Πριν λίγο καιρό είχαν φέρει 2 παιδιά στο νοσοκομείο Παίδων. Το ένα ήταν 6 ετών και είχε καρκίνο.
Το φέρανε από το εξωτερικό, χωρίς να υπάρχει καμμία ελπίδα σωτηρίας. Γνώριζα τον πατέρα του παιδιού και του έδωσα την εικονίτσα των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης και λίγο λαδάκι απο την καντήλα τους. Και όταν πήγε ο πατέρας στο νοσοκομείο και το σταύρωσε το παιδί ανέκαμψε και έγινε τελείως καλά! Και τώρα το έχει σπίτι του...
Δίπλα πέθαινε ένα άλλο παιδί, 8 ετών. Η μητέρα του μαλλιοτραβιόταν σε μια καρέκλα ημιλιπόθυμη. Οι ιατροί αποσύρθηκαν και δεν έδιναν καμμία ελπίδα σωτηρίας. Πάει αυτός ο γνωστός μου, δειλά - δειλά την εικόνα δίπλα στο κρεβάτι του παιδιού και λέει μέσα του:
- Άγιέ μου, όπως έκανες καλά το δικό μου παιδί, κάνε καλά και αυτηνής το παιδί και μην την αφήσεις να χαροκαεί...
Το πρωΐ ανοίγει τα μάτια το παιδί, σηκώνεται το παιδί, ζητάει φαΐ το παιδί, το παίρνει το παιδί και το πάει σπίτι της!
Έχω ονόματα διευθύνσεις και πως έγινε ακριβώς.
Τι είναι αυτά; Όχι τον ''καιρό εκείνο'', όπως λέει το Ευαγγέλιο και το παίρνουν μερικοί και μας το κοπανάνε, αλλά και τον καιρό ετούτο, εις επέκταση στον αιώνα.
Είναι ο Χριστός ο χθες, ο σήμερα και εις τους αιώνες Αυτός.
Δημήτριος Παναγόπουλος ο Ιεροκήρυκας (1916 - 1982)ο