Με το κείμενο αυτό επικαλούμαι τις συνδυασμένες γνώσεις του Forum στην ερμηνεία των παρακάτω «προσωπικών αφύσικων συμβάντων». Έκρινα ότι είναι καιρός να αναφέρω αυτά τα «παράξενα δρώμενα». Με το να τα κρατάω μόνο για μένα δεκαετίες τώρα και να προσπαθώ να βρω μόνος μου απαντήσεις δεν κατάφερα απολύτως τίποτα. Ίσως όμως η συνδυασμένη γνώση και διαίσθηση των μελών του Forum να τα καταφέρει εκεί που εγώ μόνος μου απέτυχα. Κι εννοώ στην ερμηνεία των γεγονότων που θα περιγράψω. Βασικά τα γεγονότα αυτά διακρίνονται σε δύο κατηγορίες: 1) περιστατικά αθέλητης θραύσης (έκρηξης) κρυστάλλων και 2) περιστατικά προσωπικού ατυχήματος που δεν ζεις ούτε μια στο εκατομμύριο και παρʼ όλα αυτά επέζησα. – και μάλιστα δεκάδες φορές – ενώ στατιστικά «δεν θα έπρεπε». (Το ερωτηματικό φυσικά είναι «τι είναι αυτό που επηρέασε τις καταστάσεις έτσι ώστε να επιζήσω»?) Πρώτο περιστατικό «θραύσης», στα 18 μου. Δούλευα σερβιτόρος, έπλενα ποτήρια και ξαφνικά ένα ποτήρι που μόλις είχα ακουμπήσει στον πάγκο γεμάτο σαπουνάδες «εκρήγνυται». Δεύτερο περιστατικό «θραύσης» ήταν στα 19 μου. Βρισκόμουν σε κάποιο νησί με τη φίλη μου. Καταμεσής σε μια καφετέρια τίγκα στον κόσμο. Κάπου στις 3 ώρες καθόμασταν εκεί και πίναμε μπίρες. Το ποτήρι μου ήταν το ίδιο επί 3ώρες (για να μην πουν κάποιοι ότι μόλις είχε βγει από κατάψυξη ή θερμό πλυντήριο- διαφορές θερμοκρασίας και τα ρέστα). Ξαφνικά, το σηκώνω για να πιω και «εκρήγνυται» μπροστά στο πρόσωπό μου γεμίζοντας τα πάντα γύρω μου (και εμένα κυρίως) γυαλιά και μπίρα. Εγώ, η φίλη μου, ο κόσμος γύρω έχουμε μείνει όλοι έκπληκτοι. Κάνω να σκουπίσω με αμηχανία το πρόσωπό μου και βλέπω την φίλη μου να ασπρίζει από το σοκ. Το πρόσωπό μου ήταν γεμάτο «ψιλά γυαλάκια» που το χάραξαν γεμίζοντάς το με αίμα. Οι πάντες φυσικά μας κοίταγαν αποσβολωμένοι. Ήταν από αυτά τα περιστατικά που δεν χωράει ανθρώπου νους. (σκέφτεσαι γελοία, του στυλ, ποιο κωλ……δο σημάδεψε το ποτήρι μου με αεροβόλο?) Ένα χρόνο αργότερα (20 χρονών), βρισκόμουν με παρέα καμιά δεκαριά συμφοιτητές μου μέσα σε μια καφετέρια. Έλληνες γαρ, Σεπτέμβρης δε, έχουμε πάρει όλοι φραπέδες που κείτονται επάνω στο χαμηλό τραπεζάκι ανάμεσά μας. Ξαφνικά, ένα από τα ποτήρια «εκρήγνυται» (και πάλι) γεμίζοντάς μας γυαλιά και καφέδες. Έχουμε μείνει όλοι άφωνοι. Μαζί και οι σερβιτόρες και ο μαγαζάτορας που χτυπιέται ότι τριάντα χρόνια μαγαζί δεν έχει δει ποτέ κάτι τέτοιο. Δεν προλαβαίνουμε να συνέλθουμε από το σοκ και μετά από λίγα λεπτά ένα αυτοκίνητο πέφτει επάνω στην τζαμαρία και σταματάει επάνω στην κολόνα πίσω από έναν της παρέας. Κανένας δεν χτύπησε ευτυχώς. Ούτε η παρέα , ούτε η οδηγός με το παιδί της στο αυτοκίνητο. Τέσσερα πέντε χρόνια μετά, εργάζομαι νυχτερινός ρεσεψιονίστ σε ξενοδοχείο των Αθηνών. Είμαι μόνος στη ρεσεψιόν, κατά τις τρεις το πρωί και ασχολούμαι με την γραφική ρουτίνα όταν ακούω έναν «εκκωφαντικό κρότο έκρηξης» και διαπιστώνω έκπληκτος ότι η δίφυλλη πόρτα από χονδρό τζάμι ασφαλείας της κεντρικής εισόδου είχε γίνει «θρύψαλα». Χιλιάδες ψιλά κομμάτια σκορπισμένα παντού μέσα στον προθάλαμο του ξενοδοχείου. Η πόρτα ήταν κάπου 5 μέτρα απόσταση από εμένα και ευτυχώς δεν ήμουν ακριβώς απέναντι αλλά στο πλάι. Τα επόμενα χρόνια ακολούθησαν μερικά ποτήρια ακόμη καθώς και ένα πολύ χονδρό, γυάλινο βαζάκι από αυτά που βλέπεις και λες το πετάς κάτω στο πάτωμα και δεν σπάει με τίποτα. Όλα με έκρηξη, όλα σε θραύσματα. Επίσης, πριν δύο χρόνια, στα καλά καθούμενα ράγισε μια από τις βιτρίνες του καταστήματός μου. Διαστάσεις 4 χ 4μ. Τζάμι Ασφαλείας δύο πόντων πάχος που της πετάς τούβλο και δεν παθαίνει τίποτα. Κι όμως ξαφνικά ράγισε άνευ λόγου και αιτίας ενώ ήμουν μέσα στο κατάστημα και φυσικά χωρίς να την πειράξει κανείς. Από πάνω ως κάτω. Μου στοίχισε 300,000 δρχ η αντικατάστασή της. Και πάλι καλά που το πρόλαβα . Ευτυχώς που δεν εξερράγη. (Ή μήπως "κάποιος άλλος παρενέβη πάλι για να μην εκραγεί και κινδυνέψουν άνθρωποι"?) (Να σημειωθεί ότι όσες φορές προσπάθησα να «πετύχω» θραύση γυαλιού εσκεμμένα, απέτυχα οικτρά). Έχω μιλήσει με Φυσικούς, Μηχανικούς και Χημικούς , μεταξύ των οποίων και ένας με Master Θερμοδυναμικής στην Αγγλία. Τους έδειξα θραύσματα. Κανείς δεν μπόρεσε να δώσει «επίσημη, επιστημονική, εργαστηριακά αποδείξιμη εξήγηση». Η δεύτερη σειρά γεγονότων έχει να κάνει με «εν δυνάμει θανατηφόρα ατυχήματα». Πρώτο όλων, στα 7 μου χρόνια. Ήμουνα ένα πάρα πολύ δύσκολο παιδί. Υπερκινητικό, όλο ενέργεια και αταξίες. Και «τρομερά περίεργο». Θα πείραζα οτιδήποτε μου κινούσε την προσοχή (το τονίζω αυτό- θα καταλάβετε πιο κάτω γιατί). Κάποια στιγμή στα 7 μου, μαζί με ένα άλλο εξίσου ζωηρό μεγαλύτερο παιδί βρίσκουμε σε ένα θάμνο στο χωριό μου (εν καιρώ καλοκαιρινών διακοπών) έναν «όλμο» - κατάλοιπο του πολέμου. Κι άλλοι είχαν βρει χειροβομβίδες, ήταν γνωστή κατάσταση (όχι σε μένα) και φυσικά κόσμος (παιδιά κυρίως) είχε σκοτωθεί. Κάτι μας σταμάτησε από το να τον περιεργαστούμε. (αφύσικο για μένα- αυτό είναι το παράξενο) Φύγαμε επί τόπου και ο μεγαλύτερος ειδοποίησε και τον μάζεψαν. Επόμενο περιστατικό στα 21. Φοιτητής. Βράδυ πέφτω να κοιμηθώ (όχι πιωμένος). Κατά λάθος το μαξιλάρι πέφτει επάνω σε ένα φωτάκι από αυτά που μπαίνουν στην πρίζα. Το μαξιλάρι παίρνει (βουβή, εσωτερική) φωτιά και το δωμάτιο πλημμυρίζει στον καπνό. Ξυπνάω ξαφνικά και νοιώθω το σπίτι (κλειστά όλα τα παράθυρα, χειμώνας γαρ) πνιγμένο στον καπνό. Τόσο που δεν μπορούσα να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά από το τσούξιμο. Με τόσο καπνό κανονικά θα έπρεπε να έχω πέσει σε νάρκη από το μονοξείδιο εάν δεν απατώμαι. Προφανώς ήμουν ένα στάδιο πριν γιατί την έκανα την γκάφα. Αντί να σηκωθώ και να κινηθώ ταχύτατα, απλά γύρισα το μαξιλάρι από την άλλη μεριά (λες και θα έσβηνε) και γύρισα πλευρό να συνεχίσω τον ύπνο μου. Μετά από λίγο, κάτι με ξύπνησε και πάλι. Και πλέον μπήκα σε εγρήγορση. Συνειδητοποίησα τι συμβαίνει και έκανα τα δέοντα (το μαξιλάρι στην μπανιέρα, άνοιγμα το νερό, άνοιγμα τα παράθυρα και τις πόρτες και εγώ στη βεράντα να πάρω καθαρό αέρα). Κανονικά, δεν δικαιολογείται ξύπνημα σε τέτοιες συνθήκες. Πόσο μάλλον δεύτερο ξύπνημα. Μετά από δύο χρόνια, με ένα φίλο οδηγό στη μηχανή του, σε επικίνδυνη στροφή, μας έδιωξε έξω και καρφωθήκαμε σε ένα εικόνισμα, στην κορυφή μιας γέφυρας. Από κάτω χάος 15 μέτρων. Ο φίλος μου έπαθε ελάχιστα επιπόλαια χτυπήματα (ενώ έφαγε κατάστηθα το μεταλλικό εικόνισμα), εγώ ούτε γρατσουνιά. Τελευταία φορά που είδα το κοντέρ, δευτερόλεπτα πριν χτυπήσουμε, έδειχνε 80 χλμ/ώρα. Δυο χρόνια μετά, καλοκαίρι του ʽ93, ανοίχτηκα μόνος μου για surfing. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τη σκηνή. Ανοίχτηκα με τόσο λίγο αεράκι που μου έσπασε τα νεύρα. Αναγκαζόμουν να κωπηλατώ στον αέρα με το πανί για να κινείται η σανίδα έστω και λίγο. Έλπιζα ότι πιο μέσα θα έπιανε αέρα. Αφού ανοίχτηκα καμιά τρακοσαριά μέτρα στη θάλασσα, κουράστηκα από την άπνοια, εξοργίστηκα και θυμάμαι την γελοία εκτόνωσή μου. Άρχισα να φωνάζω καταμεσίς στον κόλπο: «Γαμώ τον Ποσειδώνα σου και τον Αίολο μέσα, τι με παιδεύετε έτσι?». (φανατικός Αρχαιολάτρης γαρ εκείνη την περίοδο). Αμέσως, ξεκίνησε αέρας πολλών μποφόρ. Ταυτόχρονα το ρεύμα σε εκείνη την περιοχή είναι επικίνδυνο και με έβγαζε στα ανοιχτά. Το πανί μου δυστυχώς ήταν εξάμετρο με μεγάλο εμβαδό, αποτελεσματικό μόνο σε χαμηλούς ανέμους άχρηστο σε ισχυρό άνεμο. Με τόσο δυνατό άνεμο, ήταν αδύνατο να το σηκώσω και να το κρατήσω ψηλά. Μετά από κάμποση άνιση μάχη, εξαντλήθηκα και σωριάστηκα ανήμπορος στη σανίδα. Πλέον, απλώς έβλεπα την ακτή να απομακρύνεται. Με πήγαινε σταθερά για τα ανοιχτά. Η γκριζάδα απλώνονταν ταχύτατα στην ατμόσφαιρα, η ορατότητα μειώνονταν. Κανείς δεν υπήρχε στην ακτή να ξέρει και να με περιμένει για να ειδοποιήσει.(είχα κάνει το μέγιστο λάθος να ξεκινήσω μόνος). Ευτυχώς, κάποιος ψαράς παρατηρητικός, πρόσεξε ότι το πανί μου «δεν ξανασηκώθηκε» για πολλή ώρα και «υποψιάστηκε» ότι κάτι κακό συνέβη. Ούτε καν με έβλεπε πλέον από τα κύματα. Αλλά ακαριαία έβαλε πλώρη προς την τελευταία μου θέση και πλησιάζοντας με είδε και με «διέσωσε». Άλλη περίπτωση: εργαζόμουν στην οικοδομή με τον πατέρα μου. Ώρα 8 το πρωί. Φορτώνουμε το φορτηγάκι ξύλα οικοδομής. Εγώ στέκομαι επάνω στα ξύλα και τα δίνω στον πατέρα μου που τα βάζει στην καρότσα. Ξαφνικά, ακούω τη φωνή του πατέρα μου: «Φίδι, πήδα». Ακαριαία έχω πηδήξει στον αέρα και πίσω μου ακούω έναν κρότο. Αφού βρέθηκα πιο πέρα, γυρνάω και βλέπω ότι ο πατέρας μου με ένα ξύλο το έχει σκοτώσει. Ήταν μια οχιά που κοιμόταν μέσα στα ξύλα, ακριβώς από κάτω μου, στο σημείο που πατούσα πιο πριν. Φυσιολογικά, κανένα ζώο πλην της γάτας δεν είναι πιο γρήγορο από το φίδι. Κανείς δεν προλαβαίνει να πηδήξει ταχύτερα από το τίναγμα του φιδιού. Κι εγώ δεν κάνω εξαίρεση. Πως σώθηκα λοιπόν? Άλλο ένα παρόμοιο περιστατικό με φίδι. Έτρεχα σε εξοχικό δρόμο κι έξαφνα σταματάω παγωμένος. Κάτι είχα δει. Γυρνάω και βλέπω ένα φίδι τεντωμένο στην άκρη του δρόμου δυο μέτρα πίσω μου. Το πόδι μου είχε πατήσει μπροστά στη μύτη του ακριβώς. Θεωρητικά θα έπρεπε να με έχει «δαγκώσει». Δεν το έκανε. Παίρνω μια πολύ ογκώδη πέτρα , (σχεδόν βραχάκι) και από ενάμισυ μέτρο απόσταση του την πετάω για να το σκοτώσω. Εκτός του ότι είμαι πολύ καλός στο σημάδι με πέτρα, η απόσταση και ο όγκος της πέτρας δεν δικαιολογούσε «αστοχία». Κι όμως αστόχησα. Τότε το φίδι γύρισε «αργά» και έφυγε. Επίσης, ατέλειωτα επικίνδυνα περιστατικά με μηχανές και αυτοκίνητα (κυρίως με άλλους οδηγούς, αλλά έκανα κι εγώ τις σοβαρές μου γκάφες). Περιστατικά, που η στατιστική δείχνει «βέβαιο θάνατο» ως αποτέλεσμα και όχι «σωτηρία». Και ο κατάλογος θα μπορούσε να συνεχιστεί ακόμη, αλλά δεν έχει νόημα. Τις εφτά ψυχές της Γάτας τις έχω ξεπεράσει προ πολλού. Για να συμπληρωθεί η εικόνα θα πρέπει να αναφέρω και το σχετικό background. Η αίσθησή μου λοιπόν ήταν πάντα - κι εννοώ από παιδί όσο θυμάμαι τον εαυτό μου - ότι βρίσκομαι σε άλλον κόσμο απ' ότι θα ήθελα να είμαι. Ότι ζω και μεγαλώνω σε άλλη κοινωνία που «δεν είναι η δική μου». Θα προτιμούσα ας πούμε το Άβαλον (για να το κάνω γλαφυρό-κοινή αίσθηση φαντάζομαι για πολλούς) Πχ για όλη την εφηβεία μου θα ήθελα να ήμουν μοναχός στο Μοναστήρι των Σαολίν-φυσικά δεν υπήρχε τρόπος να γίνει όμως. Ήμουν 4 χρονών κι ένοιωθα ότι ήμουν ένας ενήλικος φυλακισμένος σε σώμα μωρού. Ένοιωθα ότι χρειαζόμουν "διαφορετικό περιβάλλον" από αυτό το κλασσικό που επιβάλλουν σε όλα τα παιδιά (πχ σχολείο). Και αντέδρασα. Όπως κάθε "οργισμένος έφηβος". (Καμιά σχέση με μεταφυσικές τελετές). Μετατράπηκα όμως σε ένα "οργισμένο, αντιδραστικό, βίαιο" , κανάλι. Θυμάμαι - αόριστα δυστυχώς - ότι μάλλον κι άλλες φορές αντέδρασα όπως τότε στη θάλασσα με την καταιγίδα. Δηλ. οργισμένη αντίδραση κατά Θεών και Δαιμόνων που με είχαν καταδικάσει στα "υλικά πεδία" ενώ "ένοιωθα" ότι ή «κάπου αλλού» θα έπρεπε να βρίσκομαι ή "κάτι" άλλο να κάνω "εδώ που βρίσκομαι" αντί για τις "πεζές ανοησίες της καθημερινότητας". Μα πάνω απ' όλα "χρειαζόμουν" την έμπρακτη παρουσία του Υπερφυσικού στη ζωή μου. (Αυτό όμως ήταν αίσθηση. Όχι τελετές.) Ίσως όμως «αυθόρμητες διαμαρτυρίες προς το Υπερφυσικό – έτσι αόριστα». (Θυμάμαι, πολλές φορές να συνέβη κάτι τέτοιο είτε στην κορυφή βράχων και βουνών, είτε δίπλα σε φουρτουνιασμένη θάλασσα, προσπαθώντας να διαβάσω πχ το Ταό προφυλαγμένος όπως όπως με ομπρέλα από την βροχή). 15 χρονών θυμάμαι αγόρασα την Σολομωνική. Διάβασα παραζαλισμένος πολλά ακαταλαβίστικα κομμάτια της, πήρα μια θολή ιδέα. Δεν θυμάμαι να πειραματίστηκα με τίποτα. (πολύ πιθανό όμως όλο και κάτι να έκανα) .Το μόνο που μου έχει μείνει στη μνήμη είναι τα 77 (θυμάμαι καλά?) ονόματα του Θεού. Και πάλι δεν ξέρω γιατί, αλλά μου έχουν καρφωθεί δύο ονόματα στη μνήμη: Αδωνάι και Σαββαώθ. Ξαφνικά, δύο χρόνια μετά ένας φίλος (ομοανησυχούντας) μεγαλύτερος, μου πρότεινε να ανταλλάξουμε τα βιβλία. Έτσι έφυγε από τα χέρια μου η Σολωμονική και βρέθηκα με ένα βιβλίο περί εξάσκησης της Αυτοσυγκέντρωσης και «λοιπών ιδιοτήτων» διαλογισμού. Η μεγαλύτερη (οριακή) "έκρηξη" ήταν πρόσφατα. Προ λίγων μηνών. Σε συνθήκες άκρατου θυμού - πάλι για τον ίδιο λόγο (μή αποκάλυψη του Μονοπατιού, των Οδηγών και των Διδασκάλων) άρχισα να ωρύομαι – μέρα μεσημέρι μέσα σε ένα δάσος και δίπλα σε μια εκκλησία - με τα εξής λόγια (εν είδη νέας Σεμέλης?): "επιτέλους αποκαλύψου. Ας έρθει ένας από τους δύο κι όποιος θέλει ας είναι. Είτε Θεός, είτε Δαίμονας. Αλλά σταματήστε επιτέλους να παίζετε μαζί μου. Όποιος έρθει από τους δύο πρώτος θα τον ακολουθήσω". Εκείνη τη στιγμή – ακαριαία, που συνήθως δεν με πλησιάζει εύκολα άνθρωπος όταν θυμώνω και κυρίως σχεδόν ΠΟΤΕ δεν με πλησιάζουν προσηλυτιστές - με πλησίασε ένας προσηλυτιστής μιας συγκεκριμένης Χριστιανικής Αίρεσης που αντιπαθώ σφόδρα και τον έδιωξα με την φράση «άσε μας ρε φίλε κι εσύ». (Τον έδιωξα μετά βδελυγμίας γιατί ήταν από την συγκεκριμένη αίρεση που δεν έχω σε καμία υπόληψη). Εξαγριώθηκα ακόμη περισσότερο με το «μεσοβέζικο» παιγνίδι Τους – όπως το θεώρησα. Εγώ επιθυμούσα και επιζητούσα μια ξεκάθαρη στάση πλέον. Όχι Χρησμούς. Φυσικά, αναρωτήθηκα κατόπιν, αφού ηρέμησα, τι να σήμαινε αυτό? Και αν παρά την αντιπάθειά μου, είναι όντως «θεϊκός χώρος» και αυτή η αίρεση και την κρίνω άδικα? Τότε διέπραξα «μέγα σφάλμα» διώχνοντας τον «Αγγελιαφόρο». Και αν έχει δίκαιο η «αίσθησή» μου περί «Κακής Φύσης» αυτού του αντιπαθητικού «θρησκευτικού χώρου»? Τότε σωστά έπραξα και τον έδιωξα. Μήπως και στις δύο περιπτώσεις «παραβίασα» τον «οιωνοί όρκο» που έδωσα? Τελικά η αλήθεια που είναι? Σε ποια από τις δύο σκέψεις? Με την στάση μου να τον διώξω, ποιο Μονοπάτι πήρα? Αριστερό? Δεξί? Έμεινα στάσιμος? Από εκείνη τη στιγμή αποφάσισα να τα παίξω όλα για όλα. Να σταματήσω τη διακριτικότητα. Την απολύτως μοναχική συντηρητική πορεία που είχα ως τώρα. Αποφάσισα να «εκτεθώ» και να επικοινωνήσω με τις Μεταφυσικές Ομάδες ανταλλάσσοντας εμπειρίες και ιδέες. Ρισκάροντας φυσικά να χάσω μέρος της αξιοπρέπειάς μου ακούγοντας δυστυχώς και ανοησίες, σαρκασμούς και ειρωνείες μαζί με τις σοβαρές απόψεις. Επέλεξα να αδιαφορήσω για τα πρώτα και να ακούσω προσεκτικά τα δεύτερα. Διότι είναι λίγο να πω θέμα «ζωής και θανάτου». Έχω δει το «Θάνατο» δεκάδες φορές. Και άλλες τόσες ο Χάρος έφυγε. Το ερώτημα είναι : «Γιατί»? Και το «θρυμμάτισμα κρυστάλλων»? Προέρχεται από εμένα? Ας πούμε με μια απλή εξέταση «βιοενέργειας» θα έληγε το θέμα? Ή δεν προέρχεται από εμένα και είναι «κάτι πολύ βαρύτερο», άρα απαιτείται «πολύ ισχυρότερος Μηχανισμός για να εξετάσει την περίπτωση και να το χειριστεί»? Όπως και να έχει, από τη στιγμή που με αυτά τα περιστατικά θα μπορούσαν να έχουν κινδυνέψει και άλλοι άνθρωποι, οφείλω να κάνω κάτι για να «χειριστώ» αυτές τις καταστάσεις. Και αυτό το κάτι είναι εν πρώτοις αυτή η «ενέργεια αυτοταπείνωσης» που κάνω αυτή τη στιγμή. Αυτό το «Κάλεσμα» στην «Ομαδική Συνειδητότητα» ίσως. Χωρίς να γνωρίζω τι θα «λάβω» ως «απόκριση». Όσον αφορά το «Θετικό αποκούμπι» που πρέπει να έχω για να «ισορροπώ» την κατάσταση , οφείλω να πω τα εξής: Νοιώθω την ιερότητα σε κάθε Ναό και τελετή. Πιστεύω ότι κάθε θρησκεία έχει την ιερότητά της. Πιστεύω στο «Αρχέτυπο» του Χριστού. Φοράω τον «καθαγιασμένο βαπτιστικό μου Σταυρό». Προσεύχομαι καθημερινά επικαλούμενος την Φώτισή του και την Καθοδήγησή του. Πιστεύω στο σύμβολο του Σταυρού. Επικαλούμαι την Αγία Τριάδα με πίστη στη Δύναμή της. Και φυσικά, καταλήγουμε στην περίπτωση «Διττής Φύσης». Να υποθέσω ότι είμαι σε ένα «Μεταίχμιο»? Το Σύνδρομο του Ηρακλέους? Με το ένα πόδι στο Αριστερό και το άλλο στο Δεξί Μονοπάτι? Τι απʼ όλα αυτά? Ή μήπως κάτι άλλο? Και ποιο είναι αυτό το άλλο? Εάν κάποιος κρίνει ότι εξοργίζεται από κάτι από τα παραπάνω και νοιώσει την ανάγκη να «εξυβρίσει» ή να «σαρκάσει» ή να «ειρωνευτεί» τον παρακαλώ να σιωπήσει και να αγνοήσει την έκκλησή μου. Απλώς θα επιδεινώσει πράγματα ήδη δυσάρεστα. Τους υπόλοιπους τους ευχαριστώ προκαταβολικά για το χρόνο τους.