Ξεκίνησε πριν από πολλά χρόνια. Από την παιδική ηλικία συγκεκριμένα. Υπήρξαν στιγμές που μου έρχονταν στο μυαλό η ιδέα του θανάτου. Το ότι όταν θα πεθάνω θα πάψω να βλέπω να αισθάνομαι κι όλα τα σχετικά. Στην παιδική ηλικία και όπως είναι φυσιολογικό με έπιαναν τα κλάματα και έτρεχα στη μητέρα μου να με παρηγορήσει. Είχε σταματήσει για αρκετά χρόνια. Όταν μου ξαναεμφανίστηκε αυτό το συναίσθημα και όντας μεγάλη με έπιανε σοκ. Μέχρι που συνειδητοποίησα το εξής. Όποτε το αισθάνομαι το συγκεκριμένο συναίσθημα μετά από 2 έως 4 μέρες ακούω για κάποιον θάνατο. Όσο πιο έντονα το αισθάνομαι τόσο πιο κοντινό θα είναι το πρόσωπο για το οποίο θα μάθω. Δηλ. γνωστός, συγγενής κλπ ή τόσο πιο κοντά θα είναι σε εμένα σαν απόσταση. Δηλ κοντά στην περιοχή που μένω. Όσο πιο μικρή είναι η αίσθηση τόσο πιο μακριά μου είναι. Δεν ξέρω αν τυχαίνει κάποιος από σας να το έχει αισθανθεί ποτέ αυτό το πράγμα αλλά είναι πολύ δυσάρεστο και μου πήρε πολύ χρόνο να το συνηθίσω.