Ήταν παραμονές Χριστουγέννων. Ένα νεαρό ανδρόγυνο, του Κων/νου Φρακγουλάκη,<<Ζημπράκη 18 Κάτω Πατήσια Αθήναι>>, σταμάτησε το αυτοκίνητο του στην εξωτερική αυλή του Ιερ. Ναού και ζήτησε τον ιερέα. Πάτερ μου, πολύ σας παρακαλούμε, ερχόμαστε απʼ ευθείας από την Αθήνα, για να ευχαριστήσουμε τον Μεγαλόχαρο. Θέλουμε να σας παρακαλέσουμε να μας κάνετε μια ευχαριστήριο δέηση, μπροστά στη θαυμαστή εικόνα του Αρχάγγελου. Είμαστε ξένοι και δεν γνωρίζαμε τον θαυματουργό Ταξιάρχη. Όμως τώρα τον θεωρούμε πολύ δικό μας και προστάτη μας. Έσωσε την αγαπημένη μου γυναίκα, από σοβαρότατο κίνδυνο. Συγκινημένος από την αυθόρμητη αυτή εκμυστήρευση του άνδρα, ο ιερέας τους οδήγησε μέσα στον Ναό. Οι σκηνές που επακολούθησαν μπροστά στην ανάγλυφη εικόνα του Αρχάγγελου, θα μείνουν ανάγλυφα χαραγμένες στη μνήμη του κληρικού! Γονατιστοί, με δάκρυα και αναφιλητά ευχαριστούσαν το σωτήρα τους Ταξιάρχη και υψώνοντας τα χέρια τους ψηλά, αυθόρμητες και αυτοσχέδιες έβγαιναν μέσα απ´ τις παλλόμενες καρδιές τους, οι δοξολογίες. Ευλογητός ο Θεός......Η τρεμάμενη από συγκίνηση φωνή του ιερέα ακούστηκε, που άρχιζε την ευχαριστήριο δέηση. Μετά το τέλος της παράκλησης, ο ιερεύς τους έφερε στο Γραφείο του Ναού, να τους προσφέρει τον καφέ της φιλοξενίας και εκεί με λίγα λόγια του ανέφεραν, τι ακριβώς τους συνέβη και του ζήτησαν να τα δημοσιεύσει στο Περιοδικό του Προσκυνήματος, προς ωφελεία ψυχών. Πάτερ μου, άρχισε ο Κωνσταντίνος. Η σύζυγος μου τώρα και αρκετό καιρό, έπασχε από μια σοβαρή γυναικολογική ασθένεια. Οι γιατροί, έπειτα από διάφορες θεραπείες και πολύ σκέψη, απεφάσισαν να την εγχειρίσουν. Έγινε η πρώτη εγχείριση και ήταν παρά πολύ σοβαρή και επικίνδυνη. Μετά από δυο εικοσιτετράωρα, οι γιατροί μου είπαν ότι η γυναίκα μου δεν είναι καθόλου καλά και πως μάλλον θα χρειαστεί και άλλη εγχείριση. Πράγματι, μετά την εγχείριση η γυναίκα μου υπέφερε συνεχώς και καθημερινώς έφθινε. Σε σχετικά λίγες ημέρες είχε μείνει η μισή! Την πήγα στο Διαγνωστικών<<Υγεία>>. Εκεί, αμέσως μετά τις εξετάσεις την έβαλαν στο χειρουργείο. Με συντρόφευε, στο Διαγνωστικό, ο φίλος μου ιατρός Δημήτριος Καλογήρου, ο οποίος μπήκε μαζί με τους χειρούργους του Νοσοκομείου στο χειρουργείο, να παρακολουθήσει την εγχείριση. Άνοιξαν οι χειρούργοι τη γυναίκα μου και της βρήκαν τα περισσότερα της όργανα πειραγμένα και άχρηστα. Δεν γίνεται τίποτα! Λένε στον γιατρό τον κ. Καλογήρου οι χειρούργοι γιατροί του Νοσοκομείου. Την έκλεισαν! Όταν βγήκαν από το χειρουργείο στενοχωρημένοι, μου έκοψαν κάθε ελπίδα. Η ζωή μου από εφιαλτική, έγινε