"Έξω από τους δρόμους των αστόχαστων, λειτουργοί και ψάλτες Ορφικοί, έναν ύμνο μιας λατρείας πανάρχαιας ξαναφέρνουμε στο Φως. Έτρεξε ως τα τώρα ο λογισμός μας καταχωνιασμένος ποταμός. Ξάφνισμα στο βούισμα των ανθρώπων, της Λύρας Σου ο ρυθμός. Νύχτα ξεκινάμε, νύχτα ανεβαίνουμε, τη δυσκολανέβατη κορφή. Θέλουμε μόνοι, θέλουμε πρώτοι το ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΝ ΦΩΣ να χαιρετήσουμε,ενώ κάτω στους ανθρώπους θα είναι ακόμα ύπνος και σκότος... Χαμήλωσε Φοίβε από τα ύψη του Ολύμπου του αγνού, προς του χαύνου την πατρίδα, προς τη χώρα των οκνών. Κι έπαιξες Λύρα ανάβρυσμα αρμονικών πηγών! Λόγια σε απαντήσανε βαρήκοων και περίγελα τυφλών. Τότε, σα να γύρευες την πλάση να λυτρώσεις από μόλυσμα κι από τα ακάθαρτα του Αέρα, έρριξες τη Λύρα κάτω κι έγινες Σαιτευτής, και τα σαίτεψες των ανόητων τα κοπάδια πέρα ως πέρα!" Οι Δελφοί ανήκουν στην περιοχή της Φωκίδας, σε υψόμετρο 570 μέτρων, κοντά στον κάμπο της Άμφισσας. Το Μαντείο των Δελφών βρίσκεται μεταξύ δύο μεγάλων βράχων τού Παρνασσού,των Φαιδιάδρων, δεξιά της Υάμπειας και αριστερά της Ναυπλίας. Απέναντι βρίσκεται το Όρος Κίρφυς και ανάμεσά τους έρεε το ποτάμι Πλείστος, πάνω στον κάμπο του Κρισσαίου Πεδίου κοντά στις όχθες του κόλπου της Ιτέας. Γύρω στον 12ο αιώνα π.Χ. πραγματοποιείται η μεταβίβαση του Ναού από την λατρεία της προϊστορικής Θεότητας Γαίας, στη λατρεία του Απόλλωνα. Ο Απόλλων αποτελεί αρχέτυπη Κρητική Θεότητα και αναδύθηκε ως συνοδός της Μεγάλης Θεάς και προπομπός των μορφών του Ιδαίου Διός και του Διονύσου του ταυροκέφαλου, μέσα από τα Μυστήρια των Ιδαίων Δακτύλων και των Μυστηρίων της Μεγάλης Θεάς Γαίας, σε μια εποχή σε απροσδιόριστο βάθος χρόνου, όταν δεν είχε υφανθεί ακόμα το πέπλο της μυθολογίας και το πάνθεον των ελληνικών θεοτήτων και υπήρχαν κάποια αρχέτυπα ονόματα, πάνω στα οποία δομήθηκε εν συνεχεία η Μυθολογία. Η λατρεία του Απόλλωνα σαν ιδέα, διαμέσου της λατρείας του φωτός, θα πρέπει να αναζητηθεί πλέον εις τους προϊστορικούς χρόνους. Η δε λατρεία του ως "Ιάσιος" στην Πελασγική Κρήτη αναγάγετε στις αρχές της εποχής των Διδύμων, όπου συναντούμε την Πρωτοκυκλαδίτικη μορφή του "Διδυμαίου Απόλλωνα" να συνοδεύει την Μεγάλη Μητέρα Θεά Δίκτυννα και την Κόρη Δικτυναία Βριτόμαρτυς, που στην πρώ-μινωική διάλεκτο σήμαινε <<Γλυκειά Παρθένος>>. Κατά την μυθολογική παράδοση, ο <<Κρητικός Απόλλων>> απέκτησε 5 παιδιά με την Νύμφη Ναίδα: Τους Κούρητες Ηρακλή, Επιμήδη, Παιονάιο, Ιάσιο και την Νύμφη Ίδα ή Ιδέα, μητέρα των Ιδαίων Δακτύλων. Ο Ιάσιος(=θεραπευτής) ή Ιασίων και μεταγενέστερα Ιήσιος και Ιήιος-που αποτελεί και προσονύμιο του Απόλλωνα, είχε έναν υιό, τον Κορύβα. Ο Κορύβας στη συνέχεια συνδέεται άμεσα με τους Κορυβάντες και τις Κορυβαντίδες, νεαρούς μύστες των Μυστηρίων των Ιδαίων Δακτύλων, των Κορυβαντικών Μυστηρίων και των Λαβυρινθικών Μυστηρίων ή Μυστηρίων του Διπλού Πέλεκυ. Είναι γνωστό ότι όταν η Ρέα φυγάδεψε τον νεογέννητο Δία στο Όρος Ίδη, εκεί τον ανέθρεψαν οι Ιδαίοι Δάκτυλοι, οι Κορυβάντες και οι Κούρητες,πατέρας των οποίων είναι ο Απόλλων. Οι δε Ιδαίοι Δάκτυλοι είναι οι πρώτοι "άνθρωποι" που διδάσκονται την μεταλλουργεία και την τέχνη του πυρρός, από τους αινιγματικούς Τελχίνες, πάνω στο Όρος Ίδη. Έχουμε διευκρινίσει ότι στην εποχή που αναφερόμαστε, δεν είχε ολοκληρωθεί η Μυθολογία, ούτε είχαν παγιωθεί τα γενεολογικά δέντρα των Θεών, αλλά υπήρχαν κάποιοι διάσπαρτοι συμβολισμοί και ονόματα, πάνω στα οποία δομήθηκε σταδιακά η παράδοση και κωδικοποιήθηκε η Μυθολογία. Βασικό σύμβολο ήταν ο Διδυμαίο Απόλλων (Απόλλων και Διόνυσος),πατέρας και θεμελιωτής των Μυστηρίων των Ιδαίων Δακτύλων,στα οποία συναντάμε για πρώτη φορά τα ονόματα του Διονύσου Ζαγρέα-Διονύσου Ελευθερέα και μέσα από τα οποία αναδύθηκε η Λατρεία του Ιδαίου Διός, ως "Θείον Βρέφος". Χαρακτηριστικοί είναι οι Κορυβαντικοί Χοροί, σκοπός των οποίων είναι να καλύψουν το κλάμα του νεογέννητου Ιδαίου Διός, θεμέλιου της μεταγενέστερης θρησκείας του Ελληνικού Πάνθεου. Τα πρώτα προσονύμια του Απόλλωνα ήταν Διδυμαίος, Ιάσιος και Δίκταιος. Η λέξη Δίκταιος έχει μέγιστη σημασία στην ιχνηλάτησή μας. Σχετίζεται άμεσα με το Δίκταιον Όρος, όπου οι Κορύβαντες έκρυψαν εκεί τον νεογέννητο Δία, μέσα σε κλεψύθρα, για να τον προστατέψουν