(Σημ. Aragorn : Η παρακάτω αναφορά, ξεκινά με ένα παράξενο περιστατικό σε ένα από τα «στοιχειωμένα σπίτια» που παρατηρούσε η ομάδα του Μπαλάνου (Το σπίτι της Ανηφοριάς ) στη περιοχή του Παγκρατίου και καταλήγει με την καταστροφή μέσα σε ένα μικρό χρονικό διάστημα των σπιτιών αυτών. Τα σπίτια αυτά ο Γιώργος Μπαλάνος τα αναφέρει κωδικά ως εξής : Το σπίτι της ανηφοριάς, το σπίτι με τα φωτάκια, Το ενδιάμεσο σπίτι, Το στενό σπίτι, το σπίτι με τις κουρτίνες, το διπλανό σπίτι, το σπίτι των νάνων (αυτό βρίσκεται στη Πεντέλη. Δείτε σχετικά http://www.paranormap.net/index.php?module=vash&id=2451). Τα υπό παρακολούθηση σπίτια ήταν περισσότερα αλλά ο Μπαλάνος στο βιβλίο του «Κάτι που έρπει… Σαν Σκιά) δεν αναφέρει στοιχεία για τα υπόλοιπα. Μάλλον τα αναφερόμενα ήταν τα πιο σημαντικά). Δεν παρατηρήσαμε τίποτα το παράξενο κατά τις επισκέψεις μας αυτές, εκτός από μια εντυπωσιακή τάση – διότι τουλάχιστον τρεις φορές στις δέκα επισκέψεις είναι στατιστικά μεγάλη συχνότητα – να σταματούν εκεί οι κινητήρες των αυτοκινήτων μας, με διαφορετικά αμάξια στη κάθε περίπτωση! Τη τελευταία φορά, μάλιστα, ζήτησα από το φίλο που οδηγούσε να πλησιάσει στο σπίτι από τη πάνω μεριά του δρόμου, έτσι ώστε αν κολλήσουμε πάλι να υπάρχει εκείνη η φοβερή κατηφόρα των εκατοντάδων μέτρων για να ανάψει ξανά η μηχανή. Ε… κολλήσαμε! Και το αυτοκίνητο, μία Mercedes, κατέβηκε όλη εκείνη τη κατηφόρα, βγήκε στη Φιλολάου, από εκεί στην επίσης κατηφορική Δαμάρεως και συνέχισε με νεκρή τη μηχανή για μερικές εκατοντάδες μέτρα ακόμη, μέχρι τη λεωφόρο Ηλιουπόλεως, όπου και επιτέλους πήρε μπροστά! (Σημ. Aragorn : Εδώ ξεκινάνε οι καταστροφές των σπιτιών). Η αρχή έγινε με το πιο μυστηριώδες, ίσως, απʼ όλα : με το σπίτι της Ανηφοριάς. Το πρώτο που συνέβη ήταν ότι η πόρτα του υπογείου του – και μιλάμε για κανονικό, ανοιχτό ερείπιο, μην το ξεχνάτε – χτίστηκε αιφνίδια με χοντρό μπετόν! Και να σκεφτείτε ότι ήταν ένας χώρος όπου τα σκουπίδια και τα μπάζα έφταναν σχεδόν ως το ταβάνι, εντελώς ακατάλληλος ακόμη και για το πλέον βιαστικό πρεζόνι που θα έψαχνε απελπισμένα για χώρο να χτυπήσει τη δόση του. Γιατί θα έχτιζε κανείς με χοντρό τσιμεντένιο τοίχο τη πόρτα ενός ερειπίου; Δεν το μάθαμε ποτέ. Και αφού πρώτα έχτισαν κανονικά τη πόρτα, λίγο καιρό αργότερα το ίδιο σπίτι… κατεδαφίστηκε ολόκληρο! Στη θέση του υπάρχει πλέον μια πεζή πολυκατοικία, όπως εκείνη που είχα αρχικά την εντύπωση ότι υπήρχε εκεί… Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο – πάλι με χοντρό τοίχο από τσιμέντο! - χτίστηκε κατά την ίδια περίοδο και η πόρτα του υπογείου στο Στενό Σπίτι, κάνα χιλιόμετρο πιο πέρα, δίπλα στο Στάδιο. Όσο για το γειτονικό προς αυτό σπίτι με τα φωτάκια… Α, ήταν μια πολύ παράξενη νύχτα η συγκεκριμένη, όταν πέρασα από εκεί, με μια έντονη αίσθηση ότι κάτι το διαφορετικό πλανιόταν στην ατμόσφαιρα. Έχω μια ιδιαίτερη ψυχική συνάφεια με τον άνεμο, και εκείνο το βράδυ φυσούσε ένας απρόσμενα δυνατός άνεμος, και μάλιστα του είδους που με ενδιαφέρει… Δεν κράτησε για πολύ, αλλά προφανώς ήταν αρκετός για να σπάσει ένα δέντρο σʼ ένα μικροσκοπικό αδιέξοδο – ουσιαστικά μια εσοχή του δρόμου διαστάσεων μικρού οικοπέδου – που υπάρχει σʼ εκείνο το κλειστό και απάνεμο στενό σοκάκι. Την ίδια εκείνη νύχτα επτά τεράστιες μαρμαρόπλακες βάρους τόνων η κάθε μία έπεσαν ανεξήγητα από τον πλάγιο μπροστινό τοίχο του Σταδίου λίγο πιο πέρα κάνοντας πίτα τα δεντράκια από κάτω… Εκείνο το βράδυ το μικρό δρομάκι – που σχεδόν πάντα είναι έρημο και σιωπηλό, με ακόμη και τα κατοικημένα σπίτια του ελάχιστα να διαφέρουν από τα πολλά ακατοίκητα – είχε απρόσμενα ζωντανέψει! Με φωτισμένα ανοιχτά παράθυρα και πόρτες, και ομιλίες νʼ ακούγονται από παντού – ήταν κάτι που δεν το είχα ξαναδεί εκεί. Και τότε με έκπληξη είδα ότι το Σπίτι με τα Φωτάκια δεν υπήρχε πια, τουλάχιστον όχι όπως το ξέραμε, γιατί ένα συνεργείο είχε κατεδαφίσει όλο το εσωτερικό του, και το παλιό κτίσμα ήταν πλέον ένα άδειο κέλυφος «προς ανακαίνιση». Σβήστε το και αυτό από το κατάλογο. Τώρα, το διπλανό Ενδιάμεσο Σπίτι, εκείνο ανάμεσα στο Στενό Σπίτι και το άλλο με τα Φωτάκια, είχε μία ακόμη πιο περίεργη μοίρα. Όχι μόνο κατεδαφίστηκε εντελώς, αλλά και στη θέση του (ο δήμος;) έφτιαξε ένα περίεργο κατασκεύασμα που θύμιζς αμυδρά… αρχαίο ναό των Μάγιας! Δηλαδή, χτίστηκαν κλιμακωτά επίπεδα με σκαλάκια που ανέβαιναν ως ένα πλάτωμα. Εκεί, σε θέση που κανονικά θα περίμενε κανείς να δει ίσως παγκάκια, είχε τοποθετηθεί μία κολόνα με φως. Γενικά το όλο σύνολο δίνει την εικόνα ότι φτιάχτηκε για να μπορεί κανείς να ανεβαίνει στο πλάτωμα και να ρεμβάζει απολαμβάνοντας καθιστός τη θέα, αλλά ποια θέα; Το όλο κατασκεύασμα φτιάχτηκε σʼ ένα μικρό οικόπεδο πλάτους λίγων μέτρων, με πολύ ψηλότερους τοίχους ολόγυρα και έχοντας απέναντί του και σʼ εξίσου μικρή απόσταση απλώς τον άδειο τοίχο της αντικρινής μάντρας! Ειλικρινά, θα πρέπει να το δει κανείς για να δει πόσο τρελό είναι. Σβήστε