Δεν ξέρω πόσοι από εσάς πιστεύουν στα όνειρα και δη σε αυτά τα οποία τελικά επαληθεύονται με καλό ή άσχημο τρόπο. Επίσης πόσοι πάλι πιστεύουν, οτι σε κατάσταση ύπνου το μυαλό μας συντονίζεται με άλλα πεδία και έτσι μπορούμε να επικοινωνήσουμε με άλλες διαστάσεις. Παραθέτω μια προσωπική εμπειρία , δυστυχώς για εμένα μου κόστισε αρκετά ΄στον συναισθηματικό τομέα. Ξεκινάω με δύο εμπειρίες πολύ περιληπτικά διότι η τρίτη είναι η πιο συνταρακτική για μένα. Υπηρέτησα στην ΕΛΔΥΚ (Κύπρος) για όσους δεν γνωρίζουν, το 1992. Είδα λοιπόν στον ύπνο μου την γιαγιά μου, η οποία ήρθε και με αποχαιρετούσε λέγοντάς μου ότι φεύγει από αυτόν τον κόσμο και πως πάντα θα είναι δίπλα μου να με προσέχει. Με τάραξε κάπως αυτό το όνειρο και τηλεφώνησα στην μητέρα να δω τι κάνουν και για να μην πολυλογώ έμαθα πως η γιαγιά μου είχε πεθάνει. Ανατρίχιασα μόλις μου το είπε, και τα έχασε όταν της είπα για το όνειρο. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με μια θεία μου, που μου είχε αδυναμία. Το τρίτο και πιο συγκλονιστικό όμως είναι το εξής: Πριν 2 χρόνια ξημερώματα Κυριακής των Αποκρεών, βλέπω στον ύπνο μου ότι βρίσκομαι στο χωριό μου (Παραμυθιά Θεσπρωτίας, κοντά στον Αχέροντα). Βλέπω λοιπόν ότι βρίσκομαι απέναντι από το σπίτι της θείας μου, και στον ύπνο μου αναρωτιόμουνα γιατί βρίσκομαι εκεί, εφόσον καλοκαίρι δεν είναι, κάποιος γάμος δεν γίνεται άρα λέω τι δουλειά έχω εκεί. Ξαφνικά λοιπόν εμφανίζεται μέσα σε ομίχλη ένα τεράστιο σύννεφο μπροστά από το σπίτι της, κατάλευκο το οποίο έριχνε ένα άπλετο λευκό φως πάνω στο γρασίδι, ένα φως εκτυφλωτικό το οποίο όμως δεν σε τύφλωνε παρόλα αυτά. Ήταν όπως ακριβώς καμιά φορά περνάνε οι ακτίνες του ηλίου μέσα από τα σύννεφα και δημιουργούν μια δέση φωτός γεμάτη ακτίνες. Συγχρόνως άκουγα έναν βόμβο σαν ροή ενέργειας. Τότε παρατήρησα πως αντί να πέφτει φως προς την γη, συνέβαινε το αντίθετο, ήταν σαν να ανεβαίνει η ενέργεια προς το σύννεφο. Τότε δεν ξέρω γιατί ξύπνησα ταραγμένος και πήγα στην τουαλέτα. Κοίταξα την ώρα και ήταν 5 κ 45. Το πρωί λοιπόν χτυπάει το τηλέφωνο και κλαίγοντας η αδερφή μου, μου είπε πως σκοτώθηκε ο πιο αγαπημένος μου ξάδερφος, ήμασταν πολύ δεμένοι διότι έμενε Αθήνα για πολλά χρόνια. Του είχα μεγάλη αδυναμία. Τρελάθηκα, διότι το σπίτι που προαναφέρω ήταν αυτό που έμενε. Και όταν λοιπόν την ρώτησα τι ώρα συνέβη, μου απάντησε στις 5 κ 45. Καταλαβαίνετε λοιπόν τι έπαθα. Το έψαξα μετά από καιρό και κάποιοι που ασχολούνται με όνειρα μου είπανε, πως είμαι ανοικτός σαν δέκτης και έτσι κάποιοι μπορούν μέσω των ονείρων και επικοινωνούν μαζί μου. Το μυαλό λένε στην περίπτωση αυτή είναι πολύ πιο ανοιχτό σε μηνύματα διότι δεν υπάρχει η άρνηση και γήινοι περιορισμοί της ψυχής. Παράξενα πράγματα... Πάντως το μόνο που είναι σίγουρο για μένα προσωπικά είναι πως σίγουρα κάτι γίνεται. Δεν μπορεί ΄να είναι ένα απλό συναίσθημα, διότι για κανέναν από τους εκλιπόντες δεν είχα μιλήσει πρόσφατα ώστε να έχω κάποιου είδους αυθυποβολή.