Του Μάναρη το κορίτσι, αθώο πλάσμα το κακόμοιρο, αγάπησε έναν Νεράιδο και πήγαινε όλο κοντά του. Την χάνανε οι γονείς της, άλλοτε όλη τη μέρα, άλλοτε τη νύχτα ή και δύο-τρεις μέρες στη σειρά. Αν και τη κλείνανε στο σπίτι, αυτή τους έφευγε, γιατί ο Νεράιδος της άνοιγε και την έπαιρνε έξω. Μια φορά την έχασαν και δεν μπόρεσαν να την ξαναβρούν. Ύστερα από εφτά χρόνια την βρήκανε στο Καπαρέλι, και τους έδειχνε τον άντρα της και τα παιδιά της και τους έλεγε : «Να ο άντρας μου, δεν τον βλέπετε, να και τα παιδιά μου». Σε λίγο καιρό πέθανε.