Αντώνιος Αλιπράντης 1962, ¨το σπήλαιον Δαιμόνων Πάρου, Δελτίο της Ελληνικής Σπηλαιολογικής Εταιρείας,Τόμος VI ,Τεύχος 7-8, Ιούλιος- Δεκέμβριος 1962,σελ.9-13

Λοιπόν εμείς μπήκαμε μέσα δύο φορές (και δεν χρειαστήκαμε εξορκισμό επειτα από αυτό). Η εισοδός του είναι πράγματι σαν χωνί που όσο εισερχεσαι ανοιγει, στα πρώτα πεντε μετρα όμως μπαίνεις με τα τέσσερα, έπειτα για άλλα τόσα συνεχίζεις σκυφτός και επειτα σηκώνεσαι. Το πρώτο επίπεδο δεν εχει μεγάλο ύψος, αποτελειται κυρίως από κολόνες (σταλακτίτες και σταλαγμίτες που έχουν ενωθεί αλλά και από άφθονους ''νεαρούς'' σταλακτίτες. Στις άκρες του σπηλάιου υπάρχουν βράχια και πέτρες. Το δεύτερο επίπεδο τό οποιο έχει μεγάλο υψος , είναι πολύ επικλινές αποτελείται κυρίως απο κατακρημνίσεις πολύ μεγάλων βράχων, έναν μεγάλο εντυπωσιακό σταλαγμίτη, αρκετές ''κουρτίνες'' στα πλαινά τποιχώματα του σπηλαίου και κομμένα κομμάτια σταλακτιτών/σταλαγμιτών. Στο μεσόν περίπου της απότομης κατάβασης στην ανατολικη πλευρα υπάρχει ενα βαραθρώδες ανοιγμα στο οπόιο δεν μπορέσαμε να κετέβουμε. Στο τέλος περίπου του δεύτερου επιπέδου υπάρχει μία κατακόρυφη τρύπα περίπου δύο μέτρων μέσω της οπίας εισερχεσαι στο τρίτο επίπεδο το οποιο έχει κατά τη γνώη μου και τον εντυπωσιακότερο διάκοσμο αφου αποτελείται απο σταλακτίτες που μοιάζουν με κοράλια. Και αυτό το επίπεδο καταλήγει σε βαραθρώδες άνοιγμα στο οποίο φυσικα δεν κατεβήκαμε αφού δεν διαθέταμε τον απαραίτητο εξόπλισμό.Θεωρώ πάντως πολύ πιθανό να υπάρχουν κι άλλα κρυμένα σημεια καθως οι κατακριμνήσεις ειναι παρα πολλές και πιθανόν να κρύβουν κάτι.... Στο σπήλαιο κατοικουν νυχτερίδες ,και αρκετοί σπηλαιόβιοι οργανισμοί δολιχόποδα και μυριόποδα.

Υπηρχε ενας βραχος που ειχε τοποθετησει ο αγιος αρσενιος , τωρα αφερεθηκε... το σωμα του δαιμονα δεν βρεθηκε ετσι πιστευεται πως διεφυγε... η σπηλια στα πρωτα 5 μετρα πας σκυφτος,επειτα για 15 μετρα πρεπει να κυλας ξαπλα,οπως στον στρατο.Επειτα συνεχιζεις σκυφτος... μετα απο 350 μετρα περιπου υπαρχει ενα λακος,δυο μετρα περιπου, στον οποιο αν πατε πρεπει να προσεξετε,,, υπαρχουν τοιχωμαατ που μπαινει φως αλλα μετα τα 300 μετρα ειναι απολυτο σκοταδι, η σπηλια φτανει μεχρι και το δρυονησι, λεγεται πως εφτανε και μακρυτερα αλλα εκλεισε με τα χροχια.. Ειναι πραγματικο θαυμα καθως φενεται πως οι βραχοι ειναι ραγισμενοι αλλα εχουν αντεξει τοσα χρονια και ολγηη η σπηλια αποτελειται απο αυτους