από τις επάλξεις του Κρόνου, εφ όσον δεν ήταν πλέον ασφαλής στο Όρος Ίδη. Εκεί τον παρέλαβαν οι Νύμφες Νέδα ή Ναίδα, μήτηρ των Κούρητων, και η Νύμφη Ιθώμη, και όταν μεγάλωσε τον μετέφεραν στην Αρκαδία, όπου οι Κορύβαντες, χαρούμενοι για την Σωτηρία του, συνέστησαν πρώτοι τους Ολυμπιακούς Αγώνες, τους οποίους ανανέωσε ο Ηρακλής μετά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνος, για να γίνουν έθιμο δύο γενεές αργότερα, από τον Βασιλειά Πέλοπα. Το αρχαιότερο όνομα του Απόλλωνος Δικταίος σχετίζεται με το Προϊστορικό όνομα της Μεγάλης Θεάς Δίκτυνας και της Κόρης Δίκτυνας Βριτόμαρτυς, φανερώνοντας την σχέση μετάβασης από τη "Θεά" στον "Θεό" και τα πρώτα στάδια εξέλιξης της Κρητοπελασγικής Θρησκείας, πολύ πρίν την εποχή του Έλληνα. Οι Ορφικοί συνδέουν τον Απόλλωνα με τον Διόνυσο, όπου ο ανεστημένος Διόνυσος αντικαθιστά τον Απόλλωνα κατά τους 3 μήνες όπου εκείνος απουσιάζει στη Χώρα των Υπερβορρείων. Και ετούτο το γεγονός αποτελεί πραγματικότητα θωρούμενο βάση αστρονομικών κύκλων και φάσεων, ιδιαιτέρως του ηλιακού κύκλου και των φάσεων ανατολής-μεσουράνησης-επιτολής της κεφαλής του Α του Κυνός,που αποτελεί πόλο, κάτοπτρο και διακτινιστή των ακτινοβολιών του ζωδιακού κύκλου. Γι αυτό το λόγο, οι 12 Θεοί του Ορφικού Πάνθεου, ενσαρκώνονται και εκφράζονται μέσω της Δηώ-μητρός, της Κόρης και του παί Διονύσου. Ο Πρώτος Διόνυσος ταυτίζεται με το Φάνη ή Φαναιό-μεταγενέστερο προσονύμιο του Απόλλωνα-όπου η σχάση του Κοσμικού Ωού και η ανάδυση του Φάνητα, συμβολίζει την Μεγάλη Έκρηξη και το Διαπερατό Σύμπαν από την Ακτινοβολία του Κοσμικού Υποβάθρου. Ο δεύτερος Διόνυσος είναι Ύιός της Περσεφόνης και του Διός, ο Ίακχος των Ελευσινίων. Τα αναφωνήματα προς τιμήν του Διονύσου στα Ελευσίνια <<ΕΥΟΙ ΕΑΥΝ ΙΑΚΧΕ>>, θυμίζουν τα επιφωνήματα θαυμασμού των Κύνιδων Ιερέων του Απόλλωνα <<ΙΗ ΠΑΙ>>, ως πράξη θαυμασμού κατά τα "Θεοφάνεια". Ο τρίτος Διόνυσος κατά την παράδοση είναι ο υιός της Σεμέλης και του Διός. Ο Ηράκλειτος αναφέρει την αινιγματική φράση ότι <<Διόνυσος και Άδης εν και το αυτό>>,δεδομένου ότι ο Άδης ως Θεός Θανάτου, αποτελεί το σώμα το Αιδές, ο θάνατος του οποίου είναι για την ψυχή μια λύτρωση και ο Άδης είναι το σύμβολο της ζωής που κρύβεται κάτω από τον φαινομενικό θάνατο που διέπει την αναγέννηση της ψυχής. Ο Πλούταρχος στο <<ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ ΕΙ>> αναφέρει ότι δύο από τα χαρακτηριστικά του Απόλλωνα είναι οι αντιθέσεις των προσωνυμιών <<Φαναιός-Σκότιος>> και <<Φοίβος-Αιδωνεύς>>. Ένα από τα πρώτα ιερά του Απόλλωνα στην Ηπειρωτική Ελλάδα, είναι το Ιερό του Νυμφολήπτου, στους πρόποδες του Υμηττού, όπου και τελούνταν τα Μυστήρια του Απόλλωνος και του Πανός από τους Κύνιδες Ιερείς Κούρητες,η συμβολική ερμηνεία των οποίων θα πρέπει να αναζητηθεί στο αινιγματικό <<ΠΑΝ ΑΕΙ ΠΟΛΙΟΝ>> που αναφέρει ο Πλάτωνας στον <<ΚΡΑΤΥΛΟ>>. Ο Απόλλων ταυτίζεται κατά τις παλαιότερες εποχές με τον Πάνα, γεγονός που αποδεικνύει ο Ορφικός Ύμνος στον Απόλλωνα που προς το τέλος του αναφέρει: <<Ώσπερ και Βροτοί επωνυμίην σε κλύζουσι Άνακτα Πάνα>>. Ο Πάν συνδέεται με τον Θείο Λόγο, δηλαδή τον Ερμή. Αυτό επιβεβαιώνεται και μέσα από τον <<ΚΡΑΤΥΛΟ>>, αλλά και μέσα από τα αγάλματα που έχουν βρεθεί στα ιερά του Απόλλωνος και αναπαριστούν τον Ερμή να οδηγεί τις Νύμφες, ενώ ο Πάν παίζει τον Αυλό. Ο Απόλλων θα πρέπει να προσονομαζόταν ως Πάν, χαρακτηρίζοντας το επίθετο <<Πάνδημος>>, επίθετο που αποδίδονταν στην Αφροδίτη, ως εντόπια καθολική μορφή της γονιμότητας, διατηρώντας στοιχεία από τα θρησκευτικά κατάλοιπα της Μητριαρχικής Εποχής και της λατρείας της Μεγάλης Θεάς, η οποία φαίνεται να αναβιώνει στα Ελευσίνια ως Δηώ-Μήτηρ Θεσμοφόρος και Κόρη. Η Κάθοδος της Κόρης Φερσέφασσας στον Κάτω Κόσμο σχετίζεται με την Πτώση του Ζαγρέως και την Ανάσταση του Διονύσου του Ελευθερέα, σημαίνοντας ίσως την κάθοδο των ψυχών εντός του ανακυκλιώμενου γίγνεσθαι της Φύσης, σαν τους σπόρους που θάβονται στη Γη και γεννάνε το Στάχυ. Πάνω σε αυτό το Συμβολισμό λειτουργούν τα Μυστήρια, δηλαδή την ένωση Θείου-Μύστου και την αναγέννηση της Ψυχής πριν από το Φυσικό Θάνατο. Τα Μυστήρια προσαρμόζονται στις εκάστοτε κοινωνικοπολιτικές συνθήκες, όπου επίσης παρατηρούμε τη μετάβαση από τη μία αστρονομική