αβάσταχτη. Είχα τρεις μέρες να κοιμηθώ. Χωρίς να ξέρω για ποιο λόγο και χωρίς να το πράττω συνειδητά, πήρα τη γυναίκα μου και την στο Νοσοκομείο <<Μητέρα>>. Εκεί την παραλαμβάνει ο καθηγητής κ. Μπέλος. Του είπα το ιστορικό της γυναίκας μου και του ζήτησα να μας βοηθήσει. Με καθησύχασε κάπως και μου είπε:<< Θα της γίνουν οι σχετικές εξετάσεις αύριο και αν διαπιστώσω ότι μπορεί να αντέξει άλλη εγχείριση, θα την ανοίξω και ότι θελήσει ο Θεός>>. Στο θάλαμο που πήγαν τη γυναίκα μου, ακούσαμε από μια άρρωστη, για τον Ταξιάρχη και τη θαυμαστή Του εικόνα στον Μανταμάδο. Νοερώς τον παρακάλεσα. Θέρμος μεσίτης προς τον Κύριο να γίνει και αφέθηκα στην ευσπλαχνία Του. Το βράδυ της ίδιας ημέρας, πήγα στο σπίτι να ξαπλώσω λίγο και να ξεκουραστώ, γιατί αισθανόμουν ότι θα έπεφτα κάτω λιπόθυμος. Κάθισα στο ντιβάνι σκεπτικός και πολύ στενοχωρημένος και δεν είχα τη δύναμη και το κουράγιο να βγάλω καν τα παπούτσια μου. Δεν ξέρω από την εξάντληση, αν με πήρε ο ύπνος η ήμουν ξυπνητός !Μπροστά μου εμφανίστηκε ένας γεροδεμένος μελαχρινός νέος ψηλός. Το πρόσωπο του έλαμπε σαν το Αυγουστιάτικο φεγγάρι. Μου χαμογέλασε και φάνηκαν μια σειρά κάτασπρα δόντια. Έκανα να σηκωθώ, με κράτησε. <<Μη φοβάσαι>> Μου είπε. << Αυτή τη στιγμή πηγαίνουν τη γυναίκα σου στο χειρουργείο>>. Μα πως; Εγώ απʼ εκεί τώρα ήρθα και ο Καθηγητής μου είπε ότι θα της γίνουν αύριο οι εξετάσεις και τότε θα αποφασίσει αν και κατά πόσον θα γίνει η εγχείριση! << Εγώ συντόμευσα την εγχείριση!! Διότι δεν μας παίρνει ο χρόνος!! Μη στενοχωριέσαι και θα γίνει καλά!! Να μου τη φέρεις στον Μανταμάδο>>!! Θα σου πούνε εκεί που μένω τώρα πάω στη γυναίκα σου, με χρειάζεται στο χειρουργείο!! Λέγοντας τις τελευταίες Του λέξεις, έγινε άφαντος. Πετάχτηκα επάνω. Τσιμπήθηκα, να διαπιστώσω ότι δεν ήταν όνειρο. Πόνεσα, δεν άλλαξε τίποτα. Έκαμα τον σταυρό μου, έριξα λίγο νερό στο πρόσωπο μου και σα σίφουνας όρμισα έξω από το σπίτι. Πήρα το αυτοκίνητο και σε λίγο έφτασα στο Νοσοκομείο. Το κρεβάτι της γυναίκας μου άδειο! Την πήρανε στο χειρουργείο. Μου είπαν οι άλλες γυναίκες που νοσηλευόταν στον ίδιο θάλαμο. Σα τρελός ζητούσα τη προϊσταμένη. Τη βρήκα σε ένα θάλαμο. Τι συμβαίνει αδελφή; που είναι η γυναίκα μου; Μην ανησυχείς, είναι στο χειρουργείο. Μόλις έφυγες την έπιασαν φοβεροί πόνοι σε όλη την κοιλιακή χώρα και σφάδαζε . Πήραμε τηλέφωνο τον κ. Μπέλο, ο οποίος ήρθε αμέσως και βλέποντας την στην κατάσταση αυτή, την έβαλε αμέσως στο χειρουργείο, δε χωρούσε καμία καθυστέρηση! Πόση ώρα είναι στο χειρουργείο; Περίπου τρία τέταρτα. Πήγα