Όταν κάποιος κάνει βαρεία αδικία στο χωριό του ή σε άλλο χωριό, του καν'νε ανάθιμα. Μαζεύοντι κι παίρν'ν ένα κούτσουρο, το κάβνε (=καίνε) και το φκειάνουν μαύρο. Το στένουν και φαίνεται. Περνάνε οι χωρικοί ένας ένας και ρόχνουν μια πετρούλα και λένε "Τ' αναθιμα να έη"! Το κουτσουρο το στλενει ο παπάς, Διαβάζει μια ευχή και ρίχν' την πρώτη πέτρα. Αυτό δεν είναι αφορισμός, κείνος γίνεται στη λειτουργία και θέλει την άδεια του Δισπότ'. Το αναθιμάτισμα είναι του χωριού. Ο τόπος που έβαλαν το κούτσουρο μπορεί να βρίσκεται 200 και 300 χρόνια, και να το λένε Αναθιμάτισμα. Έχει εδώ ένα, προς το Λουτρό. Εσάπισε το κουτσουρο μα φαίνεται ο λίθινος σωρός απ' τις πέτρες που έριχναν. Αυτός που τον αναθιμάτιζαν πέθανε μέσα στο χρόνο. Μαύριζε σαν κούτσουρο και πέθαινε. Ούτε έλιωνε στο χώμα.