Σε ένα παλιό του βιβλίο (Όντα από το διάστημα), ο Γ. Μπαλάνος πρωτόθιξε το θέμα του περίφημου «δρόμου του Σταδίου». Επρόκειτο για έναν «φασματικό» δρόμο, μέρος ενός ευρύτερου πλαισίου εμπειριών του συγγραφέα καθώς και άλλων ατόμων, οι οποίες ήρθαν σιγά-σιγά στο φως. Ο ίδιος περιγράφει ότι ο «παράξενος χώρος του Σταδίου» (σημ. Aragorn : Μιλάει για το Παναθηναϊκό Στάδιο), καλύπτει χονδρικά την εξής περιοχή : αρχίζει από την οδό Άγρας, ανηφορίζει την Εμπεδοκλέους, στρίβει τη Δαμάρεως, συνεχίζει στη Μάρκου Μουσούρη και καταλήγει δεξιά του Σταδίου. Στο συγκεκριμένο σημείο της Μάρκου Μουσούρη, «υπάρχει» ένας δρόμος με κλίση 45 μοιρών φτιαγμένος από γκριζόλευκη πέτρα σαν παλιό μάρμαρο ή στεατίτη που καταλήγει σε ένα «νεκροταφείο» γεμάτο με ψηλούς μακρόστενους οβελίσκους και στήλες από το ίδιο γκριζόλευκο υλικό. Τα παράξενα αυτά κατασκευάσματα δεν φαίνεται να έχουν περίγραμμα, ότι και αν σημαίνει αυτό. Το βλέμμα ξεγλιστρά στις άκρες τους σαν να εξοστρακίζεται σε κάτι γλιστερό. Ο ονειρικός αυτός χώρος συνοδεύεται από μια αίσθηση τρομακτικής αρχαιότητας. Ο συγκεκριμένος χώρος δεν υπάρχει στη πραγματικότητα, τουλάχιστον στη καθημερινή Συναινετική Πραγματικότητα. Φαίνεται να υπάρχει σαν ακαθόριστη εμπειρία στη μνήμη κάποιων που κάποια νύχτα με παράξενη ατμόσφαιρα, περιπλανήθηκαν στη περιοχή και είδαν πράγματα ανύπαρκτα στον κανονικό μας χώρο. Φαίνεται να υπάρχει ένα είδος πύλης προς κάπου αλλού. Υπάρχουν και δύο άλλα εξίσου ενδιαφέροντα σημεία στην ίδια περιοχή : μια «αλάνα» λίγο πιο πάνω από το «νεκροταφείο» και μια περιοχή που δίνει την εντύπωση τροπικού λιμανιού με φοίνικες. Στο πλαίσιο της ίδιας υπόθεσης, υπάρχει και η περιγραφή μιας τεράστιας «πλάκας» φτιαγμένης από γκριζόλευκο υλικό, που περιγράφεται ταυτόχρονα ως συμπαγής αλλά και ως πολύπλοκο μηχάνημα. Κοντολογίς είναι κάτι σαν το μονόλιθο του Κλαρκ στο Οδύσσεια 2001. Η πλάκα αυτή υποτίθεται πως εκπέμπει αξονικά κάποια ακτινοβολία και ο άξονας αυτός παραμένει σταθερός ανεξάρτητα από τις κινήσεις του άξονα της Γης.