Με βαθειά συγκίνηση θέλω να σας διηγηθώ ένα περιστατικό που µου συνέβη πριν 45 χρόνια στη Μονή του Οσίου Δαβίδ. Την εποχή εκείνη ζούσα µε την οικογένειά µου στο χωριό Κοκκινοµηλιά, ένα πανέµορφο χωριό της Β. Ευβοίας, ορεινό µε θέα το γαλάζιο Αιγαίο. Εκείνη την περίοδο υπηρετούσα ως ψάλτης στο αναλόγιο των ενοριών στη Κούλουρη και Μαρούλη, δύο γειτονικά µικρά χωριά µε ξεχωριστή και αυτά ζωντάνια και οµορφιά. Στις 31 Οκτωβρίου 1960 είχαµε αποφασίσει µε την σύζυγό µου να πάµε στην Ιερά Μονή του Οσίου Δαβίδ για να προσευχηθούµε επειδή την άλλη ηµέρα ήταν η γιορτή του Αγίου. Η µετάβαση τότε γινόταν ή µε τα ζώα ή µε τα πόδια. Αιφνιδίως όµως το κοριτσάκι µας, αρρώστησε γεγονός που συνέβαλε στη µαταίωση του προσκυνήµατος µας. Αν και κατά τη διάρκεια της νύχτας συνήλθε εν τούτοις η αναχώρηση µας για το µοναστήρι αναβλήθηκε. Στις 5 Δεκεµβρίου 1960, την παραµονή του Αγίου Νικολάου ξεκινήσαµε να πραγµατοποιήσουµε το προσκύνηµά µας. Στο µοναστήρι συναντήσαµε και άλλους 30 περίπου προσκυνητές από ένα κεντρικό χωριό της Ευβοίας, την Αγία Άννα. Στην Ιερά Μονή βρισκόταν ως προσκυνητής και ο σηµερινός ηγούµενος της Μονής π. Κύριλλος, λαϊκός τότε µε την µητέρα του, εκµεταλλευόµενος την άδεια του από το στρατό, όπου υπηρετούσε. Κατά τον Εσπερινό που τελέστηκε από τον πατέρα Ιάκωβο Τσαλίκη και τον πατέρα Γρηγόριο (που σήµερα βρίσκεται στην Αλόννησο), οι προσκυνητές από την Αγία Άννα µας πληροφόρησαν ότι µαζί τους είναι και ένα δωδεκάχρονο κορίτσι Γυµνασίου που συνοµιλεί µε τον Άγιο. Η πρώτη επικοινωνία του έγινε στην Εκκλησία της Αγίας Άννας, όπου είχαν µεταφερθεί τα ιερά λείψανα του Οσίου Δαβίδ. Το δωδεκάχρονο κορίτσι έβλεπε τον Όσιο Δαυίδ και αυθόρµητα άρχισε διάλογο µαζί του. Αυτό επαναλήφθηκε και στο µοναστήρι του Οσίου. Η έκπληξή µας ήταν µεγάλη. Παρακολουθούσαµε το διάλογο και από τις απαντήσεις συµπεραίναµε τι έλεγε στη µικρή ο Όσιος Δαυίδ. Σηµειωτέον πως δεν βλέπαµε ούτε ακούγαµε την φωνή του Αγίου. Αξέχαστος ο διάλογος του Αγίου Παραθέτω ορισµένα τµήµατα από τον καταπληκτικό αυτό διάλογο που ειλικρινά σηµάδεψε από τότε τη ζωή µας: Ο Άγιος είπε, «Ο καθηγητής σου Μαντζ… είναι αµαρτωλός». «Όχι Όσιε, είναι πολύ καλός» του απάντησε η κοπελίτσα. «Ναι, θα ’ρθει µια µέρα που θα µετανοήσει και στο κήρυγµά του θα πιστέψουν δύο χιλιάδες άνθρωποι» συµπλήρωσε ο Άγιος Δαυίδ. Σε η ερώτηση