Στο αρχείο μου υπάρχουν μερικές ακόμη περιπτώσεις, των οποίων δε γνωρίζω τη χρονολογία που συνέβησαν. Μια τέτοια παλιά περίπτωση μου περιέγραψε ο κ. Χ. εκφωνητής και τμηματάρχης Αʼ του – πρώην - ΕΙΡ. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι ο κ. Χ. είναι τόσο σκεπτικιστής και επιφυλακτικός προς κάθε αναπόδεικτο φαινόμενο, ώστε δυσκολεύεται να δεχθεί απόλυτα την ύπαρξη των ΑΤΙΑ, αν και ο ίδιος είδε ένα. Αυτό δίνει ακόμα μεγαλύτερη έμφαση στη συγκλονιστική εντύπωση, που άφησε ανεξίτηλα ίχνη στη μνήμη του. Όλοι σχεδόν οι μάρτυρες θα συμφωνούσαν σε αυτό. Ήταν καλοκαίρι μεταξύ 1946 και 1949 και ο μάρτυς εργαζόταν τότε σαν εκφωνητής στους ραδιοθαλάμους Ζαππείου. Στο κτίριο των ραδιοθαλάμων υπάρχει μια εσωτερική αυλή και εκεί βγήκε ο μάρτυς σε ένα διάλειμμα της δουλειάς, κατά τις 11 το βράδυ. Όπως τονίζει ο ίδιος «…ουδέποτε είχα ακούσει μέχρι τότε να γίνεται λόγος ή έστω η παραμικρή νύξη, για ιπτάμενα αντικείμενα…». Άλλωστε το θέμα ήταν γενικά άγνωστο στη χώρα μας τότε. Ο κ. Χ. συνεχίζει : «Ξαφνικά, στον σκοτεινό, αλλά καθαρό καλοκαιριάτικο ουρανό κάτι τράβηξε τη προσοχή μου : ένα φωτεινό αντικείμενο που μετατοπιζόταν με ταχύτητα από ΝΑ προς ΒΔ… Φαινόταν να απαρτίζεται μάλλον από δύο τμήματα όμοια αλλά αντίθετα, ανάποδα τοποθετημένα. Ας φαντασθούμε δύο πιάτα ή δύο δίσκους τοποθετημένους τον ένα κοντά στον άλλο…» Όπως αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης, ο μάρτυς είχε δει το κλασσικό σχήμα ΑΤΙΑ, σα δύο πιάτα ενωμένα στα χείλη, αλλά με μια μικροδιαφορά στη περίπτωση αυτή. «Τα χείλη των δύο «πιάτων» ή «δίσκων» νομίζω δεν εφάπτονταν, αλλά βρίσκονταν σε μικρή απόσταση τα μεν από τα δε». Λόγω της μικρής χρονικής διάρκειας του φαινομένου – 2ʼʼ με 3ʼʼ – ο μάρτυς, δεν είναι σίγουρος, αλλά έχει την εντύπωση ότι, περιφερειακά το αντικείμενο είχε σειρά από «φινιστρίνια», από τα οποία ξεχυνόταν ένας έντονος κίτρινος φθορισμός. Τουλάχιστον ορισμένα σημεία στη περίμετρο είχαν έντονο κίτρινο φως σε σύγκριση με το υπόλοιπο σώμα και έμοιαζαν με φινιστρίνια. «Ότι όμως μου έκανε περισσότερη (αλησμόνητη!) εντύπωση», συνεχίζει ο μάρτυς «ήταν το φωτεινό χρώμα του αντικειμένου, όπως δημιουργούσε εντονότατη χτυπητή αντίθεση με το φόντο του ολόμαυρου, αλλά καθαρού νυχτερινού ουρανού… Ήταν σαφέστατα ένα έντονο χρώμα με διαβάθμιση από το κόκκινο ως το πορτοκαλί και το κίτρινο. Ακριβώς όπως ένα ερυθροπυρωμένο μέταλλο… Και, όπως μετατοπιζόταν το αντικείμενο αυτό γρήγορα, άφηνε πίσω του μια αόριστη γραμμή, σαν ελαφρότατη, ανεπαίσθητη φωτεινή ομίχλη, που αμέσως έσβηνε… Οι διαστάσεις του «πράγματος» πρέπει να ήταν, κατά προσέγγιση, με κάθε επιφύλαξη γύρω στα 15 μέτρα… Η ταχύτητά του πρέπει να παραβληθεί με ενός κοινού αεροπλάνου». Ένα ακόμη χαρακτηριστικό, που εντυπωσίασε τον μάρτυρα, ήταν η απόλυτη έλλειψη ήχου κατά το πέρασμα του ΑΤΙΑ. Με επιφύλαξη υπολογίζει ότι θα πρέπει να πέρασε σε ύψος 100-200μ., με κατεύθυνση από τον Υμηττό ΝΑ, προς το Αιγάλεω ΒΔ. Η αντίδραση του μάρτυρα στο συμβάν είναι χαρακτηριστική σε όσους έρχονται για πρώτη φορά σε επαφή με κάτι πέρα από τις ανθρώπινες εμπειρίες. «Με γέμισε απορίες, ερωτηματικά και μια ατελείωτη περιέργεια… Για πολλά χρόνια βασάνιζα άδικα το μυαλό μου με το ερώτημα : τι μπορούσε να ήταν «αυτό» που, αναμφισβήτητα, είδα εκείνο το βράδυ και που δεν μπορούσα με κανένα «ορθόδοξο» και λογικό τρόπο να εξηγηθεί…», έκφραση που υπογραμμίζει ο ίδιος στην ενυπόγραφη αναφορά του και παραλείπω το όνομά του κατόπιν θελήσεως του ιδίου.