και γεωλογική-γεωφυσική περίοδο στην άλλη και την αναπροσαρμογή της θρησκείας στο εκάστοτε πολιτιστικό και πνευματικό περιβάλλον, δια της σύνθεσης νέων-παλαιότερων κοσμογονικών στοιχείων και την διατήρηση κάποιου πυρήνα γνώσης και δομής. Ο Πυρήν των Μυστηρίων διατηρείται ως προς την ουσία αμετάβλητος, ως προς τη συμβολική έκφραση και έκφανση των <<τελούμενων και των δρώμενων>> μεταλαμπαδευόμενο κατά το ρητό του Ηρακλείτου <<Ο Θεός μεταβάλλεται με τον τρόπο της φωτιάς: όποτε αναμειχθεί με θυμιάματα ,ονομάζεται ανάλογα με την μυρωδιά του καθενός>>. Ως Θεό δεν εννοεί το ΕΝ, δηλαδή το ΘΕΙΟ ή ΟΝΤΩΝ ΟΝ του οποίου η Φύση παραμένει αμετάβλητη και ανεπηρέαστη από τις γνώμες των ανθρώπων, αλλά τη Θρησκεία. <<Ο Συμπαντικός Οργανισμός συναποτελείται και από άλλα αραιότερα και αόρατα για εμάς μικροκύτταρα-αστέρες ανωτέρων διαστάσεων. Εκτός των ανωτέρω σχετικώς ακίνητων κυττάρων, περιέχει κινητά κύτταρα στις αντίστοιχες <<διαστάσεις>>. Τα ακίνητα κύτταρα αποτελούν τον σκελετό, την σάρκα και τα όργανα, ενώ τα κινητά κύτταρα αποτελούν το αίμα και τα σωματικά υγρά του Συμπαντικού Οργανισμού, κινούμενα εντός αρτηριών και φλεβών, ήτοι Συμπαντικών διαύλων εσωστρεφών και εξωστρεφών αισθήσεων και κινήσεων, με ταχύτατη μετάδοση ηλεκτρομαγνητικών κρούσεων μεταξύ πρωτογενών Δωδεκαεδρικών σωματιδίων Διπολικού Αιθήρος, ως προ-ιόντος αυτογενούς διχασμού του Ουδέτερου Μηδενός ή Ουδέτερου Αρχικού Αιθήρος>>. (ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΔΙΑΥΛΟΣ Ε,τεύχος 7ο,1998) ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ: Τα Δελφικά Μυστήρια διαφέρουν των υπολοίπων. Δεν γνωρίζουμε τίποτε απολύτως περί των καθημερινών εν Δελφοίς δρώμενων, πλήν των εορτών και της διαδικασίας Χρησμοδότησης. Οι Χρησμοί δίνονταν κάθε 7η του μηνός Λυσίου, μυθολογούμενη ημέρα των γενεθλίων του Απόλλωνα σύμφωνα με κάποιες απόψεις. Κατά τους νεώτερους χρόνους, δίνονταν χρησμοί την 7η κάθε μήνα, εκτός από τους 3 μήνες που ο Απόλλων επισκεπτόταν την μυθική Χώρα των Υπερβορρείων, οπότε το διάστημα αυτό τελούνταν τα Διονυσιακά, τιμώντας τον Διόνυσο που φύλαγε τους Δελφούς κατά τους μήνες αυτούς. Η Σχέση ΔΕΛΦΩΝ-ΔΗΛΟΥ-ΥΜΗΤΤΟΥ ΝΥΜΦΟΛΗΠΤΟΥ-ΠΕΝΤΕΛΗΣ ΠΑΝΑΕΙΠΟΛΙΟΥ είναι πολύ στενές και άμεσες με τον τόπο καταγωγής της Θεότητας, την Κρήτη. Ο Γιάννης Μηλιάδης στο βιβλίο του <<ΔΕΛΦΟΙ>> αναφέρει: <<Ο Απόλλων σχετίζεται με την Κρήτη γιατί μεταμορφωμένος σε Δελφίνι οδήγησε ένα πλοίο από την Κνωσό στην Δελφική Παραλία. Εκεί μόνο φανερώθηκε και εκάλεσε το κρητικό πλήρωμα να γίνουν ιερείς του. Πραγματικά, στην Κνωσό λατρευόταν ως Απόλλων Δελφίνιος μαζί με τη Θεά των Δελφινιών την Δίκτυννα και Δελφίνια απεικονίζονταν στα Δελφικά Νομίσματα από την αρχαϊκή εποχή ακόμα[...] Ωστόσο, ένα μέρος της Δελφικής Παράδοσης δείχνει καθαρά μεγάλη επίδραση της Κρήτης, ώστε να πιστέψουμε τις πολύ παλιές σχέσεις των δύο τόπων. Κατά τον Πλούταρχο, το μαντικό χάσμα των Δελφών ανακάλυψαν οι αίγες του βοσκού Κούρητα και το όνομα αυτό θυμίζει τους Κρήτες ιερείς Κούρητες. Πριν να χρησμοδοτήσει η Πυθία, έριχναν ψυχρό νερό στο κεφάλι μίας αίγας και μόνον αν το ζώο έτρεμε σύγκορμο η Πυθία χρησμοδοτούσε. Παρόμοια συνήθεια υπάρχει και σε πολλούς πρωτόγονους λαούς, αλλά εδώ είναι φυσικό να θυμηθούμε την Κρητική Αίγα Αμάλθεια...>>>. Ο Κύκλος των Δελφικών Εννεατηρίδων και οι 9 μήνες παραμονής του Θεού στους Δελφούς, καθώς και οι 9 Μούσες που τον συνοδεύουν, φαίνεται να είναι Κρητικής προέλευσης, γιατί και στα Ομηρικά αναφέρεται ότι ο Μίνωας <<εννέωρως βασίλευε>>,όπως επίσης και κατά την μυθολογική παράδοση ο Μίνωας συναντιόταν κάθε 9 χρόνια με το Δία στο Όρος Ίδη και παρελάμβανε τους νόμους του Βασίλειού του. Το Μαντείο των Δελφών βρίσκεται πάνω στο Μαντικό Χάσμα, στην Πέτρα της Σίβυλλας, γιατί η πρώτη Πυθία που έδωσε χρησμούς λεγόταν Σίβυλλα. 