του Αγίου, αν επιθυµεί να δει την κόλαση, η απάντηση του κοριτσιού ήταν καταφατική. «Ναι, θα ήθελα να δω την κόλαση και τους κολασµένους», (εδώ θα ήθελα να σας πληροφορήσω ότι το κορίτσι καθόταν και βρισκόταν σε κατάσταση έκστασης). Αµέσως τότε βρέθηκαν στην κόλαση. Η κοπελιά τρόµαξε µ’ αυτά που αντίκρισε και ξεφώνησε: «Πάρε µε Άγιε από εδώ, γιατί δεν αντέχω να βλέπω». Ρώτησε όµως τον Άγιο να εξηγήσει για µια φρικτή εικόνα που αντίκρισε. «Γιατί αυτή η γυναίκα τρώει το παιδί της;» «Επειδή το γέννησε και το σκότωσε, για αυτό το τρώει;» απάντησε ο Όσιος .αυίδ. Τότε ξανά παρακάλεσε τον Άγιο να φύγουν, διότι δεν άντεχε να βλέπει άλλο το φρικτό εκείνο θέαµα. Από τους µορφασµούς του προσώπου του κατανοούσες τη φρίκη που έβλεπε. Όσιος Δαυίδ : «Θέλεις τώρα να δεις τους εκλεκτούς του παραδείσου»; «Ναι, θέλω Όσιε» ήταν η απάντηση της µικρής. Αµέσως βρέθηκαν στον Παράδεισο. Κοπελίτσα: «Όσιε, τι λαµπρός που είναι ο Ήλιος εδώ και τι ωραία τριαντάφυλλα; Όσιε, γιατί τα τριαντάφυλλα είναι άλλα ανοιγµένα, άλλα μισοανοιγµένα και άλλα κλειστά»; Όσιος Δαυίδ: «Τα ανοιγµένα είναι οι καθαρές ψυχές των χριστιανών, τα µισοανοιγµένα όχι και τόσο καθαρές και τα κλειστά οι απιστες». Κοπελίτσα: «Όσιε αυτοί µε τα λευκά φτερά γιατί σκουπίζουν τους δρόµους»; Όσιος Δαυίδ: «Αυτοί είναι οι Άγγελοι και σκουπίζουν τους δρόµους για να περάσει η ψυχή του πατρός Ιακώβου» (ο πατήρ Ιάκωβος ήταν µαζί µας και τ’ άκουγε αυτά). Κοπελίτσα: «Και θα ’ρθει τώρα η ψυχή του πατρός Ιακώβου; «Θα αργήσει πολύ γιατί πρέπει να εξοµολογεί τον κόσµο». Τότε είδα τον γέροντα Ιάκωβο να σκουπίζει µε ένα λευκό µαντήλι τα δάκρυά του. Κατά τη διάρκεια της συνοµιλίας ήλθε ένα λεωφορείο µε 25 περίπου επιβάτες. Εισήλθαν στον Ιερό Ναό. Η ησυχία που επικρατούσε τους ώθησε την περιέργεια. Τι συµβαίνει, µας ρώτησαν. Τους εξηγήσαµε πως ζούµε ένα θαύµα. Παρακολουθούµε µια συζήτηση του κοριτσιού µε τον Άγιο Δαυίδ. Γέλασαν ειρωνικά και µας χλεύασαν. Εκείνη ακριβώς τη στιγµή ταµάτησε η συνοµιλία του κοριτσιού µε τον Άγιο. Με απορία η κοπελίτσα απευθυνόµενη στον Άγιο ρωτά: «Όσιε, γιατί φεύγεις; µήπως οι ψυχές των χριστιανών δεν είναι καθαρές»; «Το πούλµαν που ήλθε τώρα µε τα 25 άτοµα είναι όλοι άθεοι; εκτός από µια γερόντισσα 85 περίπου ετών, η οποία είναι πολύ πιστή και χάριν αυτής της ψυχής έφτασε εδώ το πούλµαν; Τι είπες Άγιε; στο