Όλα ξεκίνησαν τον Μάρτιο του 2001, διηγείται ο Λάμπρος Θεοδωράκος, ετών 31, κάτοικος Βάθης N. Κιλκίς. Αναγκάστηκα να πω στους δικούς μου ότι είχε διογκωθεί ο ένας όρχις και υπέφερα. Μέχρι τότε δεν υπολόγιζα τον κίνδυνο, ντρεπόμουν και να το πω. Ξεκίνησε ένας Γολγοθάς για μένα. Ήταν 7 Μαρτίου, όταν μου έκαναν εισαγωγή στην Ουρολογική Κλινική του Νοσοκομείου Κιλκίς, στο οποίο υπηρετεί και η αδελφή μου Βασιλική ως νοσηλεύτρια. Εξετάσεις αίματος, αξονικές, υπέρηχος έδειξαν κατά 90% ότι ήταν από τις πιο άσχημες μορφές καρκίνου του όρχεος. Οι γιατροί πρώτη φορά έβλεπαν τόσο διογκωμένο αδένα. Η χοριακή γοναδοτροπίνη, με φυσιολογικό ανώτατο όριο το 5, σε μένα ήταν 1502! Για να αποφευχθεί περαιτέρω επιδείνωση και με άλλες μεταστάσεις, έγινε αμέσως εγχείρηση στις 9 Μαρτίου, πρώτο πρώτο χειρουργείο, με ολική ορχιδεκτομή του ενός όρχεος. Χειρουργός ο κ. Χασάκιολης. Οι γονείς μου Δημήτριος και Ελευθερία, απλοί και πιστοί άνθρωποι, δεν απελπίστηκαν, σε αντίθεση με την αδελφή μου, που λόγω της ιδιότητός της και των συζητήσεων με τους γιατρούς καταλάβαινε τη σοβαρότητα της καταστάσεως. Αμέσως μετά την εγχείρηση, η αδελφή μου μετέφερε το παρασκεύασμα στη Θεσσαλονίκη, στη γνωστή μας παθολογοανατόμο κ. Νικολαΐδου στο Νοσοκομείο “Παπανικολάου” για ιστολογική εξέταση. Στο σύντομο ταξίδι έκλαιγε και παρακαλούσε. Βλέπει ξαφνικά σαν όραμα μπροστά της μέσα σε μια λάμψη την εικόνα της μορφής του αγίου Ραφαήλ, αλλά αμέσως χάθηκε. Το Σαββατοκύριακο 10/11 Μαρτίου ήταν εφιαλτικό για εκείνη, περιμένοντας τα αποτελέσματα. Εγώ υπέφερα φρικτά. Σταματούσαν οι πόνοι μόνο όταν καθόταν δίπλα μου η Βασιλική, μ' έπιανε από το ένα χέρι, και από το άλλο κρατούσαμε σφικτά κι οι δυο από μια εικόνα των τριών αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης, και παρακαλούσαμε· και μετά από λίγο πάλι με έπιαναν οι πόνοι! Κι αυτό, γιατί είχα την αρρώστια πολύ καιρό. Κι όπως μου εξήγησαν αργότερα, έκανε μετάσταση και είχα μυοσκελετικούς πόνους. Μεταστατικά παρουσίασα “μπλοκ λεμφαδένων” κοντά στο δεξιό νεφρό, άλλον έναν όγκο ψηλαφητό! Τη Δευτέρα βγήκαν τα αποτελέσματα της ιστολογικής, ήταν σεμίνωμα, καρκίνος χημειοευαίσθητος (αντιμετωπίσιμος με χημειοθεραπεία) και απ' αυτήν την άποψη όχι η χειρότερη μορφή καρκίνου. Η κ. Νικολαΐδου συνεννοήθηκε με την Διευθύντρια Γ΄ Χημειοθεραπείας του “Θεαγενείου” Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης για να αρχίσω χημειοθεραπείες, τέλη Μαρτίου. Οι γιατροί πάντως έλεγαν, επειδή είχε περάσει πολύς καιρός, ότι ίσως να μην ενεργούσε η χημειοθεραπεία και να χρειαζόταν νέα επέμβαση, για να αφαιρεθεί και ο μεταστατικός όγκος. Έκανα συνολικά πέντε "σχήματα" χημειοθεραπείας. Μετά από κάθε θεραπεία, πηγαίναμε εγώ, η μητέρα μου και η αδελφή μου στο Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στην Γρίβα της Γουμένισσας, και μάς διάβαζαν Ευχή