3 ημέρες προετοίμαζε τον εαυτό της η Πυθία πριν ανέβει στον τρίποδα για να χρησμοδοτήσει. Ενήστευε κατά το διάστημα αυτό και λουζόταν στα νάματα της Κασταλλείας Πηγής. Ντυνόταν με απλή στολή και έκαιγε στον Ναό φύλλα δάφνης. Η Λογική των Απολλώνιων-Δελφικών Μυστηρίων είναι διαφορετική από των υπολοίπων. Η αυτοκάθαρση σε σωματικό και πνευματικό επίπεδο είναι προϋπόθεση προκειμένου να αφουγκραστεί η Ψυχή την Κρασδαμική Ιερότητα του Δελφικού Ε... Η δε μετριοπάθεια που τείνει προς την απάθεια, προσδίδει τα όρια της οδού της αυτογνωσίας που εμπεριέχει κάθε είδους γνώση: βιωματική, εμπειρική, φιλοσοφική, επιστημονική, μεταφυσική, υπερβατική, φυσιοκρατική, αισθητική, ορθολογική, ποιητική και διαλεκτική. Και όλη η Εν Δελφοίς Μύηση προσάγει και προσαγορεύει: <<Διδασκαλία δεν υπάρχει. Μέσα σε βαθιά Σιγή, όρθιος, άφοβος, πονώντας και παίζοντας, ανεβαίνοντας ακατάπαυστα από κορυφή σε κορυφή, ξέροντας πώς το ύψος δεν έχει τελειωμό, τραγουδά κρεμάμενος στην Άβυσσο, το μαγικό περήφανο τούτο ξόρκι: -ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΕ ΕΝΑ ΘΕΟ,ΑΚΡΙΤΑ ΔΙΓΕΝΗ, ΣΤΡΑΤΕΥΟΜΕΝΟ, ΠΑΣΧΟΝΤΑ,ΜΕΓΑΛΟΔΥΝΑΜΟ,ΟΧΙ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟ, ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ ΣΤ' ΑΚΡΟΤΑΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΣΤΡΑΤΗΓΟ ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΦΩΤΕΙΝΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ, ΤΙΣ ΟΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΟΡΑΤΕΣ. -ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΑ ΑΝΑΡΙΘΜΗΤΑ ΕΦΗΜΕΡΑ ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΠΟΥ ΠΗΡΕ Ο ΘΕΟΣ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ ΚΑΙ ΞΕΚΡΙΝΩ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΑΥΤΗ ΡΟΗ ΤΟΥ ΤΗΝ ΑΚΑΤΑΛΥΤΗ ΕΝΟΤΗΤΑ. -ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΟΝ ΑΓΡΥΠΝΟ ΒΑΡΥ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ, ΠΟΥ ΔΑΜΑΖΕΙ ΚΑΙ ΚΑΡΠΙΖΕΙ ΤΗΝ ΥΛΗ-ΤΗ ΖΩΟΔΟΧΑ ΠΗΓΗ ΦΥΤΩΝ, ΖΩΩΝ ΚΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ. -ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΤΟ ΧΩΜΑΤΕΝΙΟ ΑΛΩΝΙ ΟΠΟΥ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΝΥΧΤΑ ΠΑΛΕΥΕΙ Ο ΑΚΡΙΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ.<<ΒΟΗΘΕΙΑ>> ΚΡΑΖΕΙΣ ΚΥΡΙΕ,<<ΒΟΗΘΕΙΑ>> ΚΡΑΖΕΙΣ ΚΥΡΙΕ ΚΙ ΑΚΟΥΩ. ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΚΙ ΟΙ ΡΑΤΣΕΣ ΟΛΕΣ ΚΙ Η ΓΗΣ ΟΛΗ, ΑΚΟΥΜΕ ΜΕ ΤΡΟΜΟ, ΜΕ ΧΑΡΑ ΤΗΝ ΚΡΑΥΓΗ ΣΟΥ. ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΑΚΟΥΝ ΚΑΙ ΧΥΝΟΝΤΑΙ ΝΑ ΣΕ ΛΥΤΡΩΣΟΥΝ ΚΥΡΙΕ ΚΑΙ ΛΕΝΕ: <<ΕΓΩ ΚΑΙ ΣΥ ΜΟΝΑΧΑ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ>>. ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΣΕ ΛΥΤΡΩΣΑΝ, ΣΜΙΓΟΥΝ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΚΥΡΙΕ ΚΑΙ ΛΕΝΕ:<<ΕΓΩ ΚΑΙ ΣΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ>>. ΚΑΙ ΤΡΙΣΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΚΡΑΤΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕ ΛΥΓΟΥΝ ΑΠΑΝΩ ΣΤΟΥΣ ΩΜΟΥΣ ΤΟΥΣ...ΤΟ ΜΕΓΑ...ΤΟ ΕΞΑΙΣΙΟ...ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΟ ΜΥΣΤΙΚΟ: ...ΚΙ ΤΟ ΕΝΑ ΤΟΥΤΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ...!>> (ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΤΖΑΚΗΣ,ΑΣΚΗΤΙΚΗ) Η διδασκαλία των Δελφών προστάζει και προϋποθέτει, λογοποιεί και εκλογικεύεται, υπάρχει, διδάσκει, μυεί και συνοψίζεται σε δύο ρητά: <<ΓΝΩΘΙ Σ' ΑΥΤΟΝ>> και <<ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ>>. Ο καθένας μπορεί να εισέλθει στους αιώνιους ομιλούντες λίθους του Ναού του Άνακτα των Δελφών. Αρκεί να είναι αγνός, ηθικός, ενάρετος και φωτεινός. Όχι από κάποια επιβολή ή δυστροπία κάποιου θεϊκού προστάγματος. Η ίδια η ψυχή το προστάζει. Η ίδια η ψυχή είναι εκείνη που θα εκλάβει τον αιώνιο χρησμό. Η ίδια ψυχή θα ενωθεί με Θείο και θα νιώσει τη Χάρη. Η Ψυχή θα ανταποδώσει στο Θείο τη Δόξα του Αιώνιου... ...Τη Δύναμη του Ε...την Μεγαλοπρέπεια του ΕΙ... το Άχραντο Φως του Απόλλωνα! Εδώ δεν υπάρχουν μυστήρια, κι όμως μύηση υπάρχει. Σε τέτοιο επίπεδο μάλιστα που ούτε ο μυημένος, ούτε ο αμύητος θα την συλλάβει. Εδώ δεν υπάρχουν σύμβολα να επισκιάσουν την Αθάνατη Δόξα του Ενός. Εδώ υπάρχει μόνον Φως! Εδώ δεν γίνονται τελετές που προσπαθούν να συλλάβουν το Θείο. Εδώ το Θείο εκδηλώνεται στις ψυχές των ανθρώπων. Εδώ δεν υπάρχουν <<τελούμενα και δρώμενα>>,εδώ διδάσκει το Ιερό Λειτούργημα της Ψυχαγωγίας, του Θεάτρου, του Χορού, της Ποίησης, των Ιδεών, της Φιλοσοφίας, της Επιστήμης, της Διαλεκτικής, της Μουσικής, των Μουσών, της Μνημοσύνης, της Μαντικής, της Αρετής, των Αγωνισμάτων, της Αυτογνωσίας. Εδώ δεν υπάρχουν εκλεκτοί και ιεραρχίες. Εδώ είναι όλοι ίσοι, υπεύθυνοι και εφήμεροι απέναντι στο Θείο. Δεν είναι μια κυριακάτική λειτουργία που διαρκεί μία ώρα. Είναι δεσμός ζωής και θανάτου. Πάντα θα σε συνοδεύει, πάντα θα σου δίνει δύναμη. Πάντα θα το θρέφεις και θα σε θρέφει... Εδώ δεν υπάρχουν κοσμογονίες και μύθοι, ούτε εξουσίες και πάθη. Αυτά είναι γνωρίσματα αδύναμων όντων. Το Θείο έχει τη δική του Λογική, τα δικά Του Μυστήρια. Κι αυτά δεν προορίζονται για σένα, ούτε για μένα, ούτε για κανέναν μεμονωμένα, παρά για το Όλον... Στους Δελφούς κανείς δε θα σε μυήσει, κανείς δε θα σε ρωτήσει, κανείς δε θα σου εξηγήσει, κανείς δε θα σε κάνει να ελπίσεις ή να φοβηθείς, ούτε και να περιμένεις ότι θα σου αποκαλύψει ή θα σου αποκρύψει. Ο Άναξ ου το Μαντείον εστί το Εν Δελφοίς,ούτε λέγει, ούτε κτύπτει, αλλά σημαίνει... Εκεί βρίσκονται τα Μυστήριά Του, τα Μυστήρια της Ζωής, ίδια με τη Ζωή: Αόρατα... Άχραντα... Άχρονα... Αιώνια... Έρχεσαι σαν επισκέπτης, ζητάς έναν χρησμό και φεύγεις. Περίμενες να δεις κάποια μύηση, αναζητούσες να βιώσεις κάποια μύηση. Και μύηση δε βρήκες πουθενά... Κι όμως, η Μύηση έγινε την ώρα που καθάριζες το πρόσωπό σου στα κρυστάλλινα νερά της Κασταλλείας Πηγής. Και συνεχίζει να γίνεται. Και ξεκίνησε πολύ πριν έρθεις. Και πάντα θα γίνεται...όσο υπάρχει άνθρωπος... όσο υπάρχει κόσμος...όσο υπάρχει Θεός... Και το αποτέλεσμα; Δεν λειτουργούν τα πάντα στο Σύμπαν βάση συμφέροντος, βάση του νόμου του <<δούναι και λαβείν>>. Ήρθε με την προϋπόθεση να απαλλάξεις τη Ψυχή σου από τα Σωματικά Πάθη. Η Ουράνια Μύηση θα σε βοηθήσει να απαλλάξεις το Πνεύμα σου από τα Ψυχικά Βάρη, ώστε να μπορέσεις να σταθείς κάποτε κοντά Του. Να γίνεις πιο ελαφρύς από τον Αιθέρα, να ενωθείς με το Φως. Και η βασική φιλοσοφία των Δελφικών Μυστηρίων ήταν, είναι και θα είναι: ΕΣΥ ο ίδιος μυείς τον εαυτό σου ΕΣΥ είσαι ο Πρωθιερέας της Ψυχής σου ΕΣΥ βιώνεις τα προσωπικά σου μυστήρια ΕΣΥ οδεύεις προς τη γνώση, την αρετή, την αγάπη κ τη Σοφία. ΕΣΥ υψώνεσαι προς το Θείο και εξυψώνεις το Θείο. ΕΣΥ ζεις μέσα στο Θεό και ο Θεός ζει μέσα στη Ψυχή σου. ΕΣΥ πρέπει να γνωρίσεις τον εαυτό σου, να ελέγξεις τα Πάθη σου. ΕΣΥ πρέπει να αφήσεις έργο πίσω σου. ΕΣΥ πρέπει να ρίξεις το ΕΓΩ σου. ΕΣΥ πρέπει να γνωρίσεις, να απορρίψεις, να διδαχτείς και να διδάξεις. Μόνος σου. Ο Απόλλων απλά σε επιβλέπει και σε καθοδηγεί σημαίνοντας. ΑΠΟΛΛΩΝΕΙΟΝ ΟΡΑΜΑ: Αναπολώντας στις επάλξεις των δομών του ιστορικού γίγνεσθαι υπό την οπτική του ιστορικού ερευνητή και πολίτη του Σύμπαντος, βλέπουμε τα Δελφικά Μυστήρια υπό μία εσωτερική και καθαρά υποκειμενική και λογοτεχνική διάσταση. Τα σημεία που αφήνει στο Χρόνο ο Άνακτας των Δελφών, αποτελούν τους σταθμούς του ταξιδιού του εσωτερικού προσκυνητή, που διέρχεται μέσα από αυτά, βαίνοντας την ανελισσόμενη διαδρομή από τον Ναό της Προναίας Αθηνάς προς το Ιερό του Απόλλωνος και από την Αυτοκάθαρση των Υδάτων της Κασταλλείας Πηγής στη Χρησμοδότηση της Πυθίας. Προυπόθεση: η ψυχική αυτοκάθαρση και η σωματική νηστεία. Αναφορικά με την εξωτερική διαδρομή του προσκυνητή, ως πρώτο σταθμό συναντούμε τον Ναό της Προναίας Αθηνάς, όπου η εναπόθεση αφιερωμάτων και η επίκληση ύμνων φέρνει τον ταξιδιώτη σε μία διαδικασία <<ψυχοπνευματικής εκκενώσεως>> όπου εναποθέτει όλα τα βάρη και τις σκέψεις του ταξιδιού στο <<ΙΕΡΟ ΠΥΡ>> του Ναού, γονατίζοντας ευλαβικά μπροστά στα αόρατα πόδια της Θεάς, που εκείνη την ιερή και άχρονη στιγμή ταυτίζεται με τη Μεγάλη Θεά-Μητέρα Φύση, αγκαλιάζοντας σπλαχνικά με μητρική αγάπη την Κόρη-Ψυχή που αγωνιά σε σιωπηλό δέος πίσω από το προσωπείο του προσκυνητή. Και τούτη η Κόρη είναι η Αθηνά, το σημείο εκείνο του ανθρώπινου ήθους που ενώνεται με το Θείον, που <<πάλλειν>> και <<πάλλεται>> στους αυτογνωσιακούς ρυθμούς της Αθάνατης Παλλάδας όπου χαλιναγωγεί τας Φρένας και τέρπει την ΗΘΟ-ΝΟΗΣΗ και ΘΕΟ-ΝΟΗΣΗ του εσωτερικού ταξιδιώτη, που εκείνη τη στιγμή αρχίζει να πρωτοσαλεύει και να αναδύεται μέσα από τα βάθη της Λήθης. Και αυτός είναι η εσωτερική φωνή και ο Αγαθοδαίμονας του προσκυνητή που αρχίζει να σημαίνει και να σημαίνεται εντός του. Το Πέρασμα από τον Ναό της Προναίας Αθηνάς αποτελεί το συμβολικό πέρασμα της ψυχής μέσα από την Πύλη του <<πέρα από το χώρο και το χρόνο>>, του Μορφογονικού Αιθερικού