Τότε μείναμεν" σύνφωνοι να πάγω εγώ το βράδυ καραγούλι, να στείλω ανθρώπους μου, κι' αυτείνοι να πάνε από τα μεσάνυχτα και πέρα όσο-να φέξη. 'Εστειλα εγώ το βράδυ• τα μεσάνυχτα πήγαν από αυτούς. Κάθισαν καμμιά ώρα κι' άφησαν τον τόπον άδειον και ήρθαν μέσα-εις τους Μύλους κ' έπεσαν και κοιμήθηκαν. Εγώ πάντοτες εις τέτοιες εποχές δεν κοιμώμαι χωρίς έγνοια. -Είμαι κιοτής και πάντοτες προσέχω να-μην χαθώ αδίκως• κ' έχω κι' άλλους εις την οδηγίαν μου και τους χάνω κ' εκείνους. Βλέπω εις τον ύπνο μου κ' έρχεται "ένας και μου λέγει• ""Σήκου απάνου!"" Ξύπνησα, ματακοιμήθηκα. " "Πάλε τον βλέπω και μου λέγει• ""Σήκου!"" 'Ημουν νοιασμένος και δεν κοιμώμουν." Τότε σηκώνομαι, τηράγω από το παλεθύρι και γιόμωσε ο τόπος Τούρκους• και το περιβόλι όλο γιομάτο. Κ' εμείς -κανείς να είναι έξυπνος• και δεν θ' άφιναν ρουθούνι. Και θα μας σκατοψύχαγαν τόσος κόσμος αδύνατος, οπού 'ταν εκεί και κουβαλιώνταν εις τ' Ανάπλι με τα καϊκια. Τότε "βάνω τις φωνές• ""Τούρκοι! Τούρκοι!"". Οι άλλοι που μ' άκουσαν λέγαν• " Ο Μακρυγιάννης πέθανε από τον φόβον του και δεν κοιμάται• όλο Τούρκους "νειρεύεται"". Τότε ευτύς εγώ πήρα καμμιά πενηνταριά συντρόφους μου" και πάμε από τα τείχη των Μύλων, οπού βαστούν το νερό, και ήταν καλάμια κι' άλλα χορτάρια και δεν φαινόμαστε, και παίρνομεν την πλάτη των Τούρκων και τους δίνομεν μίαν φωτιά άξαφνα και σκοτώσαμεν καμπόσους• και τους ριχτήκαμεν και με τα μαχαίρια• και τους βγάλαμεν από το περιβόλι κι' απ' ούλες τις θέσες οπού 'χαν κυργέψη και τις λάβαμεν εμείς πίσου εις την εξουσίαν μας.

Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη

Βρείτε μας και εδώ : https://twitter.com/Paranormap