Παίρνοντας όμως το δρόμο της επιστροφής, στο σημείο που σχηματίζεται η φυσική γέφυρα που ενώνει την άκρη του ψηλού απόκρημνου βράχου με τη μικρή χερσόνησο, εκεί που μια δεύτερη ζωγραφισμένη με ασβέστη επιγραφή επιμένει πως ο χώρος είναι ιερός το βλέμμα μου πέφτει σε μια τρύπα, στο πλάι και κάτω ακριβώς από τη γέφυρα, κρυμμένη έτσι, που να μην μπορείς να τη δεις όταν ακολουθείς το μονοπάτι προς το Σκάρο, αλλά μόνο όταν έχεις την αντίθετη κατεύθυνση. Κατεβαίνοντας μπροστά της βλέπω ότι ότι είναι μια μικρή είσοδος που οδηγεί προς τα κάτω σ' ένα υπόγειο δωμάτιο. Χωρίς δεύτερη σκέψη εισβάλλω στο σκοτεινό χώρο, γλιστρώντας πάνω στα χαλάσματα. Το δωμάτιο που αποκαλύπτεται είναι εντελώς άδειο, εκτός από τις πέτρες που έχουν κατρακυλίσει στη μια του άκρη, από το μάλλον πρόσφατο άνοιγμα της μικρής εισόδου, αλλά εξετάζοντας προσεκτικά όλες τις γωνίες του, σε κάποιο σημείο του τοίχου, βλέπω ένα νέο μικρό άνοιγμα στο πέτρινο δάπεδο. Αρχικά μοιάζει σαν αποχέτευση αλλά πλησιάζοντας αντιλαμβάνομαι πως μόνο αυτό δεν είναι! Αντ' αυτού εμφανίζεται μια τετράγωνη σμιλευμένη τρύπα, αρκετή για να χωρέσει ένα άνθρωπο, που για μερικά μέτρα κατεβαίνει κάθετα προς τα κάτω. Στο πάτο της το φως του φακού αποκαλύπτει ένα δεύτερο δωμάτιο, ένα επίπεδο χαμηλότερα από αυτό που βρίσκομαι. Δυστυχώς δεν έχω μαζί μου σκοινιά και τον υπόλοιπο εξοπλισμό για να συνεχίσω την κατάβαση - ποιος ξέρει πόσα ακόμη χαμηλότερα δωμάτια είναι κρυμμένα στη βάση του μεγάλιθου; - κι έτσι αφήνω τη συνέχεια στη φαντασία σας και σ' εκείνους που, αψηφώντας τις απειλές του Αγαθαγγέλου θα επιχειρήσουν να ακολουθήσουν τα βήματά μου. Ένα πράγμα πάντως είναι σίγουρο, ότι "ο χώρος είναι ιερός"