Το 1970, ενώ εργαζόμουν πάνω στο πρόγραμμα GG 4 της φωτοδέσμης πλάσματος, μια μέρα παρατήρησα ότι όσο βρισκόμουν στο χώρο των εργαστηρίων, αισθανόμουν σωματικά άσχημα με ζαλάδες, ναυτία, πόνους στο στομάχι, γενική αδιαθεσία κ.λ.π. Ενώ το πρόβλημα συνεχιζόταν για ένα μήνα, κάποια στιγμή διαπίστωσα ότι στους τοίχους είχαν σχηματιστεί ρωγμές και έπεφταν οι σοβάδες. Ένας φίλος από τη ΝΑΣΑ μου έστειλε στο μεταξύ ένα μηχάνημα για τη μέτρηση των decibeΙ. Έτυχε εκείνες τις ημέρες να διαβάσω στη Βίβλο το σχετικό εδάφιο για τις περίφημες σάλπιγγες, με τις οποίες οι Ισραηλίτες κατέστρεψαν τα φοβερά τείχη της Ιεριχούς, πάχους εφτά μέτρων, ενώ μετά κατέσφαξαν τους Φιλισταίους (Κρήτες).Ακολούθησαν πολλές μετρήσεις, αλλά αποτέλεσμα μηδέν. Από διαίσθηση η σκέψη μου πήγε στους υπόηχους. Μέχρι τότε δεν υπήρχε καμία επιστημονική μελέτη πάνω στην ακτινοβολία υποήχων στην παγκόσμια βιβλιογραφία. Μελέτησα προσωπικά το μηχάνημα της ΝΑΣΑ και αφού το έκανα "πούπουλο και φτερό", το μετέτρεψα σε μετρητή υποήχων. Άρχισα άλλες μετρήσεις και αμέσως σχεδόν διαπίστωσα ότι είχα δίκιο. Υπήρχε ένα σημείο στο εργαστήριο όπου παράγονταν υποηχητικά κύματα χαμηλής συχνότητας με τελική ισχύ τα 1.250 Watt, ενώ γινόταν εκπομπή ακτινοβολίας σε συχνότητα κάτω των 4,3 Hertz. Επόμενο ήταν, λοιπόν, με τέτοια ακτινοβολία να έχω προβλήματα υγείας και να ραγίζουν οι τοίχοι. Το "ηχητικό κανόνι" στηρίχτηκε σε αυτή την παρατήρηση, καθώς οι υπόηχοι παράγουν σκληρές παλμικές δονήσεις στην ατμόσφαιρα και διασπούν τα μόρια της ύλης και κυρίως το σκυρόδεμα. Επιπλέον, επιδρούν στον εγκέφαλο μέσω των παλμικών δονήσεων και των πιέσεων της ατμόσφαιρας και προκαλούν τραύμα στο νευρικό σύστημα, κοκκίνισμα του δέρματος, ναυτία, ισχυρούς πονοκεφάλους και γενική σωματική κατάπτωση. Με βάση αυτές τις παρατηρήσεις, έλυσα και το πρόβλημα που βασάνιζε τον ΟΤΕ για 34 χρόνια με τις απανωτές λιποθυμίες των τηλεφωνητριών. Την αμοιβή όμως των 25 εκατομμυρίων, που είχαμε συμφωνήσει τη μοιράστηκαν τελικά ο Μούτσιος με το Σέκερη. Στις 20-1 Ι -1970 κατέθεσα στο αρμόδιο υπουργείο τα σχέδια του "ηχητικού κανονιού" και πήρα το υπ7 αριθμόν 41 297 δίπλωμα ευρεσιτεχνίας, που συνοδευόταν με πρακτικό μυστικότητας για ένα χρόνο. Όπως συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις, η εφεύρεση εξετάστηκε από την αρμόδια επιτροπή του υπουργείου Εθνικής Άμυνας, η οποία προς έκπληξίν μου, αποφάνθηκε ότι η πατέντα δεν θεωρείται απαραίτητη για τις Ένοπλες Δυνάμεις, ενώ μου έδωσαν την άδεια να την αξιοποιήσω κατά την κρίση μου! Μετά από καιρό και από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες να μη φύγει η πατέντα στο εξωτερικό, αναγκάστηκα να την παραχωρήσω σε έναν επιστήμονα μιας ευρωπαϊκής χώρας. Μου έδωσαν τότε δυόμισι εκατομμύρια, ενώ υποχρεώθηκα να υπογράψω μια "δήλωση τιμής" να μην αποκαλύψω ποτέ σε ποια χώρα παραχώρησα την πατέντα αυτή. Ύστερα από λίγο καιρό, η χώρα που πήρε την πατέντα κατασκευάστηκε ένα από τα τρομερότερα μυστικά όπλα, ένα κανόνι οχτώ μέτρων μήκους, το οποίο μπορεί με ένα πάτημα ενός διακόπτη να κόψει στα δυο ένα αεροπλανοφόρο! Ταυτόχρονα αξιοποίησαν την επινόηση μου στην κατασκευή ιατρικών συσκευών που διαλύουν με υπόηχους τους λίθους των νεφρών και της χολής και σε πολλές άλλες εφαρμογές χρήσιμες για την ανθρωπότητα.