Στη Γελλήνη και τα άλλα χωριά του δήμου Τρικάλων, που γειτονεύουν με το Μαύρο Όρος, κυριαρχούσαν οι αφηγήσεις για εξωτικές νεράιδες με αιθέρια ομορφιά. Οι ντόπιοι ήταν ανένδοτοι: οι νεράιδες φυσικά υπήρχαν και ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής βουκολικής ζωής τους. Όλο και κάποιος είχε δει μια θαυμαστή τέτοια καλλονή μέσα στη νύχτα κι όλο και κάποιος είχε χάσει τη λαλιά του, νεραϊδοπαρμένος πια, επειδή τρόμαξε άθελά του ένα τέτοιο εξαίσιο και λεπτεπίλεπτο πλάσμα.

 

Μάλιστα, οι χωρικοί ήξεραν και το κονάκι των νεράιδων. Ήταν το στόμιο μιας σπηλιάς, εκεί σε μια δύσβατη πλαγιά στο Μαύρο Όρος, που έμοιαζε με στόμα που χάσκει παραμορφωμένο από τρόμο. Πολλοί παλικαράδες της περιοχής αψήφισαν τις προειδοποιήσεις των γηραιότερων και όσοι τόλμησαν να διανυκτερεύσουν στο σπήλαιο των νεράιδων, βλήθηκαν από τα αερικά και δεν ξαναήρθαν στα σωστά τους.