Πεδίου του Παντός. Και το Πέρασμα σκιαγραφείται από την αναβατική πορεία του Μύστη πάνω στο πάντα διάχυτο από φως μονοπάτι που οδηγεί από το Ναό της Αθηνάς προς την Κασταλλεία Πηγή. Κι αυτό είναι το Μονοπάτι της Ζωής που είναι γεμάτο δυσκολίες και αγώνες, το οποίο επέλεξε να διαβεί η Ψυχή που ακολούθησε το στενό και δύσβατο δρόμο της Αρετής. Ταλαιπωρημένος ο Προσκυνητής από την ανάβαση και τις ανελέητες ακτίνες του ήλιου που καίνε το προσωπείο του, αντικρίζει επιτέλους γεμάτος ευλαβική συγκίνηση την Κασταλλεία Πηγή και η άκρη του ματιού του προσπίπτει πάνω σε μια λάμψη αρχέγονου φωτός που αντανακλάται πάνω στο αθάνατο χρυσομαρμάρινο σώμα του Μαντείου των Δελφών. Η εσωτερική φωνή έχει σωπάσει πλέον από τον ήχο του λαχανιάσματος και της βαριάς αναπνοής. Καθώς ο προσκυνητής πλησιάζει την Κασταλλεία, οι καρδιακοί του παλμοί μειώνονται και το <<πάλλειν>> διαδέχεται η γαλήνια σιωπή. Όσο πλησιάζει, αρχίζει να αντιλαμβάνεται τους εξωτερικούς ήχους, τους ρυθμούς της φύσης, όπου το προσωπείο του πλέον έχει χαθεί και η ροή των σκέψεών του έχει σωπάσει. Το μόνο που ακούει είναι το κέλεσμα των υδάτων της Κασταλλείας Πηγής. Στέκεται ενώπιων των μαρμάρινων λεώντων της πηγής, όπου ρέει άφθονο το κρυστάλλινο ύδωρ, αιώνιο και κάθε στιγμή νέο, σαν τη ζωή... Το σώμα δροσίζεται και ταυτόχρονα καθαρίζει, το πνεύμα αναζωογονείται και εξαγνίζεται, η Ψυχή πέρασε επιτυχώς τη δοκιμασία και ξεδίψασε. Οι πόροι του σώματος έχουν ανοίξει, τα ανθρώπινα κέντρα έχουν ενεργοποιηθεί, τα υγρά πέλματα λειτουργούν σαν ρίζες που ρουφάν την αναγεννητική δύναμη της γης. Ο Αέρας που εισπνέετε σε βαθιές εισπνοές και εκπνοές είναι διαφορετικός: πιο καθαρός από ποτέ... Η Δεύτερη Πύλη έχει ανοίξει. Ο Προσκυνητής μπορεί πλέον να εισέλθει ελεύθερος την Πύλη του Μαντείου των Δελφών. Ο Φοίβος τον περιμένει... Εντός των τειχών επικρατεί ένας διαφορετικός χωροχρόνος, ένας άλλος κόσμος, οικοδομημένος στα αρμονικά πρότυπα του Θείου. Τριγύρω το Θέατρον, τα Ιερά, τα αφιερώματα διαφόρων πόλεων και βασιλιάδων, ο χώρος αγωνισμάτων, πελώρια αγάλματα που δεν εμπνέουν δέος, αλλά γαλήνη και ασφάλεια, λευκοντυμένοι ηλικιωμένοι Ιερείς και λευκοντυμένες νεαρές αγνές γυναίκες, κάποιοι προσκυνητές, κάποιοι θεοπρόποι που ζητούν χρησμό, διάσπαρτα δέντρα Δάφνης και άνθη Υάκινθων...Όλα αρμονικά συναρμονισμένα σύμφωνα με την αρχιτεκτονική της φύσης και γεωμετρικά τοποθετημένα με τους νόμους των μαθηματικών, της αστρονομίας και του Λόγου. Και στη μέση όλων ο Ομφαλός της Γης, Μεγαλοπρεπής και Αέναος...Ιερό αιώνιο και αθάνατο, πηγή και ανάβλυσμα όλων των Ιδεών, των Θρησκειών και των Οραμάτων... Το Άχραντο Μαντείο των Δελφών... Ακολουθεί η Ψυχαγωγία των προσκυνητών με σκοπό ιερό: Την επαφή με το Θείο, την έμπνευση των παρευρισκομένων από τον Απολλώνειο Λόγο, την προσφορά θετικών συναισθημάτων και ολοφώτιστων δρώμενων και τελούμενων λειτουργημάτων προς τον Αρχηγέτη των Μουσών και Αρχημπροστάρη των Νυμφών. Τραγούδια, Χοροί, Απαγγελίες Ύμνων από τους Ιερείς και τις Ιέρειες, εξιστόρηση Ηρωικών Επών από τους Ραψωδούς, Φιλοσοφικοί Διάλογοι, Επιστημονικές Συζητήσεις, τα Πύθια αθλητικά αγωνίσματα, οι Ιάσεις στο Ασκληπείο Ιερό, Ιερές Παραστάσεις στο Ιδεοθέατρον, ο Από Μηχανής Θεός, σπονδές,<<νηφάλια>>,<<μελισσόσπονδα>>, <<ελαιόσπονδα>>, <<οινόσπονδα>>. Μια αύρα καιόμενου λιβανιού και δάφνης τυλίγει ζεστά την ατμόσφαιρα... Κάποιες Φωνές ψάλλουν: <<Ελθέ Μακάρ, Παιάν, Τιτυοκτόνε, Φοίβε, Λυκουρεύ, Μεμφίτ, Αγλαότιμε, Ιήιε, Ολβιοπάροχε, Χρυσολύρε, Σπερμείε, Αρότριε, Πύθιε, Τιτάν, Γρύνειε, Σμινθεύ, Πυθοκτόνε, Δελφικέ Μάντη, Άγριε, Φωσφώρε Δαήμων, Κύνδιμε Κούρε, Μουσσαγέτη, Χοροποιέ, Μακροτοξοβόλεμνε, Βράγχιε και Διδυμεύ, Τοξότη, Λοξία Αγνέ, Ω Δήλι Άναξ Πανδερκές, Φαεσίμβροτον Όμμα, Χρυσοκόμη, θωρείς δε πάντα, δέδορκας καθαρούς Χρησμούς τ'αναφαίνων, Κλύθι μου ευχομένου λαών υπερευφρόνι θυμώ. Συ δε θωρείς τον απύρριτον Αιθέρα τε και Γας,εν ησυχίη ώρα υπ'αστερόμματου Όρφνην Ρίζα,τε και πέρατα κόσμου θαλλείς περί αρχής και τέλους...