Στη δεκαετία του 1960, στο απόγειο του αγώνα δρόμου προς τη Σελήνη, μια ομάδα Αθηναίων πνευματιστών διατεινόταν ότι φωτογράφιζε τακτικά όντα από τον Άρη και την Αφροδίτη με τη βοήθεια μιας γυάλινης σφαίρας.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, ο πνευματιστής Αλέξανδρος Μπέλλος (1912-1958) θεωρούσε πως μια γυάλινη σφαίρα από την οποία είχε αφαιρεθεί ο αέρας, συν η παρουσία ενός ατόμου με ισχυρές παραψυχικές δυνάμεις, θα μπορούσε να μετατρέψει την σφαίρα σε «τηλεόραση» μέσα στην οποία θα μπορούσαν να γίνουν ορατές «αιθερικές μορφές» (δηλαδή πνεύματα νεκρών). Ο Μπέλλος και η ομάδα του έκαναν πολλά πειράματα και διατείνοταν ότι ορισμένα από αυτά είχαν στεφθεί από εντυπωσιακή επιτυχία.

Όταν ο Μπέλλος πέθανε πρόωρα, τη σκυτάλη των ερευνών με την σφαίρα κενού παρέλαβε ο δικηγόρος Δημήτριος Αμπελάς, ο οποίος είχε ιδρύσει την Επιστημονική Εταιρεία Μεταψυχικών Ερευνών (ΕΕΜΕ). Στο μεταξύ, στο πλαίσιο της νέας πραγματικότητας της δεκαετίας του 1960 με την αυγή των διαστημικών ταξιδιών και την κούρσα των υπερδυνάμεων προς τη Σελήνη, οι έρευνες της ΕΕΜΕ δεν ήταν πια αμιγώς πνευματιστικές, αλλά στράφηκαν προς τους άλλους πλανήτες. Οι μορφές που φωτογραφίζονται πλέον στη σφαίρα κενού δεν είναι «χθεσινοί άνθρωποι» αλλά εξωγήινα όντα. Στις 23 Φεβρουαρίου 1964 έχοντας σαν μέντιουμ μια γυναίκα, οι πειραματιστές της ΕΕΜΕ φωτογραφίζουν υποτιθέμενες μορφές του πλανήτη Αφροδίτη: «Υπάρχουν πολλά σύννεφα, κάνει ζέστη και υγρασία, βροχές, άφθονα νερά, λάσπες, βαθιά ποτάμια, πολύ πράσινο, δάση με μεγάλα δένδρα, ερπετά με εμφάνιση κάπως σαν κροκοδείλου και μακρουλά οριζόντια μάτια, τα περισσότερα χωρίς πόδια, μεγαθήρια τα περισσότερα υδρόβια, βουτούν στα ποτάμια, όρνεα μαύρα με μεγάλες πτερούγες». Δημήτριος Αμπελάς, Ψυχική).
Η Αφροδίτη σαν πλανήτης που θυμίζει Μεσοζωικό Αιώνα –με ζέστη, έλη και δεινόσαυρους- ήταν μια προπολεμική προσφιλής θεωρία που είχε ήδη διαψευστεί από τα ευρήματα των διαστημικών βολιστήρων: Ο πλανήτης ήταν μια φλεγόμενη κόλαση με θερμοκρασίες εκατοντάδων βαθμών. Είναι ενδιαφέρον πως η σοβιετική ταινία “Ο Πλανήτης των Καταιγίδων” (του Πάβελ Κλουσάντσεφ) γυρίζεται το 1962 και αναπαριστά μια Αφροδίτη που θυμίζει πολύ τους οραματισμούς του μέντιουμ της ΕΕΜΕ.
Τον Ιανουάριο του 1967 ιδρύεται το Κέντρο Μεταφυσικών Ερευνών Ελλάδος. Σε συνεργασία με την ΕΕΜΕ και ένα παρακλάδι της, την Επιστημονική Εταιρεία Εμμέσων Διαπλανητικών Εξερευνήσεων με έδρα ένα ισόγειο νεοκλασικού στην οδό Μιχαήλ Βόδα 149, φωτογράφιζαν τακτικά κατοίκους άλλων πλανητών στην σφαίρα κενού. Οι εφημερίδες, όποτε δεν τους αγνοούσαν παντελώς, δημοσίευαν ειρωνικά σχόλια.

