«Αγαπητό μου παιδί», έλεγα κάποτε ο Σωκράτης στο μαθητή του Συμμία, η αληθινή Γη όταν την κοιτάζεις από ψηλά μοιάζει με εκείνες τις μπάλες που είναι φτιαγμένες από δώδεκα κομμάτια δέρματος ραμμένα μαζί». Δύο χιλιάδες χρόνια αργότερα, Ρώσοι επιστήμονες προτείνουν την ιδέα ότι η Γη είναι ένας τεράστιος κρύσταλλος, ένα γεωμετρικό «πλέγμα κοσμικής ενέργειας», ένα δωδεκάεδρο φτιαγμένο από δώδεκα πενταγωνικά κομμάτια… Ο Μπερντ έγραφε για τρεις Ρώσους ερευνητές, τους Νικολάι Γκοντσάρωφ, Βιατσεσλάβ Μορόζωφ και Βαλερί Μακάρωβ, ιστορικό, πολιτικό μηχανικό και ηλεκτρονικό αντίστοιχα, οι οποίοι στη δεκαετία του 1960 είχαν δημοσιεύσει μία εργασία στο περιοδικό Χιμία ι Ζιζν (Χημεία και Ζωή), την εκλαϊκευμένη επιθεώρηση της Σοβιετικής Ακαδημίας Επιστημών. Το άρθρο είχε τίτλο «Είναι η Γη ένας τεράστιος κρύσταλλος;» και σε αυτό οι τρεις Ρώσοι ερευνητές διατύπωναν μία ενδιαφέρουσα θεωρία. Βασισμένοι στην συνδυασμένη διεπιστημονική εμπειρία τους οι τρεις Ρώσοι αποφάνθηκαν ότι πιθανότατα ένα «λειτουργικό πλέγμα», ένα «matrix κοσμικής ενέργειας» (εδώ matrix είναι η μαθηματική μήτρα) ενσωματώθηκε στη δομή της Γης την εποχή της δημιουργίας της και ότι αυτό το πλέγμα είναι αντιληπτό ακόμα και σήμερα, με διάφορους τρόπους. Η Κομσομόλσκαγια Πράβντα, η εφημερίδα της κομμουνιστικής νεολαίας προχώρησε περαιτέρω τον συλλογισμό διατυπώνοντας τη θεωρία ότι η Γη είχε ξεκινήσει τη ζωή της σαν κρύσταλλος και αργότερα μεταμορφώθηκε στο σημερινό σφαιροειδές. Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, ο κρύσταλλος είναι και σήμερα ορατός στην επιφάνεια της Γης με τη μορφή 12 πεντάγωνων «κομματιών» τα οποία καλύπτουν ολόκληρο τον πλανήτη, αποτελώντας ένα γεωμετρικό σχήμα που είναι γνωστό ως δωδεκάεδρο. Πάνω από αυτό το πλέγμα που ορίζει τα 12 πεντάγωνα, μπορεί να οριστεί ακόμα ένα πλέγμα το οποίο ορίζει 20 ισόπλευρα τρίγωνα. Τα δύο πλέγματα αποτελούν μία ευρύτερη δομή η οποία εκδηλώνεται σε πολλά επίπεδα : στις εστίες των αρχαίων πολιτισμών, στα ρήγματα ανάμεσα στις τεκτονικές πλάκες της Γης, στις ανωμαλίες του γεωμαγνητικού πεδίου και σε πολλές άλλες «ιδιαίτερες» (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο περιοχές) που εντοπίζονται στις γραμμές του πλέγματος ή στα σημεία τομής τους. Ασφαλώς η ρωσική θεωρία δέχεται πολλές επικρίσεις. Για παράδειγμα, εάν δεχτούμε ότι οι τεκτονικές πλάκες κινούνται και οι ήπειροι απομακρύνονται (η γεωλογική θεωρία που είναι αποδεκτή σήμερα), η εξωτερική επιφάνεια της Γης έχει μετατοπιστεί και αλλάξει τόσο πολύ που η συμμετρία του κρυστάλλου καταστράφηκε. Εκτός αυτού, εάν συγκρίνει κανείς το πλέγμα με τον χάρτη που απεικονίζει τα ρήγματα μεταξύ των τεκτονικών πλακών, λίγες είναι οι περιοχές όπου υπάρχει σύμπτωση. Και βεβαίως υπάρχει και το γνωστό πρόβλημα της γενίκευσης. Οι κυκλικές περιοχές που αφορούν στα σημεία τομής/συμβολής των γραμμών του πλέγματος και οι οποίες υποτίθεται πως ορίζουν τους «ιδιαίτερους τόπους» είναι τόσες πολλές και ευρείες, ώστε κάθε προσέγγιση μπορεί να ισχύει. Κοντολογίς υπάρχει το ίδιο βασικό πρόβλημα που υπάρχει σε κάθε προσέγγιση περί Ιερής Γεωγραφίας και «τριγωνισμών» : βάλτε μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες τυχαίες κουκίδες στο χάρτη και μπορείτε να πάρετε ότι τρίγωνο, τετράγωνο, πολύγωνο σας αρέσει. Όσο περισσότερο ενδιαφέροντα ιδιαίτερα σημεία υπάρχουν σε μία περιοχή, τόσο δυσκολότερη γίνεται η εξακρίβωση του υποκείμενου μοτίβου.