και αυτό το σπίτι από τον κατάλογο. Το Σπίτι με τις Κουρτίνες τώρα… Αυτό δεν γκρεμίστηκε (ακόμη), αλλά ανοίχτηκε ξαφνικά εντελώς, και οι εξωτερικοί τοίχοι του γέμισαν με τετράγωνα χαρτάκια που έφεραν ένα σχέδιο ή σύμβολο που θύμιζε στόχο. Υπέθεσα ότι το ετοίμαζαν και αυτό για κατεδάφιση και ότι τα χαρτιά με τα σύμβολα ήταν κάποια σχετικά σημάδια των πολιτικών μηχανικών. Αλλά δεν το κατεδάφισαν τελικά – απλώς ανοίχτηκαν πόρτες και παράθυρα και αφέθηκε έτσι εκτεθειμένο, πιθανώς για να γκρεμιστεί από μόνο του – ενώ κανένας από τους μηχανικούς που ρώτησα δεν ήξερε τίποτα για το σχετικό σύμβολο. Όσο για το Διπλανό Σπίτι, την υποθετικά στοιχειωμένη μονοκατοικία δίπλα από το γραφείο μου, αυτό δεν πρόλαβα καν να το παρατηρήσω έστω και για λίγο, ώστε να διαπιστώσω αν υπήρχε όντως κάτι το περίεργο με τα παράθυρά του. Δεν είχα καλά-καλά εγκατασταθεί στο νέο γραφείο μου όταν άρχισαν να το κατεδαφίζουν, και ήδη στη θέση του υπάρχει σήμερα μια σύγχρονη πολυκατοικία. Αν όντως φιλοξενούσε κάποιο δύστυχο στοιχειό, ελπίζω να βρήκε κάποια καλύτερη κατοικία μετά το ξεσπίτωμά του. Σβήστε το και αυτό από τον κατάλογο. Τέλος το «Σπίτι των νάνων», αυτό είχε ίσως το πιο παράξενο τέλος. Μέσα σʼ ένα καλοκαίρι, οι τοίχοι του άρχισαν να πέφτουν - στη σειρά, ο ένας μετά τον άλλο, αλλά σε διαφορετικές μέρες ο καθένας – μονοκόμματα, χωρίς καν να καταρρέουν δυαλυόμενοι ή να σπάζουν – σʼ ένα κομμάτι και από τα έξω προς τα μέσα – σαν να τους είχε σπρώξει ολόκληρους κάποιο βαρύ μηχάνημα από την έξω μεριά, αλλά από την έξω μεριά υπήρχαν μόνο κάθετοι γκρεμοί! Αναγκαστική έξωση των νάνων λόγω κατεδάφισης από τη κακιά μάγισσα; Μπορεί, αλλά πάντως σβήστε το και αυτό από το κατάλογο. Και μη ξεχνάτε ότι όλα τα παραπάνω έγιναν σε μικρή χρονική απόσταση μεταξύ τους, μέσα σʼ ελάχιστους μήνες και σε σπίτια που παρέμεναν εγκαταλειμμένα και απείραχτα για μισό αιώνα ή και πολύ παραπάνω. Τι στην ευχή! Τι επιλεκτική μανία κατεδαφίσεων και ανακαινίσεων ήταν αυτή; Ήταν σύμπτωση ότι μόλις που είχαν αρχίσει να μας τραβούν τη προσοχή και να τα παρατηρούμε κάπως πιο συστηματικά υπήρξε παρέμβαση και στα επτά κτίσματα, μέσα σε ελάχιστο χρόνο, φράζοντας άνευ λόγου και αιτίας πόρτες με τσιμέντο ή κατεδαφίζοντάς τα, λες και κάποιος να ήθελε να τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδοα μας; Και στα επτά; Ξαφνικά και από σύμπτωση ότι τύχαινε να μας τραβήξει τη προσοχή χανόταν; Ήταν σαν να είχε τεθεί σε κίνηση εκείνο το παιχνίδι με τα πλακάκια του ντόμινο, με το ένα να ρίχνει το διπλανό του, που ρίχνει το διπλανό του, που ρίχνει το διπλανό του… κ.