απʼ έξω και περίμενα. Πόση ώρα πέρασε, δεν γνωρίζω. Ένα ξέρω, ότι ήμουν πια ήσυχος. Τα λόγια της προϊστάμενης επιβεβαίωναν τα λόγια του νέου, που τώρα ήμουν βέβαιος ότι ήταν ο Ταξιάρχης! Ήμουν πια σίγουρος ότι μέσα στο χειρουργείο, μαζί με τους γιατρούς, είναι και ο προστάτης μας Αρχάγγελος! Άνοιξε κάποτε η πόρτα. Στο κατώφλι της παρουσιάστηκε ο κ. Μπέλος κατάκοπος και καταϊδρωμένος. Μου χαμογέλασε και με παρέσυρε με το αριστερό του χέρι στο γραφείο του. Δεν τον ρώτησα. Καταλάβαινα ότι έχει να μου πει καλές ειδήσεις, αφού πρώτα λίγο ξεκουραστεί. Κ. Φραγκουλάκη, άρχισε ο γιατρός, είμαστε εκτός κίνδυνου. Ομολογουμένως, τόσα χρόνια γιατρός, πρώτη μου φορά μου συμβαίνει τέτοια περίπτωση! Τα μισά της όργανα κατεστραμμένα. Είναι θαύμα μεγάλο που ζούσε. Αν δεν την έπιαναν οι αποψινοί πόνοι, να την πάμε στο χειρουργείο πολύ φοβάμαι ότι δεν θα ζούσε μέχρι αύριο. Στην προηγούμενη εγχείριση δεν της εγένετο ούτε καν καθαρισμός. Μόνο ένα θαύμα την κράτησε μακριά από τη μόλυνση. Όταν την έπιασαν οι πόνοι κατάλαβα ότι δεν θα ξημέρωνε. Κανένα παυσίπονο, από τα πιο δυνατά, δεν της έκανε καλό. Είπα να σε ειδοποιήσουν, όμως στο τηλέφωνο δεν απαντούσες. Δεν μπορούσα να περιμένω περισσότερο. Την χάναμε σίγουρα και τότε απεφάσισα να την εγχειρίσω, με τις ελάχιστες πιθανότητες που είχα. και δόξα τον Θεό, καλά έκανα. Δεν την έσωσε το νυστέρι μου, κ. Φραγκουλάκη, αλλά ο Θεός. Εγώ μόνο έγινα το όργανο Του!! Βρισκόμουν πάνω από το προσκέφαλο της γυναίκας μου, όταν συνερχόταν από τον ύπνο. Το χέρι της το κινούσε πέρα δώθε, σα να ήθελε να πιάσει κάτι. Της έδωσα το χέρι μου, εκείνη το παραμέρισε και συνέχιζε να ψάχνει. Τι θες, τι μου ζητάς Μαρία; Την ρώτησα σιγά. Που είναι; Ρώτησε σιγά και αδύναμα, που μόλις ακούστηκε. _ Ποιος Μαρία; _ Ο Ταξιάρχης. ο Ταξιάρχης! Τον έχασα! Ήταν όλη τη νύχτα κοντά μου και τώρα τον έχασα! _ Τα δάκρυα μου, πάτερ, της έβρεξαν το μέτωπο και άνοιξε τα μάτια της. Τη χάιδεψα το μέτωπο και της είπα χαμογελαστά: _ Ναι Μαρία, εδώ ήταν και σε φρόντισε όμως μην ανησυχείς, μόλις γίνεις καλά θα πάμε στον Ναό Του να τον ευχαριστήσουμε και τότε θα τον ξαναδείς. Τη στιγμή αυτή, δάκρυα γέμισαν τα μάτια τους και ο κ. Φραγκουδάκης σταμάτησε λίγο, πριν συνεχίσει. Και έτσι Πάτερ μου, μόλις μπόρεσε να περπατήσει η Μαρία, ήρθαμε να ευχαριστήσουμε τον μεγάλο μας Προστάτη και να του φέρουμε το τάμα μας! Ας είναι δοξασμένο το όνομα του Μεγάλου Θεού! Από το βιβλίο ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟΥ τόμος: δεύτερος 1992 Συγγραφέας:Π.Πρεσβ. Ευστράτιος Δήσος