Μια φορά ένας διαβάτης πέρναγε τα μεσάνυχτα από το ρέμα του Ποδονύφτη, κοντά στην Αθήνα. Εκεί ακούει κλάματα μικρού παιδιού. Υπέθεσε πως θα ήταν κανένα μικρό παιδί που θα το έχει αφήσει η μάνα του και πλησίασε στο μέρος που άκουσε τη φωνή. Εκεί μέσα στα χαμόκλαδα βρήκε πράγματι ένα πολύ όμορφο παιδάκι. Το πήρε στην αγκαλιά του για να το γλιτώσει, εκείνο όμως τον άρπαξε αμέσως από το λαιμό και θα τον έπνιγε αν δεν πρόφτανε να φωνάξει «Βοήθα Χριστέ και Παναγιά». Και τότε εμφανίστηκε αμέσως η Νεράιδα του μέρους εκείνου, γιατί αυτή επίτηδες παρουσιάζεται σαν μικρό παιδί για να γελά τους ανθρώπους και να τους πνίγει.