>> Οι Μούσες οδηγούν τον Ιερό Χορό, ακολουθούν, οι Νύμφες, ο Πάνας, οι Σάτυροι, οι Σειλινοί, οι Ιεροφάντες, οι Όσιοι, οι Βάκχοι και οι Βάκχες, οι Μύστες και οι Αμύητοι, πιασμένοι χέρι-χέρι, έχοντας ενωθεί, έχοντας γίνει ένα με το Θείο, σε Χορό Μυστικό, Ιερό,Μυθικό και Αιώνιο... Η Μνημοσύνη αρχίζει να αφυπνίζεται εντός των θνητών και των αθανάτων και όλων των γενεών, ανοίγοντας την Οδό των ψυχών προς την Ατραπό των Ελικωδών και Πιερίδων Μουσών και τις Παρυφές του Ιερού Ναού των Ελλήνων και του Πυραιθέριου Άβαττου εντός του Αέναου, άχρονου και άχραντου Ναού του Σύμπαντος... Η Τέταρτη Πύλη έχει ανοίξει πλέον... Αγλαότιμες, λευκόχρυσες, λαμπρές, άφθαρτες, γαλήνιες, αιθέριες και θείες μορφές προβάλλουν εντός των Πυλών του Ουράνιου Ολύμπου... Οι Θεοί, οι Ημίθεοι, οι Ήρωες...αθάνατες Ιδέες και Εικόνες που δεν συνέλαβε ποτέ ανθρώπινος νους, όλα υπάρχουν άχρονα, πέρα από τους αιώνες και τους γαλαξίες, πέρα από το Χώρο και το Χρόνο, πέρα απ' όλα, απ' όλα, πέρα από τα ορατά και τα αόρατα, πέρα από την Άβυσσο που σκεπάζει το Προαιώνιο Μυστήριο του Θεού, πέρα απ'όλα, απ'όλα, απ'όλα, στην Αγκαλιά του Ενός, στην Αιώνια Στιγμή του Ώντος, σε ένα Θείο Όραμα που δε μπορούν να αποδώσουν οι φτωχές οι λέξεις, σαν μια φευγαλέα εικόνα ενός παράλληλου κόσμου που λάμπει και βυθίζεται στιγμιαία στη Σιωπή, σαν την στιγμή που ποτέ δεν μπορείς να κρατήσεις...Στο Αιθέριο Φως του Άκτιστου Πυρρός που η Λάμψη του ανάβει για πάντα το τρεμάμενο φως των Ψυχών που θαμπώνει και χάνεται ερμητικά κλειστό στα ανθρώπινα σώματα που βυθίζονται σιωπηλά, έρημα, μελαγχολικά και παγωμένα στο απόλυτο βάθος της Αβύσσου και ξαναγεννιώνται σε νέες και παλιότερες μορφές ύλης εντός της διαρκούς ανακυκλιώμενης ροής των Κόσμων που δομούν και συνθέτουν το Απρόσωπο Πέπλο του Αιώνιου Γίγνεσθαι... Κι αυτό το Όραμα δεν διαρκεί παραπάνω από μια φευγαλέα εικόνα που βυθίζεται μακάρια στη σιωπή, εντός της Αιώνιας Στιγμής... <<...Και τούτο που λέγεις κάθε καταγωγή της πολύμορφης μαντείας σε μία Δύναμη περικλείεται , που όποιος θέλει μπορεί να την ονομάσει "μεταφορά φωτός">>,απαντά αιώνες αργότερα ή νωρίτερα ο Ιάμβλιχος... Ακολουθεί μια μικρή σιωπή...φαινομενικά τεράστια... όπου ο Νους αναδύεται σιγά-σιγά από το Όραμα και επιστρέφει στο Φθαρτό Παρόν. Κάποιες τυπικές τελετουργίες και ιεροπραξίες, προετοιμάζουν τον προσκυνητή να εισέλθει εντός του Μαντείου. Η Πυθία στέκεται σιωπηλή και ανέκφραστη, ατενίζωντας με βλέμμα βυθισμένο και κοσμικά ονειροπόλο τις φλόγες του <<Αθάνατου Πυρρός>>,που χορεύουν παιχνιδιάρικα γεμάτες μυστήριο και ρυθμό, υπεράνω της Εστίας του Βωμού, εντός της οποίας καίει αιώνια άσβεστο το <<Ακάματον Ιερό Πύρ>>. Ο Θεοπρόπος στέκεται γεμάτος δέος και αγνότητα γονατιστός μπροστά στην Εστία και προσαγορεύει το Θεό με την Ιερή Προσφώνηση <<ΕΙ>>. Οι Ιερείς που πλαισιώνουν την Πυθία ανταποδίδουν το χαιρετισμό με τη φράση<<ΓΝΩΘΙ Σ' ΑΥΤΟΝ>>. Ο Θεοπρόπος καταβάλλει το <<πελανόν>> . Η Πυθία ανασηκώνεται σιγά-σιγά και θυσιάζει δάφνη και κριθαρένιο αλεύρι στην Εστία με το <<Αθάνατο Πυρ>>. Γυρνάει, και με βήμα αέρινο εισέρχεται στο Άδυτο στο βάθος του Σηκού, όπου ο Πρωθιερέας έρχεται από το Άβαττον κρατώντας τον Κικεώνα. Η νεαρή παρθένος Πυθία μεταλαμβάνει από τον Κικεώνα και στη συνέχεια πίνει από το <<ύδωρ της Κασσοτίδος>> που κυλούσε μέσα στο Άντρον και μασάει φύλλα δάφνης, εισπνέοντας το <<Πνεύμα>> από το χάσμα. Ανεβαίνει στον Ιερό Τρίποδα. Οι Θεοπρόποι από τον <<Οίκο>> υποβάλλουν με δυνατή και καθαρή φωνή την ερώτησή τους. Η Πυθία κρατώντας τον Ιερό Βαίτυλο, χρησμοδοτεί με τη φωνή της Σίβυλλας τους Λόγους του Απόλλωνα. Οι Ιερείς ή <<προφήτες>> καταγράφουν το Χρησμό, αποδίδοντάς τον σε έμμετρο λόγο. Οι Χρησμοί ίσως να ήταν χωρίς νόημα για τους ανίδεους και η ουσία τους να ήταν "σκοτεινή" αν ανακατευόταν από υλικά ή ιδεολογικά ιδιοτελή κίνητρα και να οδηγούσαν σε εσφαλμένες εντυπώσεις αν ερμηνεύονταν βάση εγωκεντρικών και ακάθαρτων συλλογισμών, γιατί και κατά τον Πλούταρχο: <<όταν το εν ειλικρινές και καθαρό μίξει πρός έταιρον,μιαίνεται...>>> Σε εκείνους όμως που ήταν αγνοί, καθαροί και έτοιμοι, ο Θεός μιλούσε μέσα τους, ως εσωτερική φωνή, επεξηγώντας το Χρησμό κατά τρόπο μυστήριο, απόρρητο, αινιγματικό και αφανή, σημαίνοντάς τους κάποια δομή ουσίας και δείχνοντάς τους <<σημεία>> κατά το δρόμο της επιστροφής, αφήνοντας ελεύθερη τη βούληση του καθενός να επεξεργαστεί περαιτέρω τα λόγια του χρησμού και να διδαχτεί πάνω σε αυτά, προεκτείνοντας μόνος του την πνευματική του ικανότητα. Ωστόσο...