υπέρ θεραπείας. Είχαν κρατήσει και το όνομά μου και με μνημόνευαν στις Λειτουργίες. Όταν πάλι πηγαίναμε οι τρεις για τη θεραπεία, ο πατέρας μου έβρισκε κάποιον συγχωριανό μας με αυτοκίνητο και πάντοτε ερχόταν στο Μοναστήρι εκείνος και διάβαζε Παράκληση για μένα. Συνέχεια προσευχόμασταν και κάθε μέρα που πήγαινε η αδελφή μου για το Νοσοκομείο περνούσε από το προσκυνητάρι έξω απ' τη Μητρόπολη, άναβε κερί και παρακαλούσε. Από τις χημειοθεραπείες έπεσαν τα μαλλιά μου, φορούσα καπέλο. Το Πάσχα ντράπηκα να πάω στην Εκκλησία, στα χάλια που ήμουν, έμεινα με τον πατέρα μου συντροφιά στο σπίτι. Στην Εκκλησία πήγαν η μητέρα και η αδελφή μου. Την ώρα που ψέλνει ο Ιερεύς το “Χριστός Ανέστη”, βλέπει η Βασιλική σε όραμα εμένα και τον πατέρα μου στο δωμάτιο να μάς φωτίζει από πάνω ένα φως και ψηλά μέσα στο φως τον άγιο Ραφαήλ. Πήρε πολύ κουράγιο απ' αυτό που είδε, διότι ήταν συνέχεια λυπημένη για την κατάστασή μου. Την άλλη μέρα, καθόταν δίπλα μου, να μου δίνει θάρρος. Όπως αποκοιμήθηκα και προσευχόταν, βλέπει ολοζώντανα μπροστά της τον άγιο Ραφαήλ με τον άγιο Νικόλαο να με πιάνουν από το κεφάλι και τα πόδια, να με μεταφέρουν σε χειρουργικό τραπέζι, να με χειρουργεί ο άγιος Ραφαήλ εκεί που είχα τον μεταστατικό καρκίνο με κανονική τομή, από την οποία έβγαλε ένα μαύρο ογκίδιο και το έδωσε στην αγία Ειρήνη να το πετάξει μακριά, ενώ ο άγιος Νικόλαος μου έβαζε λάδι στην τομή. Ξύπνησα κι ένιωθα πότε τσιμπήματα πότε πόνους σ' εκείνο το σημείο! Ήρθε ο καιρός για τη νέα αξονική τομογραφία, μετά την ολοκλήρωση των πέντε “σχημάτων”. Η κ. Νικολαϊδου μάς έλεγε εντωμεταξύ ότι όλο και μίκραινε ο όγκος, όπως τον ψηλαφούσε η ίδια. Αποβραδίς η αδελφή μου δεν κοιμήθηκε καθόλου. Προσευχόταν, έκλαιγε, την έτρωγε η αγωνία. Την ώρα που πηγαίναμε για τη Θεσσαλονίκη, βλέπει πάλι σε όραμα τον άγιο Ραφαήλ μπροστά μας να κρατάει μια μαυρισμένη αξονική, να την βυθίζει σε ένα δοχείο νερού, να την πλένει και να μάς την δείχνει ολοκάθαρη στο πάσχον μέρος, εκεί που ήταν προηγουμένως μαυρισμένη. Εκείνο τον καιρό είχε δει σε όνειρο και τη μακαρίτισσα γιαγιά μας Βασιλική και της είπε: "Προσεύχομαι κι εγώ για το Λάμπρο. Μη νομίζεις ότι οι πεθαμένοι δεν προσεύχονται. Είμαι σε πολύ καλό μέρος. Ο Λάμπρος θα γίνει καλά" Κι ο πατέρας μου είδε τον άγιο Ραφαήλ μέσα στο σπίτι σε όνειρο και του είπε: “Μη στενοχωρείσαι, όλα θα είναι καλά”! Βγαίνω από τον τομογράφο, πηγαίνει η αδελφή μου στο γιατρό να πάρει την αξονική και της λέει ο γιατρός: “'Αν δεν είχα την προηγούμενη, θα έλεγα ότι έχω αξονική απόλυτα υγιούς ανθρώπου”! Στο “Θεαγένειο” δεν πίστευαν ότι θα προέκυπταν τέτοια αποτελέσματα. Και στην Ουρολογική του Κιλκίς οι θεράποντες γιατροί είπαν: “Ήταν σαν να έπεσες από ψηλά, από τον τελευταίο όροφο πολυκατοικίας, και το μόνο που έπαθες ήταν να σπάσεις το χέρι σου”, δηλαδή ασήμαντο το κακό. Είμαι απόλυτα υγιής.