Σύμφωνα με τον Παυσανία (βοιωτικά 11), αυτός που επινοήθηκε τα πανιά στα πλοία ή ο πρώτος που χρησιμοποίησε πλοίο με πανιά ήταν ο Δαίδαλος, προκειμένου να αποφύγει το πολεμικό ναυτικό του Μίνωα που μέχρι τότε ήταν χωρίς πανιά. Λέει συγκεκριμένα ο Παυσανίας: Ο Δαίδαλος, λέγεται, για να φύγει από την Κρήτη κατασκεύασε δυο μικρά πλοία για τον ίδιο και το γιο του τον Ίκαρο, και πρόσθεσε σ’ αυτά πανιά (ιστία) που δεν είχαν ακόμη επινοηθεί, ώστε εξαιτίας του ευνοϊκού ανέμου να ξεπεράσουν το ναυτικό του Μίνωα που έπλεε με κουπιά. Ο ίδιος ο Δαίδαλος σώθηκε τότε. Το πλοίο όμως του Ικάρου , που ήταν λιγότερος έμπειρος στη διακυβέρνησή του , ανατράπηκε . αυτός πνίγηκε και το κύμα τον έβγαλε στο νησί πέρα από τη Σάμο, που τότε ήταν ανώνυμο. Ο Ηρακλής, όταν βρήκε το νεκρό, τον ανεγνώρισε και τον έθαψε εκεί όπου και τώρα σώζεται μικρός σωρός χώματα σε ακρωτήριο που προβάλει ατό Αιγαίο. Από τον Ίκαρο πήρε το όνομα και το νησί και η γύρω απ΄ αυτό θάλασσα..( Παυσανίας «Ελλάδος Περιήγησις, Βοιωτικά», 11) Ο Διόδωρος Σικελιώτης (βίβλος 4, 78) λέει το μύθο αλλιώς, λέει ότι ο Δαίδαλος και ο Ίκαρος διέφυγαν με φτερά, πρβλ: Ο Δαίδαλος μαθαίνοντας πως ο Μίνωας είχε εκτοξεύσει απειλές εναντίον του για την κατασκευή της αγελάδας, φοβήθηκε, λένε, την οργή του βασιλιά κι έφυγε με πλοίο από την Κρήτη, με τη βοήθεια της Πασιφάης που του έδωσε το πλοίο. Μαζί του έφυγε και ο γιος του ο Ίκαρος κι έβαλαν πλώρη για κάποιο νησί στη μέση του πελάγους, καθώς όμως αποβιβάστηκαν απρόσεκτα εκεί, ο Ίκαρος έπεσε στη θάλασσα και πνίγηκε, έτσι το πέλαγος αυτό ονομάστηκε Ικάριο και το νησί Ικαρία…..Μερικοί, όμως συγγραφείς μύθων παραδίδουν ότι, ενώ ο Δαίδαλος ήταν ακόμη στην Κρήτη και τον έκρυβε η Πασιφάη, θέλοντας ο βασιλιάς Μίνωας να τιμωρήσει οπωσδήποτε το Δαίδαλο, αλλά μη μπορώντας να τον βρει, ερευνούσε όλα τα πλοία στο νησί και υποσχέθηκε να δώσει πάρα πολλά χρήματα σε όποιον του βρει το Δαίδαλο. Τότε, λοιπόν, ο Δαίδαλος έχασε κάθε ελπίδα διαφυγής με πλοίο και κατασκεύασε φτερούγες με τέχνη θαυμαστή, σοφά σχεδιασμένες και κολλημένες άψογα με κερί, αφού τις προσάρμοσε στο σώμα του γιου του και στο δικό του, μπόρεσαν να πετάξουν με τρόπο απίστευτο και να δραπετεύσουν πάνω από το Κρητικό Πέλαγος. Ο Ίκαρος, όμως, με την απειρία της νιότης πετούσε πολύ χαμηλά κι έπεσε στη θάλασσα, γιατί ο ήλιος έλιωσε το κερί που συγκρατούσε τα φτερά του, ενώ ο δαίδαλος, που πετούσε κοντά στη θάλασσα βρέχοντας, κάθε τόσο τις φτερούγες κατάφερε να φτάσει, ως εκ θαύματος, στη Σικελία....>> (Διόδωρος, βίβλος 4, 78) Σημειώνεται επίσης ότι: 1) Αν παρατηρήσουμε τα πλοία στις αγγειογραφίες κ.τ.λ. πριν από την εποχή του Μίίνωα, θα δούμε ότι πράγματι αυτά δε φέρουν πανιά. 2) Ο Δαίδαλος, σύμφωνα με τον Πλούταρχο (Θησεύς, 19), ήταν εξάδελφος του Θησέα και γι αυτό τον ακολούθησε ως οδηγός (καθηγεμόνας), όταν πήγε στην Κρήτη με ιστιοφόρο, για να σκοτώσει το Μινώταυρο. Λέει επίσης ότι το πλοίο με το οποίο πήγε ο Θησ’έας στην Κρήτη ήταν τριαντακόντορος» (με τριάντα σειρές κουπιά) 3) Άλλοι συγγραφείς λένε ότι επειδή τα πλοία με πανιά του Δαίδαλου και Ίκαρου έτρεχαν τώρα πάρα πολύ γρήγορα («πετούσαν» από την μεγάλη ταχύτητα) ή επειδή τα πλοία αυτά λόγω των πανιών έδιναν την εντύπωση φτερών γι αυτό και ειπώθηκε – διαδόθηκε από τους ναύτες του Μίνωα ότι ο Δαίδαλος και ο Ίκαρος πέταξαν με φτερά.