Ιανουάριος 2003: Μαθαίνω από τηλεφώνημα της μάνας μου (σπουδάζω Αγγλία), ότι ο πατέρας μου έχει καρκίνο, πως του δίνουν 6 μήνες ζωή και πως αυτή το έμαθε μια εβδομάδα πιο πριν. Η αντίδραση μου ήταν κακή. Πάω σε μια κάβα, αγοράζω μια μπουκάλα ουίσκι και αρχίζω την κατανάλωση. Μόλις το άδειασα, αρχίζω τη συζήτηση με τον Θεό: τον προκαλούσα να στείλει έναν Άγιο να μου εξηγήσει σαν τέως άνθρωπο προς άνθρωπο και να του αποδείξω ότι η Θρησκεία μας είναι άδικη. Καθόμουν στην κουζίνα στο διαμέρισμα της εστίας που έμενα, μαζί με έναν Ισπανό συγκάτοικο μου, ο οποίος νόμιζε ότι τρελάθηκα. Η κουζίνα επικοινωνούσε με τα δωμάτια με έναν μακρύ διάδρομο. Ξαφνικά, βλέπω από το βάθος του διαδρόμου ένα γαλάζιο φως και μυρίζω την ωραιότερη μυρωδιά, που έχω μυρίσει. Δεν υπάρχει κάτι να περιγράφει τη μυρωδιά...ίσως αν σκεφτείτε, πώς μυρίζει ένα περίπτερο γεμάτο μύρο. Πολύ έντονο άρωμα, που το μύριζα για τα επόμενα 10 λεπτά. Ο Ισπανός δίπλα μου δε μύρισε τίποτα...! Μια βδομάδα πριν: Η θεία μου (που ήταν μαζί με τη μητέρα μου όταν την πληροφόρησαν οι γιατροί) κάνει τάμα στον Όσιο Ευφραίμ (εγώ δεν τον ήξερα μέχρι τότε) να βγούνε καλές οι εξετάσεις του πατέρα μου, οι εξετάσεις βγαίνουν ικανοποιητικές και η θεία μου δεν τηρεί το τάμα. Το ίδιο βράδυ με εμένα στο χωριό του πατέρα μου, η κουμπάρα του ( και συγχωριανή) δεν είχε ιδέα ότι είχε καρκίνο ο πατέρας μου και είδε ένα όνειρο: πως περπάταγε αυτή στο χωριό και έξω απ' το πατρικό του πατέρα μου είχε κόσμο. Σταματάει έναν με ράσα και τον ρωτάει γιατί είχε τόσο κόσμο. Κι εκείνος της είπε: "Είμαι ο όσιος Ευφραιμ, ο κουμπάρος σου έχει καρκίνο. Η Επιστήμη του δίνει 6 μήνες, εγώ τον γιάτρεψα για άλλους 6, αλλά όχι παραπάνω". Και, απ' ότι μας είπε, ξύπνησε αμέσως από έντονο άρωμα βασιλικού. Πάμε επίσκεψη στο μοναστήρι του οσίου Ευφραίμ στη Ν.Μάκρη. Έπαθα ταράκουλο όταν πήγα να προσκυνήσω το σκήνωμα του οσίου και μύρισα το ίδιο άρωμα. Αγοράζω ένα βιβλίο με ομολογίες ανθρώπων για θαύματα του. Στο γυρισμό έγινε καραμπόλα 4 οχημάτων (εμείς ήμασταν το δεύτερο αυτοκίνητο). Τα υπόλοιπα 3 αμάξια έπαθαν "χοντρή" ζημιά, εμείς ούτε μια γρατζουνίτσα. 6 μήνες μετά: Υπάρχει ντοκουμέντο με τον πατέρα μου να χορεύει ζεϊμπέκικο! Ιανουάριος 2004: 1 χρόνο και μια μέρα μετά απ' την εισαγωγή του στο νοσοκομείο, ο πατέρας μου πεθαίνει από καρκίνο. Καθ' όλη τη χρονική αυτή περίοδο, ο καρκίνος χτύπαγε όλους τους ιστούς κι ο πατέρας μου δεν πόναγε. Του βάλανε μορφινούχα τσιρότα για προληπτικούς λόγους και σε 3 μέρες τα έβγαλαν γιατί του δημιούργησαν παρενέργειες!!!