Ήταν καλοκαίρι του 97 και όπως κάθε χρόνο, είχα πάει διακοπές στο εξοχικό μου. Όταν έπεφτε ο ήλιος μαζευόμασταν τα παιδία του χωριου,5 όλα και όλα και περνούσαμε το βραδάκι μας σε ένα παλιό καφενείο ακούγοντας τους ηλικιωμένους να μας λένε για εμπειρίες τους όσον αφορά νεράιδες και ξωτικά και όχι μόνο. Κάποιο από αυτά τα βράδια λοιπόν, κατά τις 2 περίπου το βράδυ μαζευτήκαμε όλοι στα σπίτια μας για νανάκια. Προκατειλημμένες όπως ήμασταν εγώ και η ξαδέρφη μου από τις ιστορίες που ακούσαμε, αποφασίσαμε να κοιμηθούμε στο πίσω δωμάτιο μαζί για να μη φοβόμαστε. Άργησε να έρθει ο Μορφέας και εμείς περάσαμε την ώρα μας λέγοντας η μια στην άλλη φανταστικές ιστορίες. Κάποια στιγμή μια ρίγη αισθανθήκαμε και οι δυο και ακούστηκαν κάποιοι ψίθυροι έξω από το παράθυρο μας. Δεν δώσαμε καμία σημασία μέχρι τη στιγμή που ξανακούσαμε τις ίδιες αλλόκοσμες φωνές που ανέφερα στην προηγούμενη ιστορία μου. (Σημ. Aragorn : Βλέπε PARANORMAP την προηγούμενη ιστορία στα Άνω Δολιανά). Τότε καταλάβαμε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ύστερα από 10 βασανιστικά λεπτά αυτές οι φωνές άρχισαν να ακούγονται πιο δυνατά και συνοδεύονταν από περίεργη 'μουσική'. Αυτό συνεχίστηκε για μια περίπου ώρα μέχρι που κόπασε εντελώς ξαφνικά, όπως άρχισε. Μη έχοντας κλείσει μάτι όλη νύχτα, όπως είναι λογικό, γύρω στις 6 που άρχισε να 'φωτίζει' βγήκαμε στην αυλή. Αυτό που αντικρίσαμε ήταν ένα σκοτωμένο ζώο, χωρίς να φέρει καμία εκδορά η πληγή στο σώμα του, καθώς και έναν κύκλο σκαμμένο γύρω από αυτό. Αμέσως φωνάξαμε την γιαγιά μας και της το δείξαμε. Όταν διηγηθήκαμε και τα όσα ακούσαμε εκείνο το βράδυ, τη ρωτήσαμε τι ήταν όλα αυτά. Η απάντηση της ήταν μια ερώτηση ΄΄Καταλάβατε τώρα γιατί όποτε σκοτεινιάζει σας έχω πει να μη μενετέ στην αυλή?΄΄ Και αυτό είναι αλήθεια. Από μικρή που θυμάμαι τον εαυτό μου όταν έπεφτε το σούρουπο μας φώναζαν όλα τα παιδία να μαζευτούμε μέσα.