Εν όψει της εορτής της Κοίμησης της Θεοτόκου θεωρήσαμε ευλογία να καταγράψουμε ένα ανείπωτο και ακατάληπτο θαύμα της Παναγίας μας, του οποίου γίναμε φυσικοί αποδέκτες και εμείς με τη σειρά μας να καταστήσουμε κοινωνούς τους αναγνώστες μας, προς δόξαν Θεού και προς ενίσχυση του πνευματικού μας αγώνα. Τον Ιούλιο του 1993 βρεθήκαμε μαζί με έναν επιστήθιο, παιδικό φίλο, τον Σ., στο δρόμο που οδηγούσε από την Τρίπολη στην κορυφή του Πάρνωνα και στην ιστορική Μονή της Παναγίας της Μαλεβής. Δύσκολα, επίπονα, ''πέτρινα'' χρόνια, ακόμη σε πρώιμη και άκαρπη πνευματική έγερση και καταδιωκόμενοι από τα ''τόξα'' του εγκολπωμένου δαίμονα εκζητούσαμε πνευματική παρηγοριά στο σπίτι της Θεομήτορος. Από το χωριό ''Άγιος Πέτρος'' της Κυνουρίας, η Μονή απείχε δεν απείχε μισή ώρα, είκοσι λεπτά... Στο αυτοκίνητο που οδηγούσαμε, είχαμε συνοδούς τον Σ., την κατά σάρκα μητέρα του και την δική μας. Επειδή ο δρόμος -σε πολλά σημεία- ήταν χωμάτινος και κακοτράχαλος είχαμε κλειστά τα τζάμια και ένας υπερφορτικός και ανυπόφορος καύσωνας έκανε το ταξίδι ακόμη πιο δύσκολο. Περίπου δέκα λεπτά, πριν ακόμη αντικρίσουμε με πρώτη ματιά την όψη του Μοναστηριού, το αυτοκίνητο γέμισε με μία υπερκόσμια και απερίγραπτη, μοσχοβολούσα μυρωδιά, σε βαθμό που ο γράφων δεν μπορούσε -σχεδόν- να αναπνεύσει! Κανείς μας δεν φορούσε κάποιο άρωμα, που να δικαιολογούσε -κάπως- αυτήν την υπερφυσική διέγερση των αισθήσεων... Σταμάτησα το αυτοκίνητο σε κάποιο ίσωμα του δρόμου, προκειμένου να συνέλθω από αυτή την ακατανόητη και δυσεξήγητη, μυρώδη ''παρουσία''. Προς μεγάλη μου έκπληξη, κανείς δεν οσμιζόταν το παραμικρό, αλλά, ούτε είχε αντιληφθεί και τίποτε... Επέμενα, πως ακόμη και έξω από το αυτοκίνητο, ο αέρας που αναπνέαμε ήταν ''πνιγηρά'' αρωματικός, ταυτόχρονα δύσληπτος και ανερμήνευτος! Αυτή η μυρώδης ''παρουσία'' διήρκεσε μερικά λεπτά και ύστερα σταμάτησε. Όταν φθάσαμε στην Παναγία την Μαλεβή, είχα σχεδόν ξεχάσει το απρόσμενο και ερωτηματικό αυτό γεγονός. Η θέα από την Μονή ήταν απερίγραπτη με τους χιλιάδες κέδρους, τις οξιές, ακόμη και με τα έλατα, που διακρίνονταν -κάπως- από την κορυφή του ''Μαλεβού''. Όταν μπαίναμε στην είσοδο, η ακατάληπτα ευώδης και δυσνόητα εξηγήσιμη εκείνη μυρωδιά άρχισε και πάλι να ''επιτίθεται'', μέχρι και την πόρτα του μικρού καθολικού, όπου βρισκόταν η μυροβλύζουσα, θαυματουργή εικόνα της Μαλεβής! Τότε -αίφνις- αντιλήφθηκα, πως η υπερκόσμια εκείνη οσμή, που δέκα λεπτά πριν και εν μέσω των στροφών του βουνού είχα γίνει αποδέκτης, ήταν η ίδια με το μύρο που κάλυπτε ''στοργικά'' την εικόνα της Κοίμησης της Θεοτόκου, της ιστορικής αυτής Μονής! Μια γερόντισσα, που συναντήσαμε -ελάχιστα αργότερα- σε κάποιο δωμάτιο του προαυλίου χώρου, μας ρώτησε, αν αντιληφθήκαμε στο δρόμο μας, δυο - τρεις τεράστιους βράχους, που ξεκόλλησαν από το βουνό, πέρασαν τον δρόμο και σταθεροποιήθηκαν στην άκρη του... Επέμενε, πως ο ήχος των αποσπώμενων και κατρακυλιζομένων βράχων έγινε τόσο αισθητός μέχρι το Μοναστήρι και αρκετοί προσκυνητές με Μοναχές εξήλθαν για να δουν, τί συνέβη. Εμείς εξηγήσαμε, πως -φυσικά- δεν είδαμε, ούτε και αντιληφθήκαμε βεβαίως κάτι τέτοιο, ώσπου την απάντηση, μας την έδωσε ο οδηγός ενός αυτοκινήτου, που αργότερα μάθαμε, πως ερχόταν από πίσω μας... ''Όπως πηγαίνατε -είπε- μπροστά από το δικό μου αυτοκίνητο, σε δυο μεριές έπεσαν -σχεδόν ταυτόχρονα- δύο τεράστια βράχια, που πέρασαν από δίπλα σας, χωρίς να ξέρω, αν σας χτύπησαν... Η σκόνη που δημιουργήθηκε ήταν τόσο μεγάλη, που για μια στιγμή δεν έβλεπα τίποτα μπροστά μου και αναρωτιόμουν έπειτα, αν το αυτοκίνητό σας έπεσε στο γκρεμό!'' Εμείς -όμως- ούτε είδαμε το παραμικρό, μα ούτε αντιληφθήκαμε και τίποτα...!