Αθήνα, αρχές της δεκαετίας του 1970… Τα παράξενα συμβάντα δεν αρκούν για να βγάλει κανείς συμπεράσματα για τη φύση μιας Παράξενης Περιοχής. Αναφέρομαι στην περιοχή του Καλλιμάρμαρου, στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Το μέρος αυτό αποτέλεσε για μένα εστία πολλών παράξενων εμπειριών κι επίκεντρο εξωπραγματικών και ανεξήγητων καταστάσεων. Πώς θα δεχόσαστε περιγραφές εμπειριών για περάσματα μέσα από τοίχους και για σταματήματα χρόνου; Για δύο διαφορετικά συμβάντα που λαμβάνουν χώρα ταυτόχρονα, αν και ανήκαν σε διαφορετικές χρονικές στιγμές; Θα μπορούσαμε να γεμίσουμε σελίδες με τις περιγραφές αυτές, αλλά θα ήταν αδύνατο να βγει νόημα, ακόμη και αν πιστεύατε απόλυτα την αλήθεια τους. Έτσι, ας αφήσουμε αυτά τα απίστευτα συμβάντα για να προχωρήσουμε στο μονοπάτι που οδηγεί σε κάποια κατανόηση. Το ερώτημα λοιπόν ήταν εάν υπήρχαν τυχόν συγκεκριμένα στοιχεία ή έστω απόψεις για τα φαινόμενα στην Παράξενη Περιοχή του Σταδίου από άλλες ανεξάρτητες πηγές. Η απάντηση είναι καταφατική. Ένας από τους φίλους που είχα αποκτήσει χάρη στις διάφορες έρευνές μου, ήταν σε κατάλληλη θέση να μου πει μερικά πράγματα. Οι πληροφορίες του προέρχονταν από άλλους κλειστούς κύκλους, όπου κατείχε υψηλές θέσεις. Η φύση αυτών των κύκλων δεν έχει σημασία, αλλά οπωσδήποτε δεν ήταν πολιτικοί ή στρατιωτικοί. Μεταξύ άλλων, ο φίλος παραδέχτηκε ότι είχε ακούσει έμμεσα για την περίπτωση, χωρίς να έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με το θέμα. Το γνώριζε σαν μέρος μιας γενικότερης κατάστασης. Σύμφωνα με τις πληροφορίες αυτές, η περιοχή ήταν ένα από τα λίγα παρόμοια “κέντρα” που υπάρχουν στον κόσμο. Κανείς δεν φαινόταν να ξέρει τη συγκεκριμένη φύση τους, αλλά μεταξύ άλλων αναφερόταν η ύπαρξη μιας τεράστιας πλάκας κάτω από την περιοχή, μιας πλάκας φτιαγμένης από ένα υλικό σαν γκριζόλευκο μάρμαρο ή στεατίτη. Τώρα…, υπάρχει μια δυσκολία στο ν’ αποδώσω τις περιγραφές αυτής της πλάκας, όχι γιατί είναι κανένα μυστικό, αλλά γιατί υπάρχει το ίδιο πρόβλημα που υπάρχει σε κάθε παρόμοια αναφορά του παράξενου. Η πλάκα περιγράφεται σαν συμπαγής και ταυτόχρονα σαν εξαιρετικά πολύπλοκο κατασκεύασμα ή “μηχάνημα”. Ταυτόχρονα, το πολύπλοκο αυτό κατασκεύασμα δεν έχει ξεχωριστά μέρη –είναι μονοκόμματο και συμπαγές. (Μερικά χρόνια αργότερα θα συναντούσα μια παρόμοια ιδέα στο “Οδύσσεια 2001” του Α. Κλαρκ.) Όταν πρωτάκουσα την ιστορία, δεν υπήρχε τίποτα που να μπορούσαμε να το συσχετίσουμε ώστε η ιδέα να γίνει πιο κατανοητή. Ουδεμία πληροφορία υπήρχε για τη φύση και το ρόλο