Ήμουν περίπου 3 χρονών... Ηλιούπολη, στον 1ο όροφο μέναμε.. Η πολυκατοικία ήταν 3όροφη (ισόγειο, 1ος, 2ος) με 2 διαμερίσματα ανά όροφο.... Ήταν βραδάκι, κατά τις 9 με 10... Δεν ξέρω γιατί αλλά μου ήρθε ν' ανοίξω την πόρτα του σπιτιού και είδα 2 ανθρώπους στα μαύρα να κατεβαίνουν τις σκάλες... Μόλις είχα περάσει μπροστά απ' την πόρτα και κατέβαιναν στο ισόγειο.. Μου έκαναν εντύπωση επειδή δεν ήταν οι γείτονες από πάνω κι επειδή μου έμοιαζαν περίεργοι... Κατέβαιναν τις σκάλες αθόρυβα.. Γρήγορα και χωρίς να ακούγονται.. Μπήκα στο σπίτι κι άρχισα να φωνάζω στους δικούς μου (ήταν + παππούδες, γιαγιάδες εκείνη τη μέρα εκεί) να βγουν έξω γιατί είδα κλέφτες.. Έτσι μου φάνηκαν, έτσι τους αποκάλεσα.. Οι δικοί μου βγήκαν αμέσως έξω, κοίταξαν και στην είσοδο και δεν υπήρχε κανείς... Μ' έβαλαν μέσα και μου είπαν πως απλά το φαντάστηκα... Πως δεν υπήρχαν κλέφτες και να μη φοβάμαι.. Τι πιο λογικό άλλωστε..... Μετά από 15' λεπτά η κυρα-Μαρία από το ισόγειο, άρχισε να φωνάζει πως πέθανε ο άντρας της... Κάλεσαν ασθενοφόρο και τον πήρε... Δεν ήμουν φαντασιόπληκτο μικρό... Και δεν είμαι και τώρα.. :)