Στις 18 Νοεμβρίου 1968, έγινε δυνατή η φωτογράφηση τριών ιπτάμενων δίσκων στη σφαίρα κενού. «Ιπτάμενοι δίσκοι ενεφανίσθησαν στην Αθήνα αλλά μέσα σε γυάλινη σφαίρα και με τη βοήθεια μέντιουμ και φωτογράφου. Στην πραγματικότητα οι ιπτάμενοι δίσκοι δεν βρισκόντουσαν στην Αθήνα αλλά ούτε και στη Γη. Σύμφωνα με ανακοίνωση της Επιστημονικής Εταιρείας Μεταψυχικών Ερευνών, ό,τι βλέπετε σήμερα είναι “φωτογραφία ιπταμένων δίσκων ληφθείσα εμμέσως από τον πλανήτη Άρη δια του κενού υαλίνης σφαίρας με εκτοπλασματικόν μέντιουμ” […]  Όπως βλέπετε τα ταξίδια στο διάστημα άρχισαν έστω και εμμέσως πριν φθάσουν οι Αμερικανορώσοι στην Σελήνη» (Βραδυνή 29.11.1968).
Στον απόηχο της κοσμοϊστορικής πτήσης του Apollo 8 γύρω από τη Σελήνη τα Χριστούγεννα του 1968 όλα αυτά φάνταζαν τραγικά ντεμοντέ. Στις 29 Ιανουαρίου 1969, το Βήμα γράφει: «Ένας άλλος τρόπος για την κατάκτηση του Διαστήματος εκτός από αυτόν του διαστημοπλοίου είναι καθαρά “πνευματιστικός”. Ευδοκιμεί στην Ελλάδα τελευταία και έχουν γίνει σημαντικές έρευνες στο άπειρο, λένε οι ασχολούμενοι. Κι όχι μόνο λένε, αλλά δείχνουν κι όλας τα αποτελέσματα των ερευνών αυτών. Τώρα το τι δείχνουν; Δεν είναι εύκολο να εξηγηθεί. Πάντως λένε ότι δείχνουν φωτογραφίες ανθρώπων της Αφροδίτης, άγρια ζώα, μαλλιά, βραχιόλια και άλλα τέτοια συνταρακτικά τα οποία παρουσιάζουν σε “σλάιντς”… Φυσικά πουθενά δεν διακρίνονται όλα αυτά. Αλλά ο κ. Αμπελάς και οι συνεργάτες του δεν δίνουν και πολλή σημασία. Αρκεί που τα διακρίνουν οι ίδιοι…». Μια άλλη εφημερίδα δίνει «Συγχαρητήρια εις τους φωτορεπόρτερς της Εταιρίας Μεταψυχικών Ερευνών που ημπόρεσαν χωρίς διαστημόπλοιον να απαθανατίσουν τους κατοίκους της Αφροδίτης! Πολύ φοβούμεθα όμως ότι το κατόρθωμά των επισκιάζεται από ένα γεγονός: Ότι δηλαδή υπήρχαν εις την Γην ανέκαθεν… ιέρειαι της Αφροδίτης!» (Ακρόπολις, 31.1.1969)


Στις αρχές Μαρτίου 1969, το Apollo 9 πραγματοποιεί πτήση δοκιμής της σεληνακάτου σε γήινη τροχιά, ενώ στα μέσα Μαΐου το Apollo 10 θα πραγματοποιήσει πλήρη προσομοίωση της προσσελήνωσης με τη σεληνάκατο να κατεβαίνει μόλις 15 χλμ από την επιφάνεια της Σελήνης. Σε ρεπορτάζ του για τις συνεδρίες της Επιστημονικής Εταιρείας Εμμέσων Διαπλανητικών Εξερευνήσεων, ο δημοσιογράφος Δημήτρης Λιμπερόπουλος θα καταλήξει: «Δεν θα κουράσουμε άλλο τους αναγνώστες μας που πιθανόν να μην πιστεύουν τίποτα από τα συμβαίνοντα, αλλά μερικοί να νοιώθουν υπερηφάνεια που η Ελλάς έφτασε έστω μέσω μέντιουμ, στους… πλανήτες πιο μπροστά από τους Αμερικανούς και τους Ρώσους!!! Πάντως στο ελληνικό αυτό… Κανάβεραλ της οδού Μιχαήλ Βόδα, τα μέλη τόσο της “Επιστημονικής Εταιρείας Μεταψυχικών Ερευνών”, όσο και της “Επιστημονικής Εταιρείας Εμμέσων Διαπλανητικών Εξερευνήσεων”, συνεχίζουν τις εβδομαδιαίες συγκεντρώσεις τους. Κι εκεί μέσα από την κενή γυάλινη σφαίρα γεμίζουν την ζωή τους με ταξίδια στα πέρατα της γης, στους πλανήτες, στο παρελθόν, στο παρόν, μιλώντας με ψυχές και με ζωντανούς με υπαρκτούς και ανύπαρκτους ανθρώπους και κόσμους…» (Ακρόπολις 6.4.1969).
Το ίδιο καλοκαίρι, οι Άρμστρονγκ και Ώλντριν του Apollo 11 γίνονται οι πρώτοι άνθρωποι στη Σελήνη. Καμία εφημερίδα δεν θα ξανασχοληθεί με τους «εξωγήινους της Μιχαήλ Βόδα» -παρότι το νεοκλασικό οίκημα στέκει (προς το παρόν) ακατεδάφιστο στην διασταύρωση Μιχαήλ Βόδα και Σωζοπόλεως…