φανερή ανθρώπινη μύηση δεν έγινε ποτέ στους Δελφούς... Στο υπόγειο του Μαντείου βρίσκεται το <<Άντρον>> όπου διαμένει ο Πρωθιερέας των Δελφών κι όπου φυλάσσονται από <<Ηθικούς άγραφους Νόμους και Αόρατους Φυσικούς Φύλακες>> τα <<Ιερά Δώρα και Όπλα>> του Θεού, όπου τελούνταν <<τα Άρρητα, εκείνα που δεν αποκαλύπτονται ποτέ και σε κανέναν>>... Όταν κάποτε εισέβαλλαν οι Πέρσες στους Δελφούς παρά την προειδοποίηση των χρησμών, βροχές, κεραυνοί και βράχοι που έπεφταν από τις Φαιδιάδρες τους έτρεψαν σε φυγή... Το 373 π.Χ. μετά από μάχη των Δελφών με τους Αλκμεωνίδες, τοπικός σεισμός προκάλεσε την κατολίσθηση βράχων από τις Φαιδιάδρες με αποτέλεσμα την ισοπέδωση του Ναού των Αλκμεωνιδών και των Αφιερωμάτων τους... Το 339 π.Χ. ξεσπά πόλεμος με τους Λοκρούς, κατά τον οποίο καταστρέφεται από τους Λοκρούς η Πεδιάδα της Κρίσης, που ήταν αφιερωμένη στον Απόλλωνα. Έκτοτε, οι Λοκροι χάνονται από την ιστορία... Το 279 π.Χ. οι Γαλάτες με αρχηγό το Βρέννο εκστρατεύουν εναντίων των Δελφών. Πτώση βράχων όμως τους έτρεψε σε φυγή. Έκτοτε καθιερώνεται η Εορτή των <<Σωτηρίων>> προς τιμήν του Διός Σωτήρος και του Απόλλωνος Σωτήρος, σημαντικότατη εορτή των Δελφών μετά τα Πύθια και τα <<Θεοφάνεια>>. Το 83 π.Χ. οι Μαιδοί εισβάλλουν μέσα στο Μαντείο και σβήνουν το για αιώνες άσβεστο <<Ιερό Πύρ>>.Έκτοτε, επέρχεται η οριστική διάλυση της Μακεδονικής Αυτοκρατορείας, η ραγδαία πτώση του Ελληνισμού, η κατάκτηση των ελληνικών πόλεων-κρατών από τους Ρωμαίους, η παρακμή όλων των Ιερών, η διάλυση της Δελφικής Αμφικτυονίας και η παρακμή του Μαντείου των Δελφών που καταλήγει πολιτικό όργανο στα χέρια του εκάθωστε Ρωμαίου Αυτοκράτορα... Η θρησκεία σβήνει οριστικά και μαζί της σβήνουν τα θρησκευτικά συστήματα και μυστήρια όλων των ελληνικών και αιγυπτιακών πόλεων-κρατών, παρά τις προσπάθειες του Αυτοκράτορα Ιουλιανού του Παραβάτη, για αναβίωση της θρησκείας το 360 μ.Χ., όπου λαμβάνει τον τελευταίο χρησμό του Μαντείου των Δελφών: <<ΕΙΠΑΤΕ ΤΟ ΒΑΣΙΛΙΗ ΧΑΜΑΙ ΠΕΣΕ ΔΑΙΔΑΛΟΣ ΑΥΛΑ ΟΥΚΕΤΙ ΦΟΙΒΟΣ ΕΧΕΙ ΚΑΛΥΒΑΝ ΟΥ ΜΑΝΤΙΔΑ ΔΑΦΝΗΝ ΟΥ ΠΑΓΑΝ ΛΑΛΕΟΥΣΑ ΚΑΙ ΑΠΕΣΒΕΤΟ ΛΑΛΟΝ ΥΔΩΡ>> Ακολουθεί η βεβήλωση κάθε αρχαίας πνευματικής και αρχιτεκτονικής δομής, κλείνουν οι φιλοσοφικές σχολές και αρχίζει η αυτονάρκωση του Ελληνικού Πνεύματος... ...Αιώνες αργότερα, σε ώρες απώλειας, ενώ έχουν φύγει οι Τουρίστες από τον αρχαιολογικό χώρο, κάποιος σύγχρονος αδαής προσκυνητής αφιέρωσε φτηνή σπονδή και έναν φτωχό, χωρίς σημασία, ύμνο στο Θεό του Φωτός. Για μερικά λεπτά της ώρας ,αναβίωσε εντός του Μαντείου η μυρωδιά του λιβανιού, του κριθαρένιου αλευριού, του κόκκινου νάματος -οίνου και της καιόμενης δάφνης. Εν μέσω των ερειπίων αντήχησε μια τρεμάμενη ματιά θλίψης και νοσταλγίας. Και άξαφνα και σιωπηλά, μέσα σε βαθιά ερήμωση και περισυλλογή, πέρασε για μια στιγμή από μπροστά του, όλη η ιστορία. Και χάθηκε μαζί με τα θυμιάματα στα βάθη των αιώνων. Στάθηκε στα γόνατα και αφιέρωσε ένα δάκρυ ως ανάθημα πάνω στα ερειπωμένα μάρμαρα. Δάκρυσε κι ο ουρανός μαζί του, καταιγίδα ξαφνική και σύντομη, εν μέσω του θερινού ηλιοστασίου. Κι ο ήλιος ξαναβγήκε και μουγκρητό από τη γη, μέσα από τα βάθη των αιώνων ξάφνιασε τους ανυποψίαστους φύλακες. Και η φωνή ψυθίρησε μέσα μας: <<ΕΣΣΕΤΑΙ ΗΜΑΡ ΚΑΙ ΦΟΙΒΟΣ ΜΕΘ' ΗΜΩΝ ΕΣΤΙ>>. Και λίγες μέρες αργότερα, κάποιος φίλος του απάντησε τυχαία: <<Η ΗΜΕΡΑ ΗΛΘΕ ΚΑΙ ΦΟΙΒΟΣ ΕΝ ΥΜΩΝ ΕΣΤΙ>>. Και μόλις σήμερα του ήρθε στο μικρό του νου η φράση εκείνη από το Ευαγγέλιο που λέει: <<ΕΓΩ ΕΙΜΙ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ>>, κι η φράση εκείνη του Ηράκλειτου του Εφεσσίου που έλεγε στους Αιγυπτίους: <<ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΘΕΟΙ ΓΙΑΤΙ ΤΟΥΣ ΘΡΗΝΕΙΤΕ;>>, αλλά και η επιγραφή που υπήρχε στο Άγαλμα της Αθηνάς στο Σαίς: <<ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΟ ΟΝ ΚΑΙ ΗΝ ΚΑΙ ΕΣΣΟΜΕΝΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΕΜΟΝ ΠΕΠΛΟΝ ΟΥΔΕΙΣ ΘΝΗΤΟΣ ΑΠΕΚΑΛΥΨΕ.ΩΝ ΕΓΩ ΚΑΡΠΟΝ ΕΤΕΚΟΝ ΚΑΙ ΗΛΙΟΣ ΕΓΕΝΝΕΤΟ ΚΑΙ ΟΥΔΕΙΣ ΘΝΗΤΟΣ ΑΝΕΣΥΡΕΝ ΤΟ ΠΕΠΛΟΝ ΜΟΥ...>>>. Και η άγνωστη εκείνη εσωτερική φωνή αναδύθηκε ξανά μέσα από τα βάθη των αιώνων σπάζοντας τη σιωπή, με χρησμό έμμετρο, αινιγματικό και μυστικό... Και η φωνή έλεγε: << ΓΝΩΘΙ Σ' ΑΥΤΟΝ>>...