Μην σας παραπλανεί η ονομασία, δεν πρόκειται για μέρος δράκου. Ο Δρακόλακκας είναι μία συνηθισμένη (;) σπηλιά ανάμεσα στις λαγκάδες της Ζωδεμένης και των Σταυριών, γνωστή όμως σε όλη την Έξω Μεριά της Τήνου από ένα χαρακτηριστικό συμβάν : την εύρεση της εικόνας της Αγίας Παρασκευής. Θρυλείται ότι μία νύχτα γύρω στο 1600 ένας γέροντας από τον οικισμό Καστέλια είδε ένα φως στη θέση του Δρακόλακκα. Το έβλεπε μάλιστα πολλές φορές, μην μπορώντας να το εξηγήσει. Έτσι μαζί με άλλους συγχωριανούς του ξεκίνησε για τον εντοπισμό του. Κάποτε έφτασαν σε ένα χωράφι που καλλιεργούσε κάποιος ονόματι Σπίνος και άρχισαν να ερευνούν τη πλαγιά. Εκεί υπήρχε ένας μικρός κήπος και στο βάθος του ένας χτισμένος τοίχος έτοιμος να καταρρεύσει στον οποίο διακρίνονταν μία τρύπα. Στην προσπάθειά τους να μεγαλώσουν το άνοιγμα, διαπίστωσαν ότι ήταν η είσοδος μίας σπηλιάς, στο βάθος της οποίας έλαμπε ένα μεγάλο φως. Μόλις μπήκαν μέσα, έκθαμβοι αντίκρισαν πάνω σʼ ένα φυσικό πεζούλι την εικόνα που έλαμπε. Η πίστη των χωρικών υπέτασσε να χτιστεί εκκλησάκι στο σημείο εύρεσης της εικόνας. Όμως ότι έχτιζαν την ημέρα το βράδυ γκρεμιζόταν (σαν το γεφύρι της Άρτας). Τελικά η ίδια η αγία φανέρωσε σε μία γερόντισσα το σημείο όπου ήθελε να χτιστεί η εκκλησία της. Έκτοτε μόνο μία φορά τον χρόνο κατέβαζαν την εικόνα στο σημείο όπου την βρήκαν, στη σπηλιά του Δρακόλακκα και ο ιερέας έκανε δέηση και αγιασμό, από τον οποίο έπαιρναν όλοι για να αγιάσουν τα χωράφια και τα σπίτια τους. Επίσης, όσες φορές έφερναν κάποιο άρρωστο μαζί τους γινόταν το εξής : Μόλις ο ιερέας έψελνε «ευλογητός», άρχιζαν να στάζουν οι σταλακτίτες νερό και γέμιζε η γούρνα που υπήρχε στο έδαφος της σπηλιάς. Με εκείνο το νερό έπλεναν τους αρρώστους. Όσοι επρόκειτο να θεραπευτούν έβαζαν τα κλάματα. Όσοι δεν θα γίνονταν καλά δεν μιλούσαν καθόλου και σε λίγες μέρες πέθαιναν. Σήμερα υπάρχει μόνο ένας μαρμάρινος σταυρός που δείχνει από μακριά την σπηλιά του Δρακόλακκα.