Οδοιπορούσα πριν από αρκετά χρόνια (δεκαετία του 1940-1950) πάνω στο ορεινό όγκο του Πάρνωνος της Αρκαδίας από το πατρικό χωριό μου Βούρβουρα εώς τον Ασώματο, ώρες πορείας εννέα. Μαζί μου ήσαν δύο συγγενείς χωρικοί, που ήξεραν τα μονοπάτια. Ήσαν η ζωνταν'η ιστορία για καθετί της διαδρομής. Στο μέσω του δρόμου, σε ένα καταράχι, μου είπε σιγανά ο μπαρμπα Θανάσης : "Εδώ θα περάσουμε, δίχως να μιλούμε. Εσύ μονάχα να κοιτάς στο απάνου μέρος της στράτας, εκεί στη κοτρώνα. Τα άλλα θα σου τα ειπώ πιο κάτω, άμα σκαπετήσουμε".

Όταν απομακρυνθήκαμε αρκετά, ο συνομιλητής μου, μου είπε ότι εκεί στη κοτρώνα σκοτώσανε τη Βασίλω, μια νέα και όμορφη κοπέλα, που την είχαν κλέψει και πάνω στη συμπλοκή, ανάμεσα στους δικούς της και στους απαγωγείς, τη βρήκε μια σφαίρα τη κοπέλα και πάει η Βασίλω. Ακόμη κυκλοφορεί στο χωριό το μοιρολόγι που της έβγαλαν. Όταν όμως περνάνε οι χωρικοί νύχτα από εκείνο τον τόπο και αν τύχει και αναφέρουν το τραγικό περιστατικό ή και μόνο το όνομα της Βασίλως, παρουσιάζεται αμέσως μια ξαφνική φλόγα στο σημείο που σκοτώθηκε και ένας αναστεναγμός ακούεται, μια γυνακεία φωνή που πονάει και φωνάζει "ωχ!". Εεπειδή το περιστατικό τούτο συνέβαινε και άλλες φορές, αποφασίσανε οι χωρικοί να περνούν από εκεί δίχως να μιλούν, είτε μέρα είναι, είτε νύχτα. Είπαν να την αφήσουν ήσυχη τη δύσμοιρη Βασίλω και να μην την βασανίζουν άθελά τους.