πούλµαν υπάρχει και ένας Αθηναίος ψηλός και άκληρος που έχει ένα σκυλί που το ταΐζει καλύτερα από το παιδί του, ενώ πολλοί φτωχοί που έπεσαν στα χέρια του τους πέταξε στους δρόµους»; (τα λόγια τούτα του Αγίου συµπεραίνουµε από τις ερωτήσεις της κοπελίτσας. Ο άνθρωπος που περιέγραψε η κοπελιά κατά σύµπτωση µε πλησίασε και µε ρώτησε: «Κύριε, τι είναι εδώ που ήλθαµε»; Είναι το µοναστήρι του Οσίου Δαβίδ, του είπα. «Μα αυτά που είπε το κορίτσι, αυτός που περιέγραψε είµαι εγώ. Πού ξέρει αυτό για µένα»; Την στιγµή εκείνη πήρε την γυναίκα του και στάθηκαν µπροστά στην εικόνα του Αγίου λέγοντας: «Άγνωστε Άγιε, δεν σε ξέρω ποιος είσαι, αλλά σ’ ευχαριστώ που µέσα σ’ αυτή την ερηµιά βρήκα τον Θεό µου». Τότε το κοριτσάκι απευθυνόµενη προς αυτούς που είχαν εισέλθει στον Ιερό Ναό είπε: «Σας παρακαλώ, όσοι έχουν βαριά την συνείδησή τους ας βγουν έξω, διότι ο Άγιος δεν θέλει να τους βλέπει». Οι επιβάτες του πούλµαν αναχώρησαν αφού δεν είχαν σκοπό και να µείνουν άλλο. Μόλις έφυγαν άρχισε πάλι η συζήτηση µε τον Άγιο. Ήταν πλέον περασµένα µεσάνυχτα. «Μη φεύγεις Όσιε, δεν κουράσθηκα» είπε η κοπελίτσα και αµέσως συµπλήρωσε: «Α! θα ’ρθεις στις 3.00 η ώρα και θα κάνεις και θαύµα»; Στη συνέχεια έτριψε τα µάτια του και απευθυνόµενη στη φίλη της που στεκόταν δίπλα της είπε: «Κοιµήθηκα»; «Ναι, σε είχε πάρει ο ύπνος» απάντησε εκείνη. «Συγχώρεσέ µε Άγιε, ήλθα να σε προσκυνήσω και κοιµήθηκα» µονολόγησε. Τότε πράγµατι καταλάβαµε ότι αυτά που προηγήθηκαν µπροστά στα έκπληκτα µάτια µας τα αγνοούσε. Εµείς όµως µε αγωνία περιµέναµε το θαύµα στις 3.00 π.µ. που είχε προαναγγείλει ο Άγιος. Ήταν 2:45 π.µ όταν οι καµπάνες του µοναστηριού άρχισαν να κτυπούν χαρµόσυνα. Πεταχτήκαµε έξω. Κτυπούσαν µόνες τους. Το γεγονός αυτό το εκλάβαµε ως το θαύµα που αναµέναµε. Εισήλθαµε πάλι στον Ναό. Το ρολόι έδειχνε 3:00. Ξαφνικά η µατιά όλων µας επικεντρώθηκε στο πάνω µέρος του τέµπλου. Στο ύψος του µικρού παραθύρου στον λευκό τοίχο παρουσιάστηκε µια σκιά που τράβηξε σαν µαγνήτης την προσοχή µας. Διερωτηθήκαµε, τι προκαλεί αυτή τη µαύρη σκιά στον τοίχο; Τότε είδαµε να προβάλλει το κεφάλι του Οσίου Δαβίδ, µε τα λευκά γένια του, όπως ακριβώς είναι στην εικόνα η µορφή του. Φάνηκε ακόµη το πετραχήλι, καθώς και δύο ή τρεις σταυροί από το πετραχήλι. Κουνούσε το κεφάλι του. Στο χέρι του κρατούσε το θυµιατό. Άρχισε να θυµιάζει. Τα κουδουνάκια του θυµιατού ακουγόντουσαν δυνατά. .