Καιρό διάβαζα τα βιβλία του π.Παισιου και ομολογώ ότι αυτός ο άγιος γέροντας με τραβάει σα μαγνήτης. Απʼ όλους τους άγιους της εποχής μας ο πάτερ Παϊσιος έχει κάτι διαφορετικό που σε κάνει να θες να διαβάζεις συνέχεια τα βιβλία του. Είναι ολοζώντανος. Παλιά είχα πάει στο τάφο του πάνε όμως κάπου 10 χρόνια. Είχα πάει με γκρουπ και δεν τον καλοήξερα ούτε πήγα και με πολύ πίστη. Όμως τα χρόνια πέρασαν και οι δυσκολίες στη ζωή μου με έφεραν πιο κοντά στο θεό και έμαθα για τον πάτερ Παϊσιο περισσότερα. Διάβαζα τα βιβλία του συνεχεία κτλ. Ήθελα πολύ να πάω ξανά στο τάφο του στη Θεσσαλονίκη να τον προσκυνήσω και να τον παρακαλέσω να μου λύσει τα προβλήματα που με απασχολούν. Για να μη τα πολυλογώ επειδή γενικά Θεσσαλονίκη πάω σπάνια, πέρυσι πήγα 1 φορά αλλά για άλλο λόγο και δε πήγε στο μυαλό μου να περάσω και από τον πάτερ Παϊσιο που ήταν ευκαιρία να εκπληρωθεί η επιθυμία μου προσκυνώντας τον τάφο του. Ήθελα να πάω Σαλόνικα πριν κάνα 2-3 μήνες για άλλο λόγο. Το βράδυ ετοίμασα τη τσάντα και πάντα παίρνω μαζί στα μεγάλα ταξίδια μια εικόνα για φυλακτό. Ενώ έχω δεκάδες εικόνες πλαστικές στα συρτάρια εκείνη τη μέρα δεν έβρισκα καμία. Ήθελα να πάρω μια της Παναγίας αλλά δεν έβρισκα καμία εικόνα. Παραξενεύτηκα, λέω που πήγαν. Μετά με τα χίλια ζόρια ανακαλύπτω μια του πατρός Παϊσιου. Τη πήρα μαζί, ξεκίνησα το ταξίδι. Στο λεωφορείο ήταν μια γνωστή μου, μου λέει που πας? Εγώ της είπα ψέματα επειδή συγνώμη που θα το πω είναι λίγο ζηλιάρα. Λέω πάω Χαλκίδα Λέει και γω. Μετά χωρίς να τις αναφέρω κάτι μου λέει. Πάμε στον πάτερ Παϊσιο καμία μέρα Θεσσαλονίκη να προσκυνήσουμε? Εγώ έμεινα κόκαλο, λέω τι στο καλό λίγο παράξενα είναι όλα αυτά. Μετά κατάλαβα ότι ο άγιος με καλούσε. Πήγα και προσκύνησα. Εκεί με έβαλαν να κοιμηθώ το βράδυ σʼ ένα ξεχωριστό διάδρομο με 2 δωματιάκια. Εγώ στο ένα και στο άλλο ήταν μια κοπέλα μʼ ένα αγοράκι πολύ όμορφο κάπου 5-6 χρόνων. Όλη τη νύχτα είδα και έπαθα. Το παιδί ήταν δαιμονισμένο. Έλεγε κάτι στη μάνα του, μετά σταμάταγε να μιλά και έβγαζε κραυγές, μετά άντε πάλι μίλαγε με τη μανά του φυσιολογικά και μετά έβγαζε ένα μουγκρητό. Λέω χριστούλη μου θα τρελαθώ είναι δυνατόν να είναι δαιμονισμένο; Εγώ σκέφτηκα είμαι τρελή και το άδικο το καημένο, παιδάκι είναι θα κάνει αστεία. Μετά πήρα το κομποσχοίνι και προσευχόμουν. Σκέφτηκα αν είναι δαιμονισμένο θα πω μια ειδική ευχή που λένε για δαιμονισμένους : το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελευθέρωσε το πλάσμα σου από το ακάθαρτο πνεύμα». Λοιπόν το παιδάκι ενώ ήταν ήρεμο για κάνα δεκάλεπτο άρχισε να αγριεύει πολύ και μούγκριζε. Μετά σταμάτησε κάνα δεκάλεπτο μετά εγώ το δοκίμασα πάλι να επιβεβαιωθώ αν είναι δαιμονισμένο. Μόλις είπα την ευχή πάλι αγρίεψε το δαιμόνιο και μούγκρισε ακόμα πιο δυνατά. Χριστούλη λέω, τι να κάνω, είχα φοβηθεί πολύ. Έτρεμα από φόβο. Έκανα κομποσχοίνι αλλά είχα μια νευρικότητα και δεν ήξερα τι να κάνω. Μετά ακούστε τι έγινε. Το παιδάκι στο άλλο δωμάτιο δε με έβλεπε καθόλου φυσικά. Η μάνα του έλεγε : «Σταμάτα η κοπέλα κοιμάται παιδί μου». Αυτό έλεγε χωρίς να με βλέπει : «η κοπέλα δε κοιμάται μαμά γιατί φοβάται η κοπέλα». Μετά άντε πάλι το έλεγε δυνατά να το ακούσω. «Μάνα η κοπέλα φοβάται το ξέρεις; Δεν κοιμάται φοβάται», και όντως έτσι. και όλα αυτά τα έλεγε το δαιμόνιο. Την άλλη μέρα η μάνα του μου ʽπε ότι το παιδί το έχουν μαγέψει και έχει δαιμονική ενέργεια. Όμως δεν ήταν κατά τη γνώμη μου απλά δαιμονική ενέργεια, το παιδί είχε δαιμόνιο. Την άλλη το πήγε να το κοινωνήσει και έβαζε τα πόδια του κάτω και δεν πήγαινε μπροστά στη κοινωνία. Με τα χίλια ζόρια το κατάφερε η μανά του. Της έδωσα το τηλ μου και έφυγα. Την άλλη μέρα μου ʽπε στο κινητό ότι το παιδί από τότε που κοινώνησε έγινε άλλος άνθρωπος, ηρέμισε και όχι μόνο αυτό αλλά πήγε λέει στο τάφο του πατρός Παϊσίου και είπε : «Μαμά είναι άγιος και μου έβγαλε αυτό που είχα μέσα μου! Συγγνώμη που σας κούρασα.