Καλησπέρα σε όλους και καλή χρονιά! Θα ήθελα και εγώ να πω την προσωπική μου ιστορία. Το περιστατικό συνέβη όταν ήμουν 14 ετών στην ορεινή Αρκαδία, στην τοποθεσία Δολιανα Κυνουριας, αν έχετε ακουστά, όπου και κατάγομαι. Όπως κάθε καλοκαίρι έτσι και τότε είχα πάει στο εξοχικό μου για να κάνω τις θερινές μου διακοπές. Ήταν περίπου τέλη Ιουλίου, αν θυμάμαι καλά, και γινόταν ένα πανηγύρι στο ξωκλήσι του Αι Γιώργη που υπάρχει ψηλά στο βουνό, το οποίο απέχει γύρω στα 10 κm από το χωριό μου. Αποφασίσαμε λοιπόν μαζί με την θεια μου και τις δυο μου ξαδέρφες να ξεκινήσουμε κατά τις 6 το απόγευμα, περπατώντας, για το ξωκλήσι, με την ελπίδα ότι αργά το βράδυ που θα τελείωνε το γλέντι, κάποιος θα βρισκότανε από τους συγχωριανούς να μας γυρίσει πίσω στο σπίτι. Το πανηγύρι ήταν πολύ ωραίο, το φαγητό πολύ νόστιμο και η ώρα της επιστροφής κοντοζύγωνε. Ο πολύς κόσμος είχε αποχωρήσει και αυτό σκοπεύαμε να κάνουμε και εμείς. Το πρόβλημα μας όμως ήταν ότι δεν είχε μείνει ούτε ένας γνωστός να μας γυρίσει. Έτσι μια λύση έμενε. Να γυρίσουμε όπως πήγαμε. Με τα ποδιά! Ξεκινήσαμε λοιπόν αργά το βράδυ, ηταν11 και κάτι περίπου, όταν άρχισε η περιπέτεια μας. Ο δρόμος ολοσκότεινος, πολύ κρύο (1200 υψόμετρο) και ούτε ένα αμάξι δεν συναντήσαμε. Είχε πανσέληνο και κάπου στα μέσα της διαδρομής ξαφνικά αρχίσαμε να ακούμε αλλόκοσμα ουρλιαχτά και φωνές γένους θηλυκού. Η θεια μου πάγωσε και με την μικρή μου ξαδέρφη στην αγκαλιά τρέμοντας μας είπε να μην μιλάμε καλύτερα γιατί οι νεράιδες θα μας έπαιρναν τη μιλιά! Όσο προχωρούσαμε στα αυτιά μας αντηχούσαν μαγικές, στην κυριολεξία, μελωδίες από πολλές διαφορετικές γυναικείες, το ξανατονιζω, φωνές. Αυτό κράτησε περίπου στη μισή ώρα! Όταν φτάσαμε στο χωριό, διηγηθήκαμε στους συντοπίτες μας τι έγινε και οι γέροι του χωριού μόνο που τις φωνές δεν έβαλαν! Μάλιστα μια γρια μας είπε ότι στα βουνά το βράδυ χορεύουν οι νεράιδες και τα ξωτικά και πολλοί από εκείνα τα μέρη, ιδίως βοσκοί, είναι σημαδεμένοι από αυτά τα πλάσματα. Ήταν κάπου στις 3 περίπου την νύχτα πια, όταν όλο το χωριό είχε 'κοιμηθεί'. Γυρίζουμε και εμείς λοιπόν σπίτι και με την μεγάλη μου ξαδέρφη καθίσαμε στο μπαλκόνι να μετρήσουμε τα αστερία και να χαζέψουμε τον ουρανό. Μέσα στην απόλυτη γαληνή άρχισαν πάλι να ακούγονται οι ίδιες μελωδικές φωνές που ηχούσαν και νωρίτερα. Αυτή τη φορά ακούγονταν από την πίσω αυλή του σπιτιού μου και όσο πέρναγε η ώρα γίνονταν όλο και πιο δυνατές. Όπως ήταν λογικό πανικοβληθήκαμε και μπήκαμε σαν σίφουνας στο σπίτι. Μας ρώτησε η θεία μου αν το ξανακούσαμε και της είπαμε ναι. Τότε μας έβαλε να κοιμηθούμε μαζί αφού μας έδωσε να πιούμε από τον μεγάλο αγιασμό. Αξίζει να σημειώσω ότι στα Άνω Δολιανα Κυνουρίας, στην Αρκαδία, υπάρχει μια μεγάλη αλάνα στην οποία έχει χτιστεί ένα μεγάλο συγκρότημα από μικρές πολυτελείς ενοικιαζόμενες μεζονέτες και προσεχώς και χιονοδρομικό κέντρο. Αυτήν την αλάνα λοιπόν οι ντόπιοι Αρκάδες την ονομάζουν, και έτσι είναι γνωστή μέχρι και σήμερα αν πάτε, ΧΟΡΕΥΤΑΡΟΥ γιατί όπως λένε κάθε βράδυ χορεύουν εκεί νεράιδες! Επειδή έχω εξοχικό εκεί, έχω ζήσει όλα τα καλοκαίρια μου σε αυτά τα μέρη και κατέχω πλούσια ποικιλία από προσωπικές εμπειρίες, τις οποίες θα εξιστορήσω σύντομα. Τα συμπεράσματα δικά σας.(ΤΑ ΟΣΑ ΔΙΑΒΑΖΕΤΕ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΑ ΓΙΑ ΠΕΡΑ ΑΛΗΘΙΝΑ). Ευχαριστώ για την φιλοξενία.