άκρυα κατάνυξης πληµµύρισαν τους πάντες. Ικετεύαµε τον Άγιο να µας ελεήσει. Τα δάκρυα έτρεχαν ασταµάτητα. Ο Άγιος έπαιρνε το θυµιατό στο αριστερό χέρι και µε το δεξί ευλογούσε τον κόσµο. Οµολογώ ότι το θυµάµαι όσο ζω και δεν θα ξεχάσω ποτέ µου την γλυκύτητα του προσώπου του. Μια γλυκύτητα που αγαλλίαζε την ψυχή µου. Τη στιγµή που ο Άγιος έσκυψε και προσκυνούσε το κοριτσάκι φωνάζει δυνατά: «Παναγιά µου! Χριστέ µου! περνάει ο Χριστός, περνάει η Παναγία, ο Μ. Βασίλειος, ο Ιωάννης ο Χρυσόστοµος, ο Άγιος Γεώργιος, ο Άγιος .ηµήτριος». Ανέφερε πλειάδα Αγίων για αρκετή ώρα. Του λόγου µας διακρίναµε µόνο τον Όσιο Δαβίδ που έκανε αυτή την υπόκλιση. Εξ αυτών που έλεγε το κορίτσι δεν βλέπαµε τίποτε. Μέσα σε όλα αυτά οφείλω να σας διηγηθώ και ένα εξίσου σοβαρό περιστατικό που συνέβη στη σύζυγό µου την βραδιά εκείνη. Κρατούσε το µικρό µας κοριτσάκι στην αγκαλιά της όλη την νύχτα χωρίς να αισθάνεται κούραση. Σε µια στιγµή όµως που προσπαθούσε να δει καλύτερα, αισθάνθηκε ότι το µικρό έγινε φοβερά βαρύ. Προσπάθησε να αφήσει κάτω το µικρό αλλά εκείνο παρέµεινε στην αγκαλιά της χωρίς ωστόσο η ίδια να το κρατά. Επί µία ώρα ο Όσιος Δαυίδ παρέµεινε ορατός δια γυµνού οφθαλµού µέσα στον Ναό του. «Παιδιά µου ιδού ο Άγιος µας είναι εδώ κοντά µας. Να τον παρακαλείτε να σας βοηθάει πάντα. Ας αρχίσουµε όµως τώρα τον Όρθρο και την Θεία Λειτουργία». Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας συνοµίλησα µε τον τότε φαντάρο και φίλο µου και σηµερινό Ηγούµενο της Μονής πατέρα Κύριλλο. «Είδες Κώστα- είπα- απόψε τι έγινε»; «Ναι Σταύρο, ζωντανά πράγµατα αυτά, έχω συγκλονισθεί. Όπως βλέπεις είµαι στρατιώτης και αυτή τη στιγµή σου λέω πως όταν απολυθώ θα έλθω κατευθείαν εδώ και δεν θα πάω στο χωριό µου. Γιατί πλέον θέλω να υπηρετήσω τον Άγιο τον οποίο απόψε είδα µε τα µάτια µου. Θα µείνω µοναχός στην Ιερά Μονή του Αγίου, διότι όπως είδες και συ τον είδα ζωντανό, τι άλλη απόδειξη θέλω». Πράγµατι έτσι και έγινε. Όταν απολύθηκε πήγε στο Μοναστήρι. Σήµερα είναι ο Ηγούµενος της Ιεράς Μονής του Οσίου Δαβίδ. Εύχοµαι ολόψυχα να είναι πάντα Άξιος, να του δίδουν ο Όσιος Δαβίδ και ο Μακαριστός προκάτοχός του Ιάκωβος, δύναµη, κουράγιο και υγεία για να υπηρετεί τους πιστούς που προστρέχουν σε αυτό το λιµάνι, ώστε να βρουν την γαλήνη της ψυχής τους.