Ο λογοτέχνης κ. Τίμος Μωραϊτίνης υπέφερε νύχτα από δυνατή οδονταλγία η οποία κάποια στιγμή έγινε τόσο δυνατή ώστε μέσα στην απελπισία του φώναξε : «Μα επί τέλους, δεν υπάρχει κάποιος άγιος να με βοηθήσει;» Τη στιγμή εκείνη είδε μπροστά του τη χαρακτηριστική γενειοφόρο μορφή αγίου με τη ζωηρή εντύπωση ότι ήταν ο Άγιος Αθανάσιος. Συγχρόνως ο πόνος σταμάτησε αμέσως. Έκπληκτός από το γεγονός αυτό και μη πιστεύοντας στις ίδιες του τις αισθήσεις βγήκε από το δωμάτιό του και άναψε τσιγάρο. Αλλά πόνο δεν αισθανόταν πλέον. Τότε ξύπνησε τη μητέρα του και της διηγήθηκε το γεγονός. Αυτή φυσικά το εξήγησε ως επέμβαση του Αγ. Αθανασίου. Το πρωί εντελώς καλά, σκέφτηκε να ανάψει ένα κεράκι ευγνωμοσύνης και πλησιάζοντας έναν αμαξά τον ρώτησε πρώτον αν είναι Αθηναίος και αν γνωρίζει καλά τη πόλη, έπειτα τον ρώτησε αν υπάρχει καμία εκκλησία του Αγ. Αθανασίου, γιατί ο ίδιος δεν θυμόταν καμία. Ο αμαξάς του απάντησε ότι γνώριζε μία στο Θησείο όπου και τον μετέφερε. Ποια όμως η έκπληξη και το ανατρίχιασμα – όπως λέει ο ίδιος – όταν στην εικόνα του Αγίου αναγνώρισε ίδια και απαράλλακτη τη μορφή που είδε το προηγούμενο βράδυ. Με δάκρυα τότε ασπάστηκε την εικόνα και άναψε το κερί. Την επόμενη επιστρέφοντας με τα πόδια παρέα με ένα φίλο του κοντά στα μεσάνυχτα, στην οδό Πατησίων, διηγούνταν το συγκεκριμένο καταπληκτικό συμβάν. Ήταν ακριβώς στη γέφυρα όταν ο κ. Μωραϊτίνης διηγούμενος τόνιζε : «Λοιπόν… μόλις μπαίνω στην εκκλησία και αντικρίζω την εικόνα του Αγ. Αθανασίου αναγνωρίζω τη μορφή που είδα τη στιγμή της επίκλησης. Την στιγμή λοιπόν εκείνη του φάνηκε πως άκουσε από πίσω από τη γέφυρα δυνατή φωνή να λέει : «Ναι, ναι, ναι» Κατάπληκτος τότε έτρεξε προς τη γέφυρα αλλά δεν ήταν κανένας εκεί. Ρώτησε το φίλο του αν άκουσε τη φωνή εκείνος όμως δεν είχε ακούσει τίποτα.