Η γη η ίδια έχει τη θέση της στον ουρανό, καθαρή μέσα σε πράγμα καθαρό, στον ουρανό όπου είναι τα άστρα, αυτόν που πολλοί από όσους περιγράφουν τέτοια πράγματα αποκαλούν αιθέρα. Τα τρία στοιχεία είναι η βάση του ουρανού και ασταμάτητα ρέουν μαζί στις κοιλότητες της γης. Εμείς κατοικούμε στις κοιλότητες της αλλά αυτό μας διαφεύγει και νομίζουμε ότι κατοικούμε πάνω στη γη σαν κάποιον που κατοικεί στον πυθμένα του πελάγους και νομίζει ότι κατοικεί πάνω στη θάλασσα- βλέπει τον ήλιο και τα άλλα άστρα μέσα από το νερό και θεωρεί τη θάλασσα ουρανό- είναι βραδύς και ασθενικός και ποτέ δεν έφθασε στην επιφάνεια της θάλασσας ούτε έβγαλε το κεφάλι του να δει πάνω από τη θάλασσα τα μέρη μας εδώ πάνω, πόσο πιο καθαρά, πόσο είναι πιο όμορφα και όχι εκείνα εκεί κάτω, ούτε άκουσε κάτι από κάποιον που τα είδε. Το ίδιο έχουμε πάθει και εμείς κατοικούμε, βλέπεις, μέσα σε μια κοιλότητα της γης και νομίζουμε ότι κατοικούμε στην επιφάνεια της, ονομάζουμε τον αέρα ουρανό σαν να ήταν ο ουρανός που πάνω του κινούνται τα άστρα. Συμβαίνει ακριβώς το ίδιο- εξ αιτίας της ασθένειας και της βραδύτητας μας είμαστε ανίκανοι να περάσουμε και να φθάσουμε στο άκρο του αέρα. Διότι εάν κάποιος φθάσει στο άκρο του ή αποκτήσει φτερά και πετάξει, θα σηκώσει το κεφάλι και θα δει, κατά τον τρόπο που εδώ κάτω τα ψάρια βγάζουν το κεφάλι τους από τη θάλασσα και βλέπουν τον κόσμο γύρω τους, θα δει τα πράγματα εκεί πάνω. Και αν η κράση του είναι γερή και συνεχίσει να θεάται ίσως αντιληφθεί ότι εκείνος είναι ο αληθινός ουρανός, το αληθινό φως και η αληθινή γη.