Αυτές οι "σκιές που τρέχουν" και που ουσιαστικά θα μπορούσε να πει κανείς πώς μοιάζουν σαν μικρά ζωάκια είναι συνήθως αποτέλεσμα στιγμιάιου λάθους της πλευρικής όρασης και συμβαίνει στους περισσότερους ανθρώπους. Τώρα για τα άλλα οράματα δεν μπορώ να πω κάτι. Ίσως να είναι προϊόν της ζωηρής φαντασίας που αναφέρει ο επισκέπτης, ίσως αποτέλεσμα κάποιας πιεσμένης περιόδου... Μέχρι εκεί φτάνει η λογική εξήγηση νομίζω.

Δεν είναι φαινόμενο deja vu. Η αναφορά λέει πως ο φοιτητής έβλεπε για διάστημα δύο περίπου μηνών την ίδια σκηνή. Το deja vu δεν δουλεύει έτσι. Σου συμβαίνει κάτι και στη συνέχεια έχεις την εντύπωση πως αυτό το έχεις ξαναζήσει και κατά περίεργο τρόπο νομίζεις πως το έχεις δει στον ύπνο σου. Να πω, στον άλλο επισκέπτη, πως και εγώ έβλεπα (και βλέπω ακόμα αλλά σπάνια)κινήσεις με την άκρη του ματιού μου. Πιο συγκεκριμένα σαν κάτι μαύρα ζωάκια να κινούνται στο χώρο :)Όταν είπα αυτό το φαινόμενο σε ένα φίλο μου το χρώμα πλέον αυτών των "πλασμάτων" άλλαξε σε λευκό ή και χρυσό μερικές φορές. Ψάχνοντας στο Internet είδα πως πολλοί άνθρωποι πιάνουν αυτές τις κινήσεις. Ίσως να είναι κάτι ψυχολογικό.

Γράφω εδώ την δική μου προσωπική εμπειρία γιατί πιστεύω ότι "κολλάει" στον μεταφυσικό χαρακτήρα. Μάλλον δεν είναι ακριβώς μία προσωπική εμπειρία αλλά μια σειρά από αυτές. Από μικρό παιδί στην ηλικία των 4-5 είχα συνηθίσει να πιάνω κινήσεις με την άκρη του ματιού μου και κάποιες φορές να ακούω φωνές. Ήταν τόσο συχνό που δεν έδινα σημασία. Με τον καιρό αυτό μειώθηκε αλλά ποτέ δε σταμάτησε. Πριν 7-8 χρόνια περίπου, όμως ξανάρχισε πολύ πιο έντονο. Αυτή τη φορά έβλεπα ολοκάθαρες εικόνες ενώ ήμουν ξύπνιος, αν και στιγμιαίες. Το απέδιδα βέβαια στη φαντασία μου που πάντα ήταν ιδιαίτερα ισχυρή. Οι φωνές έγιναν ομιλίες με νόημα, σαν σύντομες συζητήσεις και κάποιες φορές έχω νιώσει στιγμιαία αγγίγματα και οσμές. Πιο χαρακτηριστική ήταν μια φορά που άκουσα μια γυναικεία φωνή να με φωνάζει με το όνομά μου, την ίδια στιγμή που μύρισα γυναικείο άρωμα. Οι δε εικονες είναι συνήθως τρομακτικές εικόνες από τρομερούς τραυματισμούς οι ακόμη και νεκρούς ανθρώπους. Δε συμβαίνει όλη την ώρα αλλά πριν συμβεί προηγείται ένα αίσθημα ακαθόριστου φόβου που δεν μπορώ να εξηγείσω. Μπορεί να κοιτάζω τα χέρια μου καθώς πληκτρολογώ, για παράδειγμα, και να νιώσω ότι δεν είναι δικά μου και να τα φοβηθώ. Ακούγεται γελοίο, το ξέρω, αλλά συμβαίνει. Επίσης το ίδιο συμβαίνει, εκείνες τις ώρες, αν δω το πρόσωπό μου στον καθρέπτη. Αν και το γνωρίζω έχω την αίσθηση ότι είναι κάποιου άλλου. Κάτι ακόμη. Όταν ήμουν παιδί ακόμη, θυμάμαι μια θεία μου που ασχολούταν με μεταφυσικά θέματα και που επειδή έμενε σε άλλη πόλη με είχε δει μόνο μια δυο φορές μέχρι την ηλικία των 5. Τότε λοιπόν, θυμάμαι ότι μας είχε επισκεφτεί και με έβλεπε για πρώτη φορά στην παιδική μου ηλικία. Με είχε κοιτάξει στα μάτια θυμάμαι και με πολύ σοβαρότητα είπε στους γονείς μου "το παιδί σας είναι ενδιάμεσος". Θέλω να ξεκαθαρίσω ότι δεν πιστεύω σ' αυτά, τουλάχιστον, όχι συνειδητά και μπορεί απλά να είναι της φαντασιας μου αλλά δεν είναι περίεργα;

Άσχετα από το αν το περιστατικό συνέβει ή το φαντάστικε ο αφηγητής ήταν σίγουρα πολύ έντονο. Σε τέτοιες περιπτώσεις το μυαλό μας δημιουργεί φαινόμενα deja vu. Τέτοια μπορεί να είναι η συγκεκριμένη περίπτωση.