ο.κ Ήταν αν μη τι άλλο εκνευριστικό. Υπόψη εδώ ότι οι συμπτώσεις του είδους δεν περιορίστηκαν μόνο σε κτίσματα, γιατί παράλληλα υπήρξαν και άλλες αλλαγές, σε δημόσιους χώρους αυτή τη φορά, οι οποίοι επίσης – και για παρόμοιους λόγους – είχαν τραβήξει τη προσοχή μας. Θα μακρηγορούσα πολύ αν έμπαινα και εδώ σε λεπτομέρειες, έτσι θα περιοριστώ απλώς στο νʼ αναφέρω ότι υπήρξαν και πολλές άλλες τέτοιες απότομες αλλαγές, και σε μεγάλη κλίμακα, σε αντικείμενα ή χώρους που είχαν τραβήξει τη προσοχή μας. Όμως, από την άλλη μεριά, αν δεν είχαμε να κάνουμε με μια απλή σύμπτωση, τι άλλη εξήγηση θα μπορούσε να αντιπροτείνει κανείς; Ότι τουλάχιστον επτά διαφορετικοί ιδιοκτήτες (ή δεκατέσσερις αν συνυπολογίσουμε και τους Πεντελιώτες Επτά Νάνους) συν κάμποσες κρατικές και δημοτικές υπηρεσίες είχαν συνωμοτήσει εναντίον μας; Ότι μας παρακολουθούσαν από καιρό και συστηματικά, και ότι μόλις παρατηρούσαν το ενδιαφέρον μας, ρίχνονταν μετά μανίας να μας χαλάσουν τη δουλειά; Ότι κατεδάφιζαν σπίτια και αλλοίωναν δρόμους ή το εν γένει φυσικό περιβάλλον της πόλης ή του βουνού απλώς και μόνο για να μας κάνουν χαλάστρα, και μάλιστα με χρονικό συντονισμό και γρηγοράδα που θα τη ζήλευε η κάθε σχετική υπηρεσία; Χα! Κάτι τέτοιο θα ήταν τόσο παρανοϊκά παράλογο που ακόμη και ο πιο τρελός από μας δεν θα μπορούσε να το αποδεχθεί ως πιθανό. Σκεφτείτε τώρα : Από τη μια μεριά, το όλο φαινόμενο εκδηλωνόταν σε τόση έκταση και συχνότητα που θα ήταν αδύνατο να εξηγηθεί ως μια τυχαία και φυσική σύμπτωση. Στατιστικά και μόνο αυτό θα έπρεπε να αποκλειστεί. Από την άλλη μεριά, με καμία δύναμη – ή ισορροπημένη σκέψη – δεν θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως προσχεδιασμένη συνωμοσία και να αποδοθεί σε ανθρώπινη παρέμβαση. Και φυσικά, κανείς μας δεν ήταν αρκετά τρελός για να αναζητήσει τη λύση σε εξωγήινους που θα έρχονταν από την Ανδρομέδα ή και εγώ δεν ξέρω από πού, για να αγοράσουν εν ριπή οφθαλμού όλα τα σπίτια που μας ενδιέφεραν προκειμένου να τα κατεδαφίσουν. Ναι, ακόμη και εμείς δεν είμαστε τόσο τρελοί ώστε να μας περάσει από το μυαλό ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Το σίγουρο συμπέρασμα ήταν ένα : Το συνολικό φαινόμενο δεν θα μπορούσε να οφείλετε σε απλή σύμπτωση, αλλά ούτε και θα μπορούσε να αποδοθεί σε ανθρώπινη παρέμβαση.