της πλάκας, πέρα από το γεγονός ότι εξέπεμπε αξονικά κάποια ακτινοβολία. Το πιο σημαντικό ήταν ότι ο άξονας αυτής της ακτινοβολίας παρέμενε σταθερός, ανεξάρτητα από τις κινήσεις του άξονα της Γης. Αυτό δεν είχε ιδιαίτερη σημασία για το φίλο μου, τον οποίο δεν ενδιέφερε η τεχνολογία του πράγματος. Η πληροφορία και η περιγραφή προερχόταν από ορισμένες παραδόσεις του αποκρυφισμού, οπότε η λεπτομέρεια αυτή αποκτούσε διαφορετική σημασία, ανάλογα από την προοπτική που θα την εξέταζε κανείς. Για λόγους τεχνικής, εξετάζω συχνά μια κατάσταση ή ένα γεγονός από την αντίθετη σκοπιά από εκείνη που προέρχεται. Η αποκρυφιστική εικόνα ήταν δεδομένη και αποτελούσε μέρος της γενικότερης παράδοσης. Σκέφτηκα, λοιπόν, να εξετάσω την πληροφορία από την πλευρά της ορθολογιστικής επιστήμης, μήπως βρω πρόσθετα στοιχεία για να κάνω κάποια σύνθεση. Η σταθερότητα της ακτινοβολίας έδειχνε ότι είχε σαν στόχο κάποιο φυσικό ή τεχνητό σώμα σε σχετική ακινησία σε σχέση με τη Γη. Το πιο πιθανό ήταν να επρόκειτο για άστρο και όχι για πλανήτη, δορυφόρο ή ανεξάρτητο σκάφος. Όμως, η ιδέα αυτή ήταν μια εικασία που στηριζόταν σε άλλες εικασίες που στηρίζονταν σε αβέβαιες πληροφορίες. Ας υποθέσουμε, σκέφτηκα, ότι η όλη σειρά από εικασίες είναι σωστή και ότι πράγματι υπάρχει η σταθερή ακτινοβολία που στρέφεται σε συγκεκριμένο άστρο. Τι γίνεται μετά; Η υπόθεση δε βοηθούσε και πολύ, ακόμη κι αν ήταν σωστή. Δεν υπήρχε τρόπος να εντοπιστεί η πλάκα ούτε η ακτινοβολία. Αν ήταν κάποια συμβατική ακτινοβολία θα είχε ήδη εντοπιστεί από τα συμβατικά όργανα. Η ιδέα μιας περίεργης πλάκας-συσκευής που έστελνε κάποιο σήμα σε κάποιο μακρινό άστρο ήταν ενδιαφέρουσα, αλλά όχι μόνο δεν μπορούσε ν’ αποδειχτεί αλλά οδηγούσε και σε αδιέξοδο. Τι σχέση είχε ο Παράξενος Χώρος μαζί της; Τι προκαλούσε τα παράξενα φαινόμενα; Ποια σχέση μπορεί να είχε μαζί τους μια ακαθόριστη ακτινοβολία, και ποια σχέση είχαν όλα αυτά με κάποιο μακρινό άστρο; Μπορούσα να υποθέσω την παρουσία εξωγήινων και δε θα είχα καμία αντίρρηση να δεχτώ και τις πιο τρελές υποθέσεις, φτάνει να εξηγούσαν τα φαινόμενα και να μπορούσαν να με οδηγήσουν σε συγκεκριμένα πράγματα. Προσθέτοντας κι εξωγήινους στην υπόθεση απλώς πρόσθετα υποθέσεις σε υποθέσεις επί υποθέσεων… εικασίες που οδηγούσαν σε εικασίες. Καμία διέξοδος. Πώς να συμβιβάσει κανείς μια πλειάδα ανεξήγητων φαινομένων και φασματικών γεγονότων με εξωγήινους επισκέπτες; Τι στην ευχή! Είχαν έρθει εξωγήινοι στη Γη για να διασκεδάσουν μαζί μας ή για να παίζουν τον μπαμπούλα; Όμως η ίδια η έρευνα στο φαινόμενο των ΑΤΙΑ με είχε κάνει ν’ ακολουθήσω άλλους δρόμους από τους συμβατικούς και να δυσπιστώ στις βολικές εξηγήσεις. Η βολική εξήγηση εδώ ήταν ότι η ακτινοβολία στρεφόταν προς κάποιο άστρο. Κάπου εδώ πρέπει να υπήρχε κάποιο λάθος. Αν υποθέσουμε ότι εξυπηρετούσε κάποιο εξωγήινο σκοπό που σχετιζόταν με την παρουσία των ΑΤΙΑ, έπρεπε να συμβιβαστούν θεωρίες και εικασίες περί οποιουδήποτε επιπέδου τεχνολογίας, διαστρικών ταξιδιών, παράκαμψη του εμποδίου της ταχύτητας του φωτός, αλλά και της φυσιολογίας των εξωγήινων καθώς και των ανάλογων επιτευγμάτων τους. Εξάλλου υπήρχε και μια πιο σημαντική λεπτομέρεια, που αρχικά την είχα αγνοήσει: η ακτινοβολία περιγραφόταν σαν αξονική. Εκπέμπονταν προς δύο διαμετρικά αντίθετες κατευθύνσεις. Αυτό τι σήμαινε; Ότι κατευθυνόταν προς δύο διαμετρικά αντίθετα άστρα; Παρατράβαγε αυτή η υπόθεση! Τότε; Η σκέψη μου ήταν η εξής: Αν υπάρχει μια τέτοια αξονική ακτινοβολία, η ιδέα ότι στοχεύει σε δύο διαφορετικά άστρα γίνεται απίθανη. Το γεγονός ότι παραμένει ανεξάρτητη από τις κινήσεις της Γης και σταθερή σχημάτισε στο μυαλό μου μια εικόνα ενός τεράστιου γυροσκοπίου. Αλλά αν ήταν κάτι σαν γυροσκόπιο, σε τι χρησίμευε; Ένα γυροσκόπιο θα μπορούσε να είναι ο μηχανισμός που κρατά ένα σύστημα σε σταθερή σχέση μ’ ένα άλλο. Το ένα σύστημα είναι γνωστό. Είναι το σύστημα στο οποίο ανήκουμε. Εδώ δεν περιορίζω την έννοια του συστήματος με τον “πλανήτη”. Αν δεχτούμε ως αξίωμα ότι το ένα σύστημα είναι ο πλανήτης Γη, τότε αυτομάτως σκεφτόμαστε ότι το άλλο σύστημα πρέπει να είναι κάποιος άλλος πλανήτης. Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Η ιδέα, ότι το “γυροσκόπιο” κρατά σε επαφή δύο πλανήτες, δεν είναι τόσο λάθος όσο είναι περιοριστική. Ήδη, βέβαια, μπορεί να φαίνεται παράλογη και η απλούστερη αντίληψη της επαφής των δύο πλανητών μέσω κάποιου “γυροσκοπίου”. Η ιδέα όμως δεν είναι διόλου παράλογη, ακόμη και με τους όρους της συμβατικής επιστήμης. Δύο πλανήτες απέχουν μια απόσταση Α μεταξύ τους, μόνον αν χρησιμοποιήσουμε καρτεσιανές συντεταγμένες ή, απλούστερα, βλέποντας το σύμπαν σαν ένα χώρο τριών διαστάσεων. Οι δύο πλανήτες απέχουν μόνο χωρικά μεταξύ τους. Αν δούμε τη μεταξύ τους σχέση μόνο στο χρόνο, για παράδειγμα, τότε μπορεί οι δύο κόσμοι να εντοπιστούν στον ίδιο χώρο, αλλά σε διαφορετικές χρονικές στιγμές. Σ’ ένα χωροχρονικό πλαίσιο, οι δύο πλανήτες μπορεί να συνυπάρχουν στον ίδιο χώρο σε διαφορετικές χρονικές στιγμές ή στην ίδια χρονική στιγμή αλλά σε διαφορετικούς χώρους. Η πιο απλή παραδοχή της επαφής δύο πλανητών σε κάποια πέμπτη διάσταση (ή τέταρτη διάσταση χώρου) είναι περιοριστική. Σε όλες τις σχετικές θεωρίες για την ύπαρξη τέταρτης διάστασης χώρου, αγνοείται συστηματικά αυτή η ίδια η τέταρτη διάσταση. Αυτό, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, είναι αλήθεια. Ακριβώς επειδή δεν μπορούμε να συλλάβουμε την έννοια μιας επιπλέον διάστασης, την προσπερνάμε πάντα σαν κάτι αμελητέο. Δεχόμαστε την πρόσθετη διάσταση, αλλά εξακολουθούμε να φανταζόμαστε το χώρο τρισδιάστατο με την πρόσθετη διάσταση σαν απλή επαφή, σαν σημείο ή σαν μέθοδο στιγμιαίας μεταβίβασης. Τη φανταζόμαστε όπως μας τη δίνουν τα έργα επιστημονικής φαντασίας: χανόμαστε από ΕΔΩ και βρισκόμαστε στιγμιαία ΕΚΕΙ. Αν τον καλοσκεφτείτε, αγνοούμε εντελώς έτσι τη νέα διάσταση. Όμως, αν υπάρχει αυτή η διάσταση, τότε συνθέτει από μόνη της μιαν άλλη κατάσταση χώρου. Σε κάθε σχετικό επιστημονικό βιβλίο θα βρείτε κάτι ανάλογο με την εικόνα που προσπαθώ να σας δώσω: Θα δείτε να περιγράφεται ένας τετραδιάστατος κύβος σαν κύβος όπου η κάθε του επιφάνεια είναι κύβος. Όχι, δεν πρέπει να το δείτε σαν σταυρό εφτά κύβων. Πρέπει να το δείτε σαν ΕΝΑ κύβο, όπου η κάθε πλευρά του είναι κύβος, αλλά το σύνολο είναι πάλι ένας κύβος! Βέβαια, ούτε ο τετραδιάστατος κύβος ούτε ο τετραδιάστατος πλανήτης είναι πράγματα που τα πιάνει η ανθρώπινη διάνοια σαν συγκεκριμένες εικόνες. Συνεπώς, το “γυροσκόπιό” μας δεν ενώνει κυριολεκτικά δύο ή περισσότερες πλανητικές σφαίρες, αλλά συνθέτει μια νέα τετραδιάστατη σφαίρα –που δεν είναι σφαίρα με τη δική μας τρισδιάστατη έννοια. Η ερμηνεία αυτή δεν αποδίδει την πραγματική εικόνα, αλλά είναι η πλησιέστερη αναλογία που περιγράφει το φαινόμενο. Έτσι, εξακολουθούμε να μιλάμε για “σημεία επαφής” ή “πύλες” ανάμεσα σε διαφορετικούς κόσμους, αν και στην πραγματικότητα πρόκειται για χώρο όπου ταυτίζονται οι διαφορετικοί –για μας– κόσμοι σ’ ένα νέο, σύνθετο κόσμο. Η ιδέα πάντως ότι υπάρχουν τέτοια σημεία στον κόσμο μας μου άνοιξε μερικές πολύ ενδιαφέρουσες προοπτικές. Πέρα από την πιθανή δυνατότητα χρήσης αυτών των σημείων, υπήρχε και κάτι άλλο σημαντικό: Η αντίληψη ότι μερικά τουλάχιστον από τα σημεία αυτά δεν ήταν τυχαίες φυσικές καταστάσεις, αλλά έδειχναν την παρουσία κάποιας νοημοσύνης. Το “γυροσκόπιο” που περιγράψαμε είναι κατασκεύασμα, και συνεπώς προϋπέθετε την ύπαρξη –ανθρώπων ή μη– κατασκευαστών! Αποφεύγω εδώ να πω εξωγήινη ή οτιδήποτε παρόμοιο, διότι εξήγησα ήδη ότι η ιδέα των διαφορετικών πλανητών καταρρέει αν χρησιμοποιήσει κανείς μια τετραδιάστατη προοπτική