον Τρίτωνα». Σε αυτό το σημείο πρέπει ιδιαίτερα να επισημανθεί ότι, όταν στην αρχαιότητα αντέγραφαν κάποιο έργο, δεν το μετέφεραν πάντοτε με ακρίβεια, αλλά, αν υπήρχε κάποιο ακατανόητο γι' αυτούς κείμενο, είτε ίο παρέλειπαν είτε το προσάρμοζαν στο γενικό νόημα του έργου. Στην παραπάνω περίπτωση, που ο αντιγραφέας αγνοούσε ότι η Αργώ ήταν διαστημόπλοιο και αδυνατούσε να κατανοήσει πώς ένα πλοίο από την ανοικτή θάλασσα βρέθηκε σε μια λίμνη, πρόσδεσε τη δική του εκδοχή, που θεωρούσε ότι ήταν η πιο λογική, ότι δηλαδή το μετέφεραν οι Αργοναύτες δώδεκα ημέρες και νύχτες στους ώμους τους και μετά το έριξαν στη λίμνη ή, σύμφωνα με την άλλη εκδοχή, ότι παρασύρθηκε από βόρειο άνεμο και έπεσε στη λίμνη. Η Αργώ εκτός από διαστημόπλοιο ήταν και υποβρύχιο, όπως διαφαίνεται από τους παρακάτω στίχους: «Αλλά εις τους Μινύας οι θεοί επέβαλαν σκληράν δυστυχίαν, εις το έσχατον δε μέρος του βυθού διαπλεύσαμεν ίο ύδωρ (Ορφικά, στ, 1068-69}». «Όταν ανεφάνη κατά τη δεκάτην ημέραν η αυγή που φωτίζει τους ανθρώπους, προσηγγίσαμε εις τα Ριτταία Υψώματα, από εκεί δε αμέσως η Αργώ προχωρούσα ταχέως διήρχετο δια στενού ρείθρου». Σχετικά με αυτούς τους στίχους, ο ερευνητής-συγγραφέας Κωνσταντίνος Ποταμιάνος στο βιβλίο του Τα Ιερά Όπλα των Ελλήνων παραθέτει την παρακάτω αξιόλογη αναφορά: Είναι ενδιαφέρονια αυτά που αναφέρει ο Μ. Αβογκάνιρο σε άρθρο του στο περιοδικό ΗΛΙΟΣ με τόν τίτλο «Ευρέθησαν θερμαί Διαβάσεις Υπό τον Παγωμένον Ωκεανόν» (ιεύχ. 533, 18 Σεπιεμβρίου 1954) και πιθανότατα το στενό ρείθρο από το οποίο διήρχετο η Αργώ δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια υποθαλάσσια θερμή διάβαση. Γράφει, λοιπόν, ο Μ. Αβογκάνιρο για μια σοβιετική αποστολή που είχε οργανωθεί από τον καθηγητή Λόπωφ, και η οποία πέρασε καίω από τους πάγους του Πόλου με υποβρύχιο. Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από το πολύ ενδιαφέρον αυτό άρθρο: «Το μικρό αυτό εύχρηστον υποβρύχιον, καλώς εξωπλισμένον παρέπλευσε τας αρχάς του Δεκεμβρίου του 1953 όλας τας γνωστάς ακτάς από την θάλασσαν του Μπάρεντς μέχρι των νήσων Βράγγελ, διερχομένον δια του ακρωτηρίου Τσελιούσκιν. Κατόπιν πολλών άκαρπων αναγνωρίσεων, ανεκάλυψε την είσοδον υπογείου διώρυγας που εξηκολούθει υπό τα παγόβουνα με μίαν θάλασσαν "αεριζομένην", δηλαδή θάλασσαν που επέτρεπε μεταξύ αυτής και του θόλου των πάγων χώρον αναπνευσίμου αέρος. Άλλοτε το υποβρύχιον ήτο εις θέσιν να πλέη εις την επιφάνειαν, άλλοτε δε έπρεπε να βυθισθή δια να αποφυγή την επικίνδυνον γειτονίαν ενός παγωμένου όγκου από τον οποίον έπρεπε να προσιατευθή. »Η διάβασις εφαίνειο προσανατολισμένη από ανατολών προς δυσμάς και συχνά διηρείτο εις διακλαδώσεις, μεταξύ των οποίων η εκλογή εφαίνετο δύσκολος. Πολλές φορές ο πλοίαρχος εβύθιζε το σκάφος του μεταξύ δύο τοίχων πάγου, δια να διαπίστωση τελικώς, ότι κάτω ωρισμένου βάθους, όλαι αυtαί oi διώρυγες επικοινωνούν μεταξύ των. Ήτο αρκετόν να βυθισθή το σκάφος τριάντα μέτρα, δια να ευρέθη εις το ελεύθερον νερό. Ο πάγος των παγόβουνων έλυωνεν εις το βάθος αυτό υπό την επίδρασιν της υδροστατικής πιέσεως, όποια και αν ήτο η θερμοκρασία του ύδατος. Εξάλλου, η θερμοκρασία αυτή, ανήρχετο άνω του μηδενός, υπό την επίδρασιν των ρευμάιων θερμού ύδατος, των οποίων η γενική κατεύθυνσις διειηρείτο από νότου προς βορράν. Το βάθος της θαλάσσης ποτέ δεν έφθανε τα 300 μέτρα, ενώ συνήθως περιωρίζετο εις τα 25 έως 30 μέτρα...» Αλλά και στο παρακάτω απόσπασμα αποδεικνύεται ότι η Αργώ είχε φθάσει στο Βόρειο Πόλο: «Έπειτα οδηγοΰντες το ταχύ πλοίον εφδάσαμεν εις τους Κιμμερίους, οι οποίοι μόνοι εκ των άλλων ανδρώπων είναι εστερημένοι από το φως του ήλιου, του διατρεχόντος δια πυρός, γιατί το όρος Ρίπαιον και το ύψωμα Κάλπιον εμποδίζουν την ανατολή του Ήλιου». Είναι ευνόητο ότι αυτό το απόσπασμα αφορά πολικές περιοχές, αφού στο Β. Πόλο από τις 21 Μαρτίου μέχρι τις 23 Σεπτεμβρίου είναι συνέχεια ημέρα και από ης 24 Σεπτεμβρίου μέχρι τις 20 Μαρτίου επικρατεί συνέχει νύχτα, ενώ στο Ν. Πόλο στα ίδια χρονικά διαστήματα επικρατεί νύχτα και ημέρα. Ακόμα, η ονομασία Ριπαία Όρη, πρέπει να αφορά τα παγόβουνα, που αφθονούν σε αυτή την περιοχή τα οποία κατακρημνίζονται, δηλαδή ρίπτονται (ριπαία) στη θάλασσα. Όμως και η γλώσσα που μιλούσαν οι Αργοναύτες δεν ήταν η καθομιλουμένη της εποχής. Σχετικά με αυτό το στοιχείο, υπάρχει μια αξιόλογη άποψη από τους Γάλλους ερευνητές Ζακί Μπερζιε, Λούι Παουελς και Ζακ Μπεργκιέρ, οι οηοίοι σιο βιβλίο τους Αιώνιος Άνθρωπος γράφουν τα παρακάτω: Μερικοί οξυδερκείς συγγραφείς, που τους έκανε εντύπωση η ομοιότηια που υπάρχει ανάμεσα στις λέξεις γοιβική και γεωτική, πίστεψαν ότι πρέπει να υπήρχε στενή σχέση ανάμεσα στη γοτθική και στη γεωδαιτική ή μαγική τέχνη. Για μας, γοτθική τέχνη -αρ γκοτίκ στα Γαλλικά- δεν είναι παρά μια ορθογραφική παραμόρφωση [ης λέξης αργκοτίκ που σημαίνει «γλώσσα της πιάτσας» και που η ομοφωνία της είναι τέλεια, σύμφωνα με το νόμο της φωνητικής. Είναι η παραδοσιακή σολομωνική που διέπει όλες τις γλώσσες και δεν παίρνει καθόλου υπόψη της την ορθογραφία. Ο καθεδρικός ναός είναι ένα έργο τέχνης «art goth» ή «argot» (αργκό) σαν «μια ιδιάζουσα γλώσσα για όλα τα άτομα που έχουν συμφέρον να επικοινωνούν τις σκέψεις τους, χωρίς να γίνονται αντιληπτοί από αυτούς που τους περιβάλλουν». Πρόκειται συνεπώς για μια αποκρυφιστική ομιλούμενη. Οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν τη μάγκικη γλώσσα είναι αποκρυφιστές, απόγονοι των argo (αργκό)-ναυτών (Αργοναυτών), που επέβαιναν στο πλοίο Αργκό (Αργώ), πλέοντας με ούριο άνεμο προς την ευδαίμονα παραλία της Κολχίδας, για να κατακτήσουν το ξακουστό χρυσόμαλλο δέρας (...). ΠΗΓΗ:ΔΙΟΔΟΣ