Θα σας αφηγηθώ μια προσωπική ιστορία που την ξέρουν ακόμα 3-4 άτομα. Συνέβη πέρα το χειμώνα. Ιανουάριο ή Φεβρουάριο μήνα, στην Αθήνα. Γυρνούσα σπίτι μου από το τρένο. Έπρεπε να περάσω μέσα από σκοτεινά στενά και έπειτα ένα κεντρικό δρόμο με πολύ αυξημένη κίνηση. Άκουγα μουσική από το mp3 καθόλη τη διάρκεια. Στο τελευταίο τετράγωνο βλέπω ένα παιδάκι με την τσάντα στην πλάτη περίπου 10 χρόνων, να έρχεται προς το μέρος μου (εγώ πήγαινα να περάσω τον κεντρικό δρόμο, εκείνο ερχόταν αντίθετα). Με προσπερνά και συνεχίσαμε την πορεία μας ο καθένας (εγώ προς τα πάνω, αυτό προς τα κάτω). Σταματώ στο τέλος του πεζοδρομίου (είχε φανάρι) και κάτι με έκανε να γυρίσω πίσω. Τότε το είδα να στέκεται στην άλλη άκρη του τετράγωνου (περίπου 30 μέτρα πίσω μου) και με κοιτούσε. Είμαι σίγουρος πως με κοιτούσε παρότι δεν φορούσα τα γυαλιά μου. Αυτό το παιδάκι (σκέφτηκα) μοιάζει πολύ σε μένα όταν ήμουν μικρός! Όντως έμοιαζε τρομερά μαζί μου! Γυρνάω μπροστά πάλι, μετά ξανακοιτώ πίσω και αυτό έφευγε προς τα κάτω (μάλλον). Χάθηκε στο σκοτάδι και δεν το έβλεπα. Γίνεται πράσινο για τους πεζούς και πάω να περάσω. Στη διπλή διαχωριστική πάνω, νιώθω ένα τράβηγμα προς τα πίσω (σαν κάποιος να είχε το χέρι του στο στήθος μου, να με αγκάλιαζε και να μη με άφηνε να πάω μπροστά) σε σημείο που έχασα το βηματισμό μου και αναγκάστηκα από κάποια αόρατη δύναμη να κάνω ένα βήμα πίσω! Τότε περνά πάνω στην διαχωριστική μια μηχανή μεγάλου κυβισμού με ιλιγγιώδη ταχύτητα! Δεν πρόλαβα να δω καν τη μάρκα της, ή έστω το σχήμα. Είδα απλά ότι ήταν κόκκινη με μαύρο. Περνώ το φανάρι και συνεχίζω για το σπίτι μου. Η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό είναι ότι με έσωσε ο φύλακας άγγελος μου (παρότι δεν πιστεύω σε θρησκείες) ή κάποιο πνεύμα. Δεν υπήρχε περίπτωση να δω τη μηχανή και σίγουρα θα με χτυπούσε. Ούτε καν την άκουγα (λόγω μουσικής στα ηχεία). Δεν ξέρω αν συνδέεται το αγόρι με τη συνεχεία, αλλά ήταν παράξενη εμπειρία.