Τον Οκτώβριο του 1927, νοσηλευόταν στη «Νέα Κλινική» στην Αθήνα, ο αδερφός μου Βασίλης, τελειόφοιτος ιατρικής ο οποίος έπασχε από λευκό όγκο στο γόνατο με επιπλοκή σηψαιμίας. Η κατάστασή του πότε έδειχνε βελτίωση και πότε επιδείνωση ενώ στο τελευταίο ιατρικό συμβούλιο τρεις γιατροί από τους πέντε συνέστησαν ακρωτηριασμό. Εκείνες τις μέρες πήγα με τη θεια μου στη γνωστή καφεμάντισα στο Βοτανικό και της δώσαμε το φλιτζάνι του μακαρίτη αδερφού μου. Εκείνη πήρε το φλιτζάνι στο αριστερό χέρι και κρατώντας στο δεξί ένα είδος βελόνας μήκους 10-15 εκατοστών άρχισε να μιλάει γρήγορα κοιτώντας διαρκώς το φλιτζάνι το οποίο στριφογύριζε νευρικά στα χέρια της. «Το πρόσωπο που ήπιε το καφέ είναι νέος… Το όνομα του αρχίζει από Β. Φαίνεταοι γραμματισμένος γιατί βλέπω βιβλία και χαρτιά… Αλλά και κρεβάτια πολλά, νοσοκόμες… Είναι άρρωστος… Είναι σε κλινική… Μια γυναίκα χύνει μαύρα δάκρια για αυτό το παιδί… Είναι η μητέρα του γιατί μόνο μια μητέρα κλαίει τόσο το παιδί της… Και τώρα βλέπω αίματα, αίματα πολλά… Του κάνατε καμία εγχείρηση τις μέρες αυτές;» Εμείς στο διάστημα αυτό δείχναμε τέλεια αδιαφορία και δεν την αφήναμε να καταλάβει αν ήταν αλήθεια όλα όσα έλεγε. Στην ερώτηση μόνο για την εγχείρηση της είπα ότι πράγματι προ 6 ημερών του είχαν ανοιχτεί δύο αποστήματα της μέσα και της έξω επιφάνειας του μηρού. Αυτή συνέχισε : «Το παιδί αυτό δεν είναι καλά… Βλέπω ότι το επισκέπτονται μεγάλοι γιατροί. Τρεις θέλουν να του κόψουν το πόδι, δύο όχι», και με αυτή τη νευρικότητα εξακολούθησε : «Πολύ γρήγορα θα το πάρετε από εκεί και θα το πάτε σε μια μεγάλη πόρτα.» Την ρώτησα επανειλημμένως αν βλέπει θάνατο αυτή όμως απέφυγε να μου απαντήσει. Τέσσερις μέρες μετά από τα παραπάνω ο αδερφός μου αιφνιδίως εξεδήλωσε τη επιθυμία να τον μεταφέρουμε στη κλινική του κ. Γερουλάνου. Πράγματι τον μεταφέραμε εκεί όπου μετά από 25 μέρες πέθανε. ΧΡΗΣΤΟΣ Ν. ΜΟΥΣΤΑΚΗΣ Πτυχιούχος Νομικής, Πολιτικών και Οικονομικών Επιστημών