Είχαμε πάει βόλτα στην παραλία της Νέας Μάκρης και καθίσαμε σε ένα σημείο που απέναντι μπορεί να δει κανείς την Εύβοια. Συζητούσαμε και κοιτούσαμε απέναντι. Γύρω στις πέντε, ο ουρανός άρχισε να φωτίζει αχνά και το σχήμα της Εύβοιας διακρινόταν πιο καθαρά. Ο ουρανός ήταν πεντακάθαρος, δεν υπήρχε ούτε ένα σύννεφο και το περίγραμμα των βουνοκορφών απέναντί μας ήταν ξεκάθαρο. Κάποια στιγμή λέω στο άλλο άτομο με το οποίο συζητούσαμε: "Ο ουρανός είναι πολύ καθαρός. Φαντάσου ότι φαίνεται ακόμα και το περίγραμμα από το δέντρο αυτό που είναι απέναντί μας στην Εύβοια!". Το οποίο περίγραμμα βέβαια, θα μπορούσε να είναι ένα δέντρο εάν το κοιτούσαμε από απόσταση 100 μέτρων... Η "οφθαλμαπάτη" διακόπηκε, όταν το επάνω μέρος του "δέντρου" υψώθηκε από το έδαφος και άρχισε να κόβει βόλτες επάνω από την περιοχή που είχαμε στρέψει το βλέμμα μας. Εμφανίστηκαν άλλα δύο παρόμοιου μεγέθους αντικείμενα που έκοβαν κι αυτά βόλτες σα να κολυμπούσαν στον αέρα. Το πρώτο έμοιαζε κάπως με δίσκο, το δεύτερο έμοιαζε με δελφίνι και το τρίτο ήταν ακαθόριστο. Η κίνησή τους ήταν νωχελική, σα να ήταν αλεξίπτωτα που τα λίκνιζε ο αέρας και τα πήγαινε μια από δω και μια από κει. Τα κοιτούσαμε προσπαθώντας να καταλάβουμε τι είναι. Αν κρίνω από την απόσταση που τα κοιτάζαμε ήταν αρκετά μεγάλα. Παρέμειναν στον ουρανό (σε αρκετά χαμηλό ύψος) για περίπου μισή ώρα - ίσως και περισσότερο) ενώ είχε αρχίσει ήδη να ξημερώνει. Κάποια στιγμή φάνηκε πως έφυγαν, ενώ ένα από αυτά εμφανίστηκε πιο δεξιά (όπως κοιτούσαμε την Εύβοια) και έμοιαζε σα να έκανε 2-3 φορές μια κυκλική διαδρομή γύρω από μία βουνοκορφή. Η όλη ιστορία ήταν κάπως περίεργη και προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι ήταν αυτές οι σκιές που έμοιαζαν σα σύννεφα, τα οποία ήταν μόνα τους σε έναν πεντακάθαρο ουρανό και έμοιαζαν να ενδιαφέρονται με επιμονή για τη συγκεκριμένη περιοχή. Κάποια στιγμή ξημέρωσε αρκετά, ήμασταν έτοιμοι να φύγουμε και τότε ενώ ο ουρανός ήταν τελείως καθαρός, βλέπουμε απέναντί μας επάνω από τη θάλασσα ένα μικρό σύννεφο που αντανακλούσε το φως του ήλιου και που στο εσωτερικό του φαινόταν μια δισκοειδής γκρι σκιά. Έμοιαζε στο σχήμα με το πρώτο περίγραμμα που είχαμε δει. Έκανε μια μικρή βόλτα και μετά εξαφανίστηκε. Μετά από λίγο εμφανίστηκε ξανά. Πάλι έκανε μια μικρή βόλτα και πάλι χάθηκε. Ακολούθησε η εμφάνιση ενός κάπως διαφορετικού σύννεφου που έμοιαζε με το δελφίνι που βλέπαμε τα ξημερώματα και εξαφανίστηκε κι αυτό μετά από λίγο. Μέχρι τις 7:30 που παραμείναμε στην παραλία, η ίδια ιστορία συνεχιζότανε. Πουθενά αλλού στον ορίζοντα δεν υπήρχε κάποιο σύννεφο, παρά σε εκείνο το σημείο. Το μέγεθός του (ή τους) δεν ήταν μεγάλο, φανταστείτε πως εάν τέντωνες την παλάμη σου μπροστά από τα μάτια σου, μπορούσες άνετα να το κρύψεις από το οπτικό σου πεδίο. Το απόγευμα που βρεθήκαμε στην παραλία της Αρτέμιδος, από την οποία βλέπει κανείς την Εύβοια από διαφορετική γωνία, είδαμε κάποια σύννεφα να ξεκινούν από την Εύβοια και να ταξιδεύουν - κάποια από αυτά έμοιαζαν σα να είχαν ξεκολλήσει από το συνολικό όγκο των νεφών της περιοχής. Το πρωί όμως δεν υπήρχαν άλλα σύννεφα. Και η φορά της κίνησης ήταν περίεργη, δηλαδή πηγαινοερχόντουσαν σα να θέλανε να εξετάσουν μια συγκεκριμένη περιοχή. (Σημ. Aragorn : Η περιοχή που βρισκόταν η Amalia ήταν στη Μπρεξίζα στο πάρκο με τους φοίνικες που είναι δίπλα στον πεζόδρομο. Από την αντίθετη πλευρά από εκείνη που είναι η εκκλησία (όπως κοιτάς της Έυβοια δηλαδή